Οι δικοί μας μετανάστες... οι δικοί μας άνθρωποι

Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά… μια εμπειρία ζωής.
Από το ιστολόγιο της Big Mama























 

Μιλάω στά δέντρα περσικά
Ἐγώ εἶμαι ξένος.
Μιλάω στά δέντρα περσικά.
Τά δέντρα μοῦ ἀποκρίνονται.
Μέσα σ' αὐτήν τή συγγένεια
δέν εἶμαι ξένος

Φερεϋντούν Φαριάντ


Φορούσαν και οι δύο μαύρα κοστούμια.
Ο ένας με έντονο πορτοκαλί πουκάμισο κι ο άλλος με μαύρο ριγέ. 

Μελαχρινά πρόσωπα, μεγάλα μάτια, ευγενικό βλέμμα.
Ντυμένοι και οι δύο στην πένα… ο Σοχίλ και ο Ικμπάλ.
Ούτε κόκκος σκόνης δεν είχε ακουμπήσει πάνω τους.
Είχαν φορέσει τα καλά τους γιατί ήταν ημέρα γιορτής, Η γιορτή για το τέλος της Σχολικής Χρονιάς 2008-2009, του Σχολείου Μεταναστών Πειραιά.
Είχαν φορέσει τα καλά τους για να συναντηθούν με τον Ελληνικό Πολιτισμό, με όχημα την γλώσσα και την ποίηση.
Όλοι είχαμε φορέσει τα καλά μας. Οι μετανάστες-μαθητές του Σχολείου, οι δάσκαλοι, οι φίλοι… όλοι.
Στην πόρτα υποδεχόταν τον κόσμο, σπεύδοντας να δώσει σε όλους το πρόγραμμα της γιορτής, ένας Ινδός μαθητής. Στο πρωτόκολλο η Βάσω και κατόπιν εγώ. Στην υποδοχή η Κάτια και ο Γιώργος… γενικών καθηκόντων η Μαλάμω, τελετάρχες, πανέμορφοι και ζεστοί, με δυο γαλάζια χάρτινα καράβια στα χέρια να μας ταξιδεύουν, η Θοδώρα και ο Γιάννης.
Το μουσικό χαλί διακόπτεται για ν’ ακουστεί το καλωσόρισμα σε εννέα γλώσσες…
Αμέσως μετά η Θεοδώρα καλεί τον ποιητή Φαριάντ Φερεϋντούν να μας μιλήσει. Τον προσκαλεί μιλώντας στη γλώσσα του, περσικά, εκείνος της απαντά ελληνικά.
Η στιγμή είναι φορτισμένη… Οι στίχοι του ποιητή επιβεβαιώνονται…
«Δεν είμαι ξένος.»
Αρχίζουμε όπως όλες οι σχολικές γιορτές, με προσευχή. Το «Πάτερ υμών» από τον Ικμπάλ και η «Αλ Φατέχα» από τον Σοχίλ. Ο κόσμος χειροκροτά.
Ποιες είναι αυτές οι δασκάλες που κατάφεραν έναν Μουσουλμάνο να διαβάσει μια Χριστιανική προσευχή; Και με ποιο τρόπο έγινε αυτό;
Η Μαρία και η Μαρώ… θα άξιζε να τις γνωρίσετε… γλυκές και ζεστές, γεμάτες αγωνία για το αν θα κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Η μέθοδος «πειθούς» που εφαρμόζουν είναι η αποδοχή, ο σεβασμός και η αγάπη. Απλή μέθοδος.
Ξαφνικά το προαύλιο πλημμυρίζει από λόγος καθαρό και σταράτο.
«Σκέψεις ενός ξενιτεμένου για τη μετανάστευση.»
Δυο είναι οι ξενιτεμένοι που μιλούν αλλά τους εκφράζουν όλους.
«Πρέπει κάποτε να καταλάβομε πως η ανθρώπινη ζωή χάνει την αξία της, πουλιέται κι αγοράζεται φτηνά, πολύ φτηνά, όταν δεν έχει ελπίδα…»
«Γιατί τελικά μετανάστες είμαστε όλοι, και η χαμένη πατρίδα που ψάχνουμε, είναι η καρδιά μας που αφήσαμε πίσω…»
Η συγκίνηση από τα λόγια τους, η αλήθεια που περιέχουν, γεμίζουν τα μάτια μας δάκρυα που δεν στεγνώσαν ως το τέλος…
Μπρεχτ και Ρίτσος για την συνέχεια από τους μαθητές του Φώτη… Ποιος είναι ο Φώτης που διδάσκει ποίηση; Αυτός ο αποκοτιά…ρης τύπος που είχε την έμπνευση της ίδρυσης του Σχολείου. Έτσι απλά το σκέφτηκε και η σκέψη έγινε πράξη.
Ο Χρήστος επέλεξε ελληνικά παραδοσιακά στιχάκια για τους μαθητές του. Είναι ο πιο έμπειρος από όλους μας στην διδασκαλία της ξένης γλώσσας και είναι αυτός που μας επιμορφώνει τακτικά… να είναι καλά.
Ένα κινέζικο παραμύθι στα ελληνικά από την Τσιν Ιη, μαθήτρια της Κάτιας και ένα παραδοσιακό τραγούδι από το Πακιστάν από τον Μουναβάρ, μαθητή του Σέργιου.
Ω, μην τα νομίζετε απλά πράγματα… Το να διδάξεις σε ανθρώπους, που η γλώσσα τους και η γραφή τους δεν είναι συλλαβικές, την έννοια του σχηματισμού των συλλαβών με γράμματα… είναι άθλος.
Ο Στράτος, η Μαριτίνα, η Ιωάννα, η Τζένη, ο Γιάννης, η Θεοδώρα… συνεργάστηκαν…
Οι μαθητές τους βροντοφώναξαν «δεν είμαι ξένος».
Διάβασαν Ρίτσο και Φερεϋντούν, παραδοσιακά στιχάκια, κείμενα που έγραψαν μόνοι τους…
Οι μαθητές της Ελένης αφηγήθηκαν ιστορίες από τον τόπο τους…
Η Βίβιαν και η Ρόζα παρουσίασαν με τους μαθητές τους-σε διασκευή-το θεατρικό έργο «Ένας στους δέκα» του Λαέρτη Βασιλείου…
Εκεί στην Παλιά Κοκκινιά με τις Προσφυγικές μνήμες, δεν μπορέσαμε να μην ταυτιστούμε με τους νεκρούς των συνόρων, με την γενιά χωρίς ελπίδα…
Έτσι, μ’ αυτή τη φόρτιση του πόνου και της απώλειας, πιαστήκαμε σε κύκλο, με τους μαθητές της Μαρίας…
Οι πακιστανοί και οι Ινδοί μαθητές τη Μαρίας… οι δάσκαλοι κι οι καλεσμένοι… σ’ έναν μακρύ χορό της ξενιτιάς…
«Γιάννη μου το μαντήλι σου…», χορέψαμε, κι η ξενιτιά έπαιρνε άλλο νόημα, γινόταν πατρίδα.
Γινόταν πατρίδα για να στεγάσει το τρελό κέφι, το χορό, το κρασί, τους ατελείωτους μεζέδες…
Έλληνες χόρευαν σε τρελούς πακιστανικούς ρυθμούς από τους «Μπατ και Ματού» και Πακιστανοί χόρευαν ζεϊμπέκικο από τους «Χωρίς Πρόβα»…
Και μη νομίζετε πως δεν είχαμε και «Ενδεικτικά» όπως κάθε σωστή μαθητική γιορτή… Είχαμε.
Ο Αχιλλέας, που όλο το χειμώνα έχει την ευθύνη της Γραμματείας του Σχολείου, έδωσε την χαρά του να έχουν, όλοι όσοι φοίτησαν κανονικά, «ένα χαρτί στα χέρια τους» με «σφραγίδα και υπογραφή»…
…
Τελείωνε η βραδιά, τελείωνε η χρονιά…
Μαζεύαμε καρέκλες… φεύγαμε…
Ποιος ξέρει αν θ’ ανταμώναμε του χρόνου. Πού θα μας είχε σπρώξει τον καθένα ο άνεμος της ζωής…
Μου ήρθαν στο νου άλλοι μαθητικοί αποχαιρετισμοί, δάκρυσα…
Είχα την ανάγκη ενός φίλου να τα μοιραστώ όλα αυτά.
Να πω με πάθος: Ήθελα να ήσουν εδώ. Ήθελα να το δεις, να το ζήσεις… Να δεις τους Κινέζους να διαβάζουν Ελληνική Ποίηση, τους Πακιστανούς να χορεύουν Ηπειρώτικά, τους Έλληνες να αγκαλιάζονται με όλους…
Είχαμε γίνει όλοι μια φυλή, η Ανθρώπινη…
Μια χώρα… ο Κόσμος.
Είχαμε γνωρίσει ο ένας τον άλλο.
Είχαμε γίνει ένα… με όχημα τον πολιτισμό, την γλώσσα, την μουσική και την ποίηση.
Κανείς δεν ήταν ξένος εκείνο το βράδυ.

Μιλώ στα δέντρα ελληνικά
Τα δέντρα μου αποκρίνονται
Δεν είμαι ξένος





Τζένη (Ελένη Λ.)







.