ΓΙ΄ΑΥΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ...

Είναι απόγευμα Κυριακής. Δίπλα μου βαράει ένα μεγάφωνο με τη λειτουργία των μουσουλμάνων από ένα σπίτι που έχει μετατραπεί σε πρόχειρο τζαμί. Στην απέναντι πολυκατοικία κάποιος βάζει για αντιπερισπασμό στο τέρμα στο μπαλκόνι του εκκλησιαστικές χριστιανικές ψαλμωδίες. (....) Και μέσα σ΄ολα περνάει ένα αυτοκίνητο από κάποιο εκλογικό κέντρο κι έχει στα μεγάφωνά του το «παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους». Δε κάνω πλάκα, ούτε όλα αυτά είναι διηγήσεις ενός φαντασιόπληκτου. Είναι η πραγματικότητα της Κυριακής μου. Είναι μια σχιζοφρένεια που απλώνεται σιγά σιγά γύρω μου σαν μόλυνση...

Με διαπερνούν διάφορα συναισθήματα. Βγαίνει από μέσα μου μια αγανάκτηση που δεν ξέρω που να εκτοξεύσω. Να πάρω τον εύκολο δρόμο δηλ. Να τα βάλω με τους «αλλόπιστους» και ν΄αρχίσω ένα ρατσιστικό παραλήρημα μέχρι να βγάλω όλο το άχτι που έχω μέσα μου? Να τα βάλω με τον βλαμμένο που βρήκε την ώρα να εκφράσει τα χριστιανικά του συναισθήματα ο οποίος πιθανά τα συναισθήματα αυτά τα συνοδεύει με κάποιες ξεγυρισμένες χριστοπαναγίες? Να τα βάλω με το εκλογικό κέντρο παρακάτω που μου υπενθυμίζει συνέχεια πόσα ψέματα έχω φάει στη μούρη όλη μου τη ζωή?

Που να εκτοξεύσω τα πικρά μου συναισθήματα?

Και ξαφνικά συνειδητοποιώ πόσες φορές στη ζωή μου βίωσα ρατσιστικές εκδηλώσεις απέναντί μου. Σαν γυναίκα από πόσους άντρες, σαν κατώτερη κοινωνική τάξη από πόσες ψωνάρες, σαν ελληνίδα από πόσους βόρειο-ευρωπαίους και λοιπές ανώτερες ράτσες. Σκέφτηκα πόσα μάτια μ΄εχουν κοιτάξει περιφρονητικά χωρίς να με ξέρουν καν, χωρίς να γνωρίζουν ούτε το όνομά μου. Χωρίς να μ΄εχουν πλησιάσει ποτέ για να μάθουν αν η κρίση τους είναι σωστή. Πόσοι μ΄εχουν δει κατώτερο πλάσμα έτσι γιατί γουστάρουν και γιατί έτσι το αποφάσισαν.

Σκέφτηκα ότι πολύ περισσότερο μοιάζω με τον φτυσμένο μετανάστη που ξεσπάει επάνω του κάθε ρατσιστική ιδεολογία παρά με ένα τεράστιο αριθμό από συμπατριώτες μου. Τι κοινό έχω με τους εξουσιαστές μου? Τι κοινό έχω μ΄εκείνες τις κυράτσες που σιχαίνονται να μπουν στο λεωφορείο για να μην λερωθούν? Τι κοινό έχω με όλα τα λαμόγια και τους εγκληματίες που βιάζουν τις ανθρώπινες ζωές ασύστολα? Τι κοινό έχω με τους χορτασμένους πολιτικάντηδες που δε έβρεξαν ποτέ τα παπούτσια τους στη λάσπη, δεν σκέφτηκαν ποτέ πως θα πληρώσουν το νοίκι δεν τους πέρασε καν από το μυαλό πως είναι να μην βρίσκεις πως να θρέψεις τα παιδιά σου? Τι κοινό έχω με τους φονιάδες, τους παιδεραστές, τους βιαστές, τους εμπόρους ναρκωτικών? ΤΙΠΟΤΑ...

Ακόμα κι αν είναι έλληνες δεν έχω τίποτα κοινό μαζί τους.

Και δεν έχει ούτε ο ανάλογος δύστυχος «έγχρωμος» μετανάστης που προσπαθεί να επιβιώσει. Τον πατάνε κάτω και με πατάνε κάτω. Και στα μάτια τους δεν έχει καμιά σημασία ούτε το δικό μου χρώμα ούτε το δικό του. Πλέμπα είμαστε και οι δύο.

Όπως κι αυτός ο δύστυχος δεν έχει καμιά σχέση με τους εγκληματίες, τα λαμόγια, τους πολιτικάντηδες τους φονιάδες που λυμαίνονται τη δική του πατρίδα. Τα καθάρματα που είναι συμπατριώτες του. Αν ο συμπατριώτης τους είναι νταβατζής ή φονιάς ή πουλάει ναρκωτικά δεν είναι ΚΑΙ αυτός επειδή έχουν το ίδιο χρώμα, την ίδια πατρίδα ή την ίδια θρησκεία. Όπως δεν είμαι εγώ κι εσύ επειδή ο συμπατριώτης μας είναι.



Τα καθάρματα δεν έχουν ράτσα. Υπάρχουν παντού. Όμως παντού υπάρχουν οι άνθρωποι με το Α κεφαλαίο. Γιατί το να είσαι καλός άνθρωπος είναι θέμα συνείδησης, εκπαίδευσης, ιδεολογίας, τρόπου ζωής. Το να είσαι έντιμος, φιλότιμος, εργατικός, φιλάνθρωπος, να θέλεις να ζεις χωρίς να κάνεις κακό στο συνάνθρωπό σου είναι ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης και ψυχής.

Δεν μπορεί να φορτωθεί κανένας λαός σ΄αυτή τη γη το στίγμα του κατώτερου. Καμιά γενοκτονία δεν μπορεί να έχει δικαιολογία γιατί δεν υπάρχει θεός που να έχει ευλογήσει γενοκτονίες. Οι εκδικητικοί θεοί φτιαγμένοι από ανθρώπους είναι. Κατ΄εικόνα και ομοίωση αυτών που τους φτιάξανε. Σε ένα σύμπαν γεμάτο από απίστευτη ομορφιά δεν μπορεί οι θεοί του να είναι άσχημοι. Άσχημους, εκδικητικούς, μισάνθρωπους θεούς φτιάξανε μόνο οι άνθρωποι. Αν ο θεός επιθυμούσε ένα δημιούργημά του να απαλειφθεί σαν μίασμα δεν χρειαζόταν βοήθεια, θα το έκανε από μόνος του.

Και τώρα τι συμβαίνει? Πρέπει να ξεσπάσουμε κι οι δυο κάπου. Πρέπει κάπου να βγει η οργή μας. Κι ο πιο συμφέρον τρόπος είναι να βγάλουμε μεταξύ μας τα μάτια μας. Να βγάλουμε τα μάτια μας μεταξύ μας για να μπορούν να δρουν ανενόχλητοι εκείνοι που στην ουσία δεν έχουν ούτε πατρίδα, ούτε θρησκεία, ούτε φυλετικές διακρίσεις αλλά μονάχα συμφέρουσες συνεργασίες.

Σε μια Αμερική που στέναξε κάτω από τις φυλετικές διαμάχες για τόσα χρόνια. Σε μια Αμερική που έχει χιλιάδες θύματα από ένα ασίγαστο μίσος ανάμεσα σε λευκούς και μαύρους, βγαίνει πρόεδρος έγχρωμος.... Τι έγινε οι λευκοί την είδαν αλλιώς και ζήτησαν συγνώμη? Όχι. Όταν ο καιρός ωρίμασε δεν ήταν «ωφέλιμο» να είναι πλέον ρατσιστές. Το κεφάλαιο επεκτάθηκε. Και το κεφάλαιο έγινε και λευκό και έγχρωμο μια και οι έγχρωμοι δεν ήταν πλέον όλοι σκλάβοι λόγω πολιτικών εξελίξεων . Είχαν αναδειχτεί σε πατρίδες οι οποίες κανόνιζαν που να προωθήσουν τον εθνικό πλούτο. Και έγιναν τα κονέκτ. Στις αμερικάνικες φτωχοσυνοικίες στα γκέτο των φτωχών έγχρωμων , μεταναστών και των ασήμαντων λευκών το μίσος κρατάει ακόμα κι ο ένας τα ρίχνει στον άλλο. Αλλά στα σαλόνια επικρατεί συμφιλίωση και «ανταλλαγή σχέσεων»

Ο Έλληνας νοιώθει σήμερα ότι απειλείται. Το πρόβλημα όμως είναι ότι κατευθύνει το πρόβλημα στον εύκολο δρόμο. Όπως ακριβώς ο μεθύστακας, άνεργος και τελειωμένος γυρνάει στο σπίτι κι επειδή του φταίνε όλα αρχίζει και βαράει τη γυναίκα του, έτσι κι ο φτωχός και φτυσμένος πολίτης αναζητά θύμα να το κάνει σάκο του μποξ.

Η Ελλάδα δεν χώραγε τόσο κόσμο. Δεν χώραγε καν εμάς που μέναμε εδώ. Κι όχι γιατί δεν υπάρχει γη διαθέσιμη, φυσικός χώρος αλλά γιατί είναι ένα κράτος που έχει οργανωθεί για να ζουν πέντε οικογένειες και μερικές χιλιάδες παρατρεχάμενοι γύρω τους. Οι υπόλοιποι ας πάνε να πνιγούν.

Με την ανεργία λοιπόν, την εγκληματικότητα στα ύψη, το υπόγειο που θα πλημμυρίσει με τις πρώτες βροχές, το μισθό που δε φτάνει ούτε μέχρι τη μέση του μήνα, και το κωλοδάχτυλο που εισπράττουμε σαν έθνος από τους χαρτογιακάδες που αδιαφορούν αν γίνουν όλα στάχτη και μπούρμπερη αρχίζουμε και μεταλλασσόμαστε άσχημα.

Το ρατσιστικό συναίσθημα είναι έτσι κι αλλιώς μέσα μας. Απλά ανάλογα με το πως διαμορφώνουν τις συνθήκες οι έχοντες και κατέχοντες βγαίνει με ανάλογο τρόπο. Στη πυρά άλλοτε πετάς μια γυναίκα, άλλοτε έναν άρρωστο άλλοτε έναν αλλόθρησκο κι άλλοτε ένα μαύρο. Κι άλλοτε πετάνε εσένα...

Ο ρατσισμός δεν είναι ιδεολογία. Όχι. Είναι ένα βρώμικο συναίσθημα. Είναι μια πνευματική αφόδευση. Όπως το σώμα έχει ένα σύστημα αφόδευσης έτσι έχει κι η ψυχή. Όπως το σώμα καταβροχθίζει απορροφάει και αποβάλει , έτσι και η ψυχή πρέπει να αποβάλει τα δηλητήριά της. Κι ένα από τα χειρότερα δηλητήρια είναι ο ρατσισμός.

Ο ρατσισμός στην ευρύτερη έννοιά του.

Το απαξιωτικό συναίσθημα ενός ανθρώπου προς ένα άλλο άνθρωπο.

Η επιθυμία να μειώσεις, να εξευτελίσεις, να χτυπήσεις και να αφανίσεις ένα άλλο ανθρώπινο ον.

Η αίσθηση της ανωτερότητας ράτσας, θρησκείας ή φύλλου έναντι ενός άλλου πλάσματος ακόμα κι αν μοιράζεσαι τελικά κοινά προβλήματα. Είναι εκείνο το συναίσθημα μίσους που μπορεί να βάλει δυο άνεργους εργάτες φτωχούς οικογενειάρχες να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο αντί να σκοτώσουν εκείνον που τους έφερε σ΄αυτή τη θέση...

Κάθε πλάσμα πάνω σ΄αυτό το πλανήτη που δεν είναι στους έχοντες και κατέχοντες έχει βιώσει στο πετσί του το ρατσισμό ακόμα κι αν δεν το έχει συνδυάσει στο μυαλό του έτσι. Η γυναίκα από τον άνδρα , αυτοί που έχουν διαφορετικό χρώμα στο πετσί από κάποιους άλλους, οι φτωχοί από τους πλούσιους , τα ανήμπορα, ανάπηρα ή ασθενή άτομα από τους υγιείς, ο οπαδός της μιας θρησκείας από τον οπαδό της άλλης.

Σε κάθε περίπτωση ένας ήταν μίασμα κι ο άλλος εκλεκτός.

Οι αληθινά εκλεκτοί όμως είναι πάντα μια κάστα. Οι κατέχοντες. Ο απρόσωπος παράς. Το κέρδος.

Κι όταν οι συνθήκες θα επιτάσσουν κάτι άλλο, θα βρεθείς εσύ κι εγώ να είμαστε οι κυνηγημένοι. Θα γίνουμε εμείς αλλοδαποί σε κάποιους που θα μας βαράνε. Είναι σίγουρο.

Θάρθει μια μέρα που κι ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας μπορεί να είναι κι αυτός έγχρωμος γιατί θα υπάρχει ανάγκη για να καλοπιάσουν κάποιο «λόμπι»... για κάποιους λόγους που εκείνοι ξέρουν.

Και τότε θα μείνεις κι εσύ σοκαρισμένος. Με το ρόπαλο στο χέρι. Θα κοιτάς εκείνον που σε παρακινούσε να σφίγγει το χέρι στο νέο Πρωθυπουργό και να βγάζει λόγους για τη συμφιλίωση των λαών και θα καταδικάζει κάθε ενέργεια που υπονομεύει την εν λόγω διαδικασία.

Κι αν κάποια μέρα πουλήσουν τη πατρίδα σου, δεν θα τη πουλήσουν οι μικροί κατατρεγμένοι μετανάστες, δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα , η πατρίδα σου θα πουληθεί από κάποια συμφέρουσα ανταλλαγή που έκαναν οι συμπατριώτες σου εξουσιαστές που πατρίδα έχουν μόνο το όφελος τους.

Περνάει κι αυτή η Κυριακή.

Κι ένα συναίσθημα έχει μείνει μέσα μου. Ότι δεν υπάρχει έλεος γύρω μου. Κι εμείς βαδίζουμε εχθρικά απέναντι στο συνάνθρωπό μας. Η ζωή μας δεν είναι συμβίωση. Είναι κερδοφόρος ή μη συναλλαγή. Γιατί δεν αφήσαμε καθόλου χώρο να μπει η αγάπη μέσα μας για όποιον συνάνθρωπό μας υποφέρει, όποιον έχει την ανάγκη μας.

Χτύπα όπου βρεις να το φχαριστηθείς γιατί δυστυχώς στο γύρισμα του τροχού θα τις τρως εσύ. Και μετά πάλι εγώ, ο άλλος και μετά πάλι εσύ... Μέχρι που να βρούμε τη δύναμη να σταματήσουμε το τροχό της απατεωνιάς όλοι μαζί. Γιατί χρειάζονται πάρα πολλά χέρια ενωμένα για να σταματήσει....




Το κείμενο αλίευσε ο exoaptonkyklo από το ιστολόγιο:

http://vasiliskos2.blogspot.com/