14ο Γυμνάσιο Πειραιά - Αγ.Αναργύρων & Κω - Παλιά Κοκκινιά - e-mail: info@asmpir.gr - Τηλ.: 210 4200 917

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

ΓΙ΄ΑΥΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ...





Είναι απόγευμα Κυριακής. Δίπλα μου βαράει ένα μεγάφωνο με τη λειτουργία των μουσουλμάνων από ένα σπίτι που έχει μετατραπεί σε πρόχειρο τζαμί. Στην απέναντι πολυκατοικία κάποιος βάζει για αντιπερισπασμό στο τέρμα στο μπαλκόνι του εκκλησιαστικές χριστιανικές ψαλμωδίες. (....) Και μέσα σ΄ολα περνάει ένα αυτοκίνητο από κάποιο εκλογικό κέντρο κι έχει στα μεγάφωνά του το «παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους». Δε κάνω πλάκα, ούτε όλα αυτά είναι διηγήσεις ενός φαντασιόπληκτου. Είναι η πραγματικότητα της Κυριακής μου. Είναι μια σχιζοφρένεια που απλώνεται σιγά σιγά γύρω μου σαν μόλυνση...

Με διαπερνούν διάφορα συναισθήματα. Βγαίνει από μέσα μου μια αγανάκτηση που δεν ξέρω που να εκτοξεύσω. Να πάρω τον εύκολο δρόμο δηλ. Να τα βάλω με τους «αλλόπιστους» και ν΄αρχίσω ένα ρατσιστικό παραλήρημα μέχρι να βγάλω όλο το άχτι που έχω μέσα μου? Να τα βάλω με τον βλαμμένο που βρήκε την ώρα να εκφράσει τα χριστιανικά του συναισθήματα ο οποίος πιθανά τα συναισθήματα αυτά τα συνοδεύει με κάποιες ξεγυρισμένες χριστοπαναγίες? Να τα βάλω με το εκλογικό κέντρο παρακάτω που μου υπενθυμίζει συνέχεια πόσα ψέματα έχω φάει στη μούρη όλη μου τη ζωή?

Που να εκτοξεύσω τα πικρά μου συναισθήματα?

Και ξαφνικά συνειδητοποιώ πόσες φορές στη ζωή μου βίωσα ρατσιστικές εκδηλώσεις απέναντί μου. Σαν γυναίκα από πόσους άντρες, σαν κατώτερη κοινωνική τάξη από πόσες ψωνάρες, σαν ελληνίδα από πόσους βόρειο-ευρωπαίους και λοιπές ανώτερες ράτσες. Σκέφτηκα πόσα μάτια μ΄εχουν κοιτάξει περιφρονητικά χωρίς να με ξέρουν καν, χωρίς να γνωρίζουν ούτε το όνομά μου. Χωρίς να μ΄εχουν πλησιάσει ποτέ για να μάθουν αν η κρίση τους είναι σωστή. Πόσοι μ΄εχουν δει κατώτερο πλάσμα έτσι γιατί γουστάρουν και γιατί έτσι το αποφάσισαν.

Σκέφτηκα ότι πολύ περισσότερο μοιάζω με τον φτυσμένο μετανάστη που ξεσπάει επάνω του κάθε ρατσιστική ιδεολογία παρά με ένα τεράστιο αριθμό από συμπατριώτες μου. Τι κοινό έχω με τους εξουσιαστές μου? Τι κοινό έχω μ΄εκείνες τις κυράτσες που σιχαίνονται να μπουν στο λεωφορείο για να μην λερωθούν? Τι κοινό έχω με όλα τα λαμόγια και τους εγκληματίες που βιάζουν τις ανθρώπινες ζωές ασύστολα? Τι κοινό έχω με τους χορτασμένους πολιτικάντηδες που δε έβρεξαν ποτέ τα παπούτσια τους στη λάσπη, δεν σκέφτηκαν ποτέ πως θα πληρώσουν το νοίκι δεν τους πέρασε καν από το μυαλό πως είναι να μην βρίσκεις πως να θρέψεις τα παιδιά σου? Τι κοινό έχω με τους φονιάδες, τους παιδεραστές, τους βιαστές, τους εμπόρους ναρκωτικών? ΤΙΠΟΤΑ...

Ακόμα κι αν είναι έλληνες δεν έχω τίποτα κοινό μαζί τους.

Και δεν έχει ούτε ο ανάλογος δύστυχος «έγχρωμος» μετανάστης που προσπαθεί να επιβιώσει. Τον πατάνε κάτω και με πατάνε κάτω. Και στα μάτια τους δεν έχει καμιά σημασία ούτε το δικό μου χρώμα ούτε το δικό του. Πλέμπα είμαστε και οι δύο.

Όπως κι αυτός ο δύστυχος δεν έχει καμιά σχέση με τους εγκληματίες, τα λαμόγια, τους πολιτικάντηδες τους φονιάδες που λυμαίνονται τη δική του πατρίδα. Τα καθάρματα που είναι συμπατριώτες του. Αν ο συμπατριώτης τους είναι νταβατζής ή φονιάς ή πουλάει ναρκωτικά δεν είναι ΚΑΙ αυτός επειδή έχουν το ίδιο χρώμα, την ίδια πατρίδα ή την ίδια θρησκεία. Όπως δεν είμαι εγώ κι εσύ επειδή ο συμπατριώτης μας είναι.



Τα καθάρματα δεν έχουν ράτσα. Υπάρχουν παντού. Όμως παντού υπάρχουν οι άνθρωποι με το Α κεφαλαίο. Γιατί το να είσαι καλός άνθρωπος είναι θέμα συνείδησης, εκπαίδευσης, ιδεολογίας, τρόπου ζωής. Το να είσαι έντιμος, φιλότιμος, εργατικός, φιλάνθρωπος, να θέλεις να ζεις χωρίς να κάνεις κακό στο συνάνθρωπό σου είναι ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης και ψυχής.

Δεν μπορεί να φορτωθεί κανένας λαός σ΄αυτή τη γη το στίγμα του κατώτερου. Καμιά γενοκτονία δεν μπορεί να έχει δικαιολογία γιατί δεν υπάρχει θεός που να έχει ευλογήσει γενοκτονίες. Οι εκδικητικοί θεοί φτιαγμένοι από ανθρώπους είναι. Κατ΄εικόνα και ομοίωση αυτών που τους φτιάξανε. Σε ένα σύμπαν γεμάτο από απίστευτη ομορφιά δεν μπορεί οι θεοί του να είναι άσχημοι. Άσχημους, εκδικητικούς, μισάνθρωπους θεούς φτιάξανε μόνο οι άνθρωποι. Αν ο θεός επιθυμούσε ένα δημιούργημά του να απαλειφθεί σαν μίασμα δεν χρειαζόταν βοήθεια, θα το έκανε από μόνος του.

Και τώρα τι συμβαίνει? Πρέπει να ξεσπάσουμε κι οι δυο κάπου. Πρέπει κάπου να βγει η οργή μας. Κι ο πιο συμφέρον τρόπος είναι να βγάλουμε μεταξύ μας τα μάτια μας. Να βγάλουμε τα μάτια μας μεταξύ μας για να μπορούν να δρουν ανενόχλητοι εκείνοι που στην ουσία δεν έχουν ούτε πατρίδα, ούτε θρησκεία, ούτε φυλετικές διακρίσεις αλλά μονάχα συμφέρουσες συνεργασίες.

Σε μια Αμερική που στέναξε κάτω από τις φυλετικές διαμάχες για τόσα χρόνια. Σε μια Αμερική που έχει χιλιάδες θύματα από ένα ασίγαστο μίσος ανάμεσα σε λευκούς και μαύρους, βγαίνει πρόεδρος έγχρωμος.... Τι έγινε οι λευκοί την είδαν αλλιώς και ζήτησαν συγνώμη? Όχι. Όταν ο καιρός ωρίμασε δεν ήταν «ωφέλιμο» να είναι πλέον ρατσιστές. Το κεφάλαιο επεκτάθηκε. Και το κεφάλαιο έγινε και λευκό και έγχρωμο μια και οι έγχρωμοι δεν ήταν πλέον όλοι σκλάβοι λόγω πολιτικών εξελίξεων . Είχαν αναδειχτεί σε πατρίδες οι οποίες κανόνιζαν που να προωθήσουν τον εθνικό πλούτο. Και έγιναν τα κονέκτ. Στις αμερικάνικες φτωχοσυνοικίες στα γκέτο των φτωχών έγχρωμων , μεταναστών και των ασήμαντων λευκών το μίσος κρατάει ακόμα κι ο ένας τα ρίχνει στον άλλο. Αλλά στα σαλόνια επικρατεί συμφιλίωση και «ανταλλαγή σχέσεων»

Ο Έλληνας νοιώθει σήμερα ότι απειλείται. Το πρόβλημα όμως είναι ότι κατευθύνει το πρόβλημα στον εύκολο δρόμο. Όπως ακριβώς ο μεθύστακας, άνεργος και τελειωμένος γυρνάει στο σπίτι κι επειδή του φταίνε όλα αρχίζει και βαράει τη γυναίκα του, έτσι κι ο φτωχός και φτυσμένος πολίτης αναζητά θύμα να το κάνει σάκο του μποξ.

Η Ελλάδα δεν χώραγε τόσο κόσμο. Δεν χώραγε καν εμάς που μέναμε εδώ. Κι όχι γιατί δεν υπάρχει γη διαθέσιμη, φυσικός χώρος αλλά γιατί είναι ένα κράτος που έχει οργανωθεί για να ζουν πέντε οικογένειες και μερικές χιλιάδες παρατρεχάμενοι γύρω τους. Οι υπόλοιποι ας πάνε να πνιγούν.

Με την ανεργία λοιπόν, την εγκληματικότητα στα ύψη, το υπόγειο που θα πλημμυρίσει με τις πρώτες βροχές, το μισθό που δε φτάνει ούτε μέχρι τη μέση του μήνα, και το κωλοδάχτυλο που εισπράττουμε σαν έθνος από τους χαρτογιακάδες που αδιαφορούν αν γίνουν όλα στάχτη και μπούρμπερη αρχίζουμε και μεταλλασσόμαστε άσχημα.

Το ρατσιστικό συναίσθημα είναι έτσι κι αλλιώς μέσα μας. Απλά ανάλογα με το πως διαμορφώνουν τις συνθήκες οι έχοντες και κατέχοντες βγαίνει με ανάλογο τρόπο. Στη πυρά άλλοτε πετάς μια γυναίκα, άλλοτε έναν άρρωστο άλλοτε έναν αλλόθρησκο κι άλλοτε ένα μαύρο. Κι άλλοτε πετάνε εσένα...

Ο ρατσισμός δεν είναι ιδεολογία. Όχι. Είναι ένα βρώμικο συναίσθημα. Είναι μια πνευματική αφόδευση. Όπως το σώμα έχει ένα σύστημα αφόδευσης έτσι έχει κι η ψυχή. Όπως το σώμα καταβροχθίζει απορροφάει και αποβάλει , έτσι και η ψυχή πρέπει να αποβάλει τα δηλητήριά της. Κι ένα από τα χειρότερα δηλητήρια είναι ο ρατσισμός.

Ο ρατσισμός στην ευρύτερη έννοιά του.

Το απαξιωτικό συναίσθημα ενός ανθρώπου προς ένα άλλο άνθρωπο.

Η επιθυμία να μειώσεις, να εξευτελίσεις, να χτυπήσεις και να αφανίσεις ένα άλλο ανθρώπινο ον.

Η αίσθηση της ανωτερότητας ράτσας, θρησκείας ή φύλλου έναντι ενός άλλου πλάσματος ακόμα κι αν μοιράζεσαι τελικά κοινά προβλήματα. Είναι εκείνο το συναίσθημα μίσους που μπορεί να βάλει δυο άνεργους εργάτες φτωχούς οικογενειάρχες να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο αντί να σκοτώσουν εκείνον που τους έφερε σ΄αυτή τη θέση...

Κάθε πλάσμα πάνω σ΄αυτό το πλανήτη που δεν είναι στους έχοντες και κατέχοντες έχει βιώσει στο πετσί του το ρατσισμό ακόμα κι αν δεν το έχει συνδυάσει στο μυαλό του έτσι. Η γυναίκα από τον άνδρα , αυτοί που έχουν διαφορετικό χρώμα στο πετσί από κάποιους άλλους, οι φτωχοί από τους πλούσιους , τα ανήμπορα, ανάπηρα ή ασθενή άτομα από τους υγιείς, ο οπαδός της μιας θρησκείας από τον οπαδό της άλλης.

Σε κάθε περίπτωση ένας ήταν μίασμα κι ο άλλος εκλεκτός.

Οι αληθινά εκλεκτοί όμως είναι πάντα μια κάστα. Οι κατέχοντες. Ο απρόσωπος παράς. Το κέρδος.

Κι όταν οι συνθήκες θα επιτάσσουν κάτι άλλο, θα βρεθείς εσύ κι εγώ να είμαστε οι κυνηγημένοι. Θα γίνουμε εμείς αλλοδαποί σε κάποιους που θα μας βαράνε. Είναι σίγουρο.

Θάρθει μια μέρα που κι ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας μπορεί να είναι κι αυτός έγχρωμος γιατί θα υπάρχει ανάγκη για να καλοπιάσουν κάποιο «λόμπι»... για κάποιους λόγους που εκείνοι ξέρουν.

Και τότε θα μείνεις κι εσύ σοκαρισμένος. Με το ρόπαλο στο χέρι. Θα κοιτάς εκείνον που σε παρακινούσε να σφίγγει το χέρι στο νέο Πρωθυπουργό και να βγάζει λόγους για τη συμφιλίωση των λαών και θα καταδικάζει κάθε ενέργεια που υπονομεύει την εν λόγω διαδικασία.

Κι αν κάποια μέρα πουλήσουν τη πατρίδα σου, δεν θα τη πουλήσουν οι μικροί κατατρεγμένοι μετανάστες, δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα , η πατρίδα σου θα πουληθεί από κάποια συμφέρουσα ανταλλαγή που έκαναν οι συμπατριώτες σου εξουσιαστές που πατρίδα έχουν μόνο το όφελος τους.

Περνάει κι αυτή η Κυριακή.

Κι ένα συναίσθημα έχει μείνει μέσα μου. Ότι δεν υπάρχει έλεος γύρω μου. Κι εμείς βαδίζουμε εχθρικά απέναντι στο συνάνθρωπό μας. Η ζωή μας δεν είναι συμβίωση. Είναι κερδοφόρος ή μη συναλλαγή. Γιατί δεν αφήσαμε καθόλου χώρο να μπει η αγάπη μέσα μας για όποιον συνάνθρωπό μας υποφέρει, όποιον έχει την ανάγκη μας.

Χτύπα όπου βρεις να το φχαριστηθείς γιατί δυστυχώς στο γύρισμα του τροχού θα τις τρως εσύ. Και μετά πάλι εγώ, ο άλλος και μετά πάλι εσύ... Μέχρι που να βρούμε τη δύναμη να σταματήσουμε το τροχό της απατεωνιάς όλοι μαζί. Γιατί χρειάζονται πάρα πολλά χέρια ενωμένα για να σταματήσει....




Το κείμενο αλίευσε ο exoaptonkyklo από το ιστολόγιο:

http://vasiliskos2.blogspot.com/

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Πρώτη μέρα στο σχολείο... Καλή αρχή.




Ναι! Ήταν όλοι εκεί… Οι δάσκαλοι, οι μαθητές, οι φίλοι του σχολείου.
Φορούσαν τα καλά τους χαμόγελα, σαν ρούχο καθαρό και μοσχοβολημένο.
Με την ανυπομονησία της πρώτης ημέρας και την προσμονή στα πρόσωπα…





Οι περισσότεροι ήταν πρωτάκια…
Καινούριοι μαθητές από την Κίνα, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν…
Πολλοί δεν έχουν ακόμη σταθερή δουλειά στην Ελλάδα, άλλοι ήρθαν εδώ αμέσως μόλις τελείωσαν το σχολείο στη χώρα τους…
Όλοι όμως έχουν λαχτάρα να μάθουν την Ελληνική Γλώσσα.







Λάμπουν κάθε φορά που κατορθώνουν να καταλάβουν αυτά που λέμε.
Η πρόεδρος του ΔΣ του Σχολείου κ. Κάτια Γαλοπούλου- Αγάπογλου, τους καλωσόρισε με τον πιο θερμό τρόπο δηλώνοντας: είμαστε κοντά σας όχι μόνο για τα μαθήματα αλλά σε ό,τι χρειαστείτε…

Οι παλιοί μαθητές ήρθαν για να διδαχθούν και να βοηθήσουν, προσφέροντας μας τα ωραία τους γλυκά, αφού η έναρξη των μαθημάτων συνέπεσε με την γιορτή των Μουσουλμάνων για το τέλος του Ραμαζανιού…






Το «βάρος» της πρώτης ημέρας έπεσε στις πλάτες του Γραμματέα του ΔΣ κ. Αχιλλέα Λεφάκη… έπρεπε να χωριστούν οι μαθητές σε τμήματα… δουλειά δύσκολη, που όμως έγινε με χαρά.
Από κοντά και νέοι δάσκαλοι… ορεξάτοι και γεμάτοι ιδέες… θέλουν να πετύχουν στην προσπάθειά τους και να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό.





Και ανάμεσα μας ο κ. Στράτος Ραπτόπουλος, ευτυχώς σε ετοιμότητα, να αποτυπώνει με το κινητό τηλέφωνο αυτές τις στιγμές δια παντός.



Κοντά μας βρέθηκαν για να ενημερωθούν για τα προβλήματα του Σχολείου και να ευχηθούν για την νέα χρονιά, οι βουλευτές της Α΄ Πειραιά κ. Θοδωρής Δρίτσας και της Β’ Πειραιά κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης, συνοδευόμενοι από μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.




Καλή αρχή για όλους μας...

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Συμμορία νεαρών ξυλοκόπησε άγρια μετανάστες...


 

Προχθές Τρίτη 15/9 στις 10 η ώρα το βράδυ, στη γειτονιά του σχολείου μας στην οδό Κορυτσάς, ομάδα νεαρών Ελλήνων, επιτέθηκε με καδρόνια και ξυλοκόπησε δύο μετανάστες κατοίκους της περιοχής. Τον Βακάς Μουχαμέντ και τον Ναντίμ Εμέτ, νεαρούς επίσης, από το Πακιστάν.
Η ομάδα των νεαρών Ελλήνων ήταν οπλισμένη από πριν με ξύλα και επιτέθηκαν στους δύο μετανάστες άγρια με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό τους και την μεταφορά τους στο νοσοκομείο από τους γείτονες.
Ο Βακάς έχει 5 ράμματα στο κεφάλι και στον Ναντίμ, οι γιατροί, χρειάστηκε να του τοποθετήσουν το χέρι στο γύψο.
Από κάτοικο της περιοχής κρατήθηκε και παραδόθηκε στην αστυνομία ο ένας από τους νεαρούς της ομάδας ο οποίος και παραπέμφθηκε στο αυτόφωρο.

Δάσκαλος του Σχολείου μας που επισκέφθηκε τους δύο τραυματίες, διαπίστωσε ότι η γειτονιά μιλά για ήσυχα παιδιά τα οποία δεν προκάλεσαν την ομάδα των νεαρών που, όπως όλα δείχνουν, ήταν συμμορία και άγνωστοι στην περιοχή.

Το ΔΣ του Σχολείου έχει σκοπό να ζητήσει πληρέστερη ενημέρωση από την αστυνομία για το θέμα για να διαπιστωθεί αν όντως πρόκειται για οργανωμένη ομάδα, καθώς και την αύξηση των μέτρων επαγρύπνησης για την αποτροπή κρουσμάτων βίας.

Παρά τον τραυματισμό πάντως και το κλίμα τρομοκρατίας που εντείνεται, ο Βακάς και ο Ναντίμ μαζί με τους υπόλοιπους μετανάστες, την ερχόμενη Κυριακή, θα καθίσουν στα θρανία του Σχολείου, για το πρώτο φετινό μάθημα ελληνικής γλώσσας.

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

"Η αξία των ανθρώπων και των πραγμάτων"... ο λόγος ενός Μετανάστη...








Έφυγα από το σπίτι μου μικρός… πριν προλάβω να καταλάβω την αξία των πραγμάτων και των ανθρώπων μέσα μου…
Την αξία της μάνας , του πατέρα, του αδερφού, του φίλου…
Πριν προλάβω να καταλάβω την αξία που έχουν οι μυρωδιές και τα χρώματα μιας χαμένης πατρίδας…
Το ταξίδι ήταν μεγάλο και δύσκολο…
Και δεν ήταν η πείνα, ούτε η δίψα, που έκανε κάθε μου βήμα πιο βαρύ από το προηγούμενο…
Δεν ήταν η ασταμάτητη πορεία μέσα στη νύχτα, με όλους τους κινδύνους πάνω στα βουνά…
Ήταν που σε κάθε μου βήμα, όλα αυτά που άφησα πίσω, τα έβρισκα μπροστά μου…
Ήταν η αξία να χάνεις και να ανακαλύπτεις τον κόσμο ξανά από την αρχή…
Όταν έφτασα στην Ελλάδα, ξένος μέσα στους ξένους, για ένα μόνο πράγμα ήμουνα σίγουρος πια:
Δεν θα επέτρεπα ξανά στον εαυτό μου να χάσει αυτές τις αξίες…
Κι αυτό είναι ένας πόλεμος που σε τρώει από μέσα…
Τίποτα δεν ήταν εύκολο πια…
Και το να κρατάς τις αξίες σου, στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής σου, αυτό ήταν το πιο σημαντικό και το πιο δύσκολο…
Ήθελα να γυρίσω πίσω νικητής… αλλά νικητής σε ποιον κόσμο;
Στον κόσμο του εύκολου χρήματος και του γρήγορου κέρδους;
Στην μοναξιά που αφήνουν πίσω τους, εμπειρίες που δεν διάλεξα εγώ, αλλά αυτές εμένα;
Έπρεπε να μάθω να ζω ανάμεσα σε δύο κόσμους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους, όσο η νύχτα με την μέρα…
Και αυτό που επίσης έμαθα είναι πως ο άνθρωπος έχει ανάγκη και από τα δύο…
Στην πατρίδα μου η οικογένεια είναι κάτι που σεβόμαστε πολύ… να βοηθάς τον αδελφό, το φίλο…
Εδώ έμαθα πως είναι να ζει κάποιος μόνος, με όλη την Ελευθερία και την Ευθύνη που μπορεί να έχει για τον εαυτό του…
Κι αυτό είναι κάτι, επίσης πολύ σημαντικό, που δεν θέλω να χάσω…
Να μετράω τις δικές μου δυνάμεις κάθε στιγμή απέναντι στο δίκιο και το άδικο…
Ελευθερία χωρίς Αγάπη και Αγάπη χωρίς Αλήθεια, δεν μπορεί να υπάρξει…
Και αυτό είναι μια αλήθεια που ισχύει σε όποιο μέρος του κόσμου και αν ζεις, σε όποιο Θεό και αν πιστεύεις…
Και είναι πολύ εύκολο για κάποιον να συνηθίσει να ζει μέσα στο ψέμα…
Η ανάγκη να μοιάζουμε στο γείτονα για να μη νιώθουμε μόνοι…
Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος…
Και είναι πολύ δύσκολο να ψάχνεις κάθε φορά να βρεις τις δικές σου αλήθειες και τον πραγματικό εαυτό σου, μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν…
Γιατί τελικά, Μετανάστες είμαστε όλοι, και η Χαμένη Πατρίδα που ψάχνουμε, είναι η Καρδιά μας που αφήσαμε πίσω…
Η παιδική μας ηλικία, όλα αυτά που δεν είπαμε και όλα αυτά που δεν προλάβαμε να μοιραστούμε…
Για αυτό το λόγο είμαστε εδώ, μαζί σας…
Γιατί είμαι σίγουρος πως αυτή η Πατρίδα υπάρχει ακόμη μέσα μας και τα σύνορά της είναι ανοιχτά στην Ελπίδα, στην Αλήθεια και στην Δύναμη αυτή που φέρνει τους Ανθρώπους ΚΟΝΤΑ!!
Σας Ευχαριστώ

Ικμπάλ Μουντασέρ

Ο Ικμπάλ Μουντασέρ είναι από το Πακιστάν και είναι μαθητής του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά. Το κείμενό του αυτό διαβάστηκε από τον ίδιο στην εκδήλωση για την λήξη του σχολικού έτους 2008-9. 



Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

Με 10 ευρώ, προσφέρεις ένα βιβλίο για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας σε έναν μετανάστη.




Με 10 ευρώ, προσφέρεις ένα βιβλίο για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας σε έναν μετανάστη.
Προσφέρεις γνώση, επικοινωνία, επαφή με τον ελληνικό πολιτισμό.

Μπορείτε να καταθέσετε την ενίσχυσή σας για το Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά στην Τράπεζα MARFIN
Αριθμός Λογαριασμού: 0820527400
Στο όνομα Λιάτσου Σωτηρία

Σας ευχαριστούμε

Το Δ.Σ.του Σχολείου
και οι Εθελοντές καθηγητές της ελληνικής γλώσσας στους μετανάστες.









Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

Ξεκινάμε με εγγραφές... Καλή μας Χρονιά!!!!




Τα μαθήματα του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά ξεκινούν την Κυριακή 20/9/2009, στις 17.00.
Οι εγγραφές καινούργιων μαθητών, όμως, θα ξεκινήσουν από τις 13/9/2009, 17.00-19.00. Την ίδια μέρα 13/9, στις 19.00, θα πραγματοποιηθεί γενική συνέλευση των διδασκόντων του σχολείου με θέμα τον προγραμματισμό εν όψη της έναρξης των μαθημάτων.

Το Δ.Σ.

Οι φίλοι που ενδιαφέρονται να βοηθήσουν στη λειτουργία του Σχολείου, μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μας με e- mail ή να έρθουν να γνωριστούμε από κοντά
την Κυριακή 13/9 στις 18.00.

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

Απλές καθημερινές σκέψεις…




Με αφορμή την κατάσταση στην Παγανή Λέσβου, γυρίζουν στο μυαλό μου τόσο οι γενεσιουργές αιτίες, όσο και τα προβλήματα που δημιουργεί το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης ακόμη και ως λέξη...
Δεν θα την «κολακέψω», δεν θα της αλλάξω ρούχο για να γίνει πιο απαλή. Οι μετανάστες που μπαίνουν στη χώρα υπό μη νόμιμες συνθήκες, είναι λαθρομετανάστες, είναι παράνομοι…
Εμείς όμως τι κάνουμε γι αυτό;
Ο παράνομος μετανάστης, ο λαθρομετανάστης, είναι ένα ον χωρίς αυταξία;
Έχουμε μια υποδομή και μια νομοθεσία υποδοχής οι οποίες τον αντιμετωπίζουν ως συνάνθρωπο;
O σεβασμός των ανθρώπων αυτών και της αξιοπρέπειάς τους από πλευράς μας, γίνεται δείκτης τού ήθους και του πολιτισμού μας;
Έχουμε, ως ευρωπαϊκός κόσμος, μια πολιτική που να δίνει κίνητρα στους παράνομους μετανάστες να επιστρέψουν στον τόπο τους, ενώ παράλληλα να μπορεί να τους διαχωρίζει από τους πρόσφυγες;
Έχουμε μια πολιτική ασύλου για ανηλίκους, ασυνόδευτους μετανάστες και για όσους στη χώρα τους διώκονται εξαιτίας της διαφορετικότητας φύλου, θρησκείας, πολιτικών ή σεξουαλικών επιλογών;
Έχουμε , ως κοινωνία, τους μηχανισμούς εκείνους που, στο παρελθόν, εξασφάλιζαν την κοινωνική συνοχή και διέσωζαν την ανθρωπιά;
Είναι σαφές ότι οι λύσεις που εφ-ευρίσκονται, μπροστά στις όποιες διαμαρτυρίες των αντιρατσιστικών οργανώσεων, πολλές φορές κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Υποχωρούν ναι μεν οι αρχές, γίνονται προσπάθειες να αδειάσει η Παγανή, αλλά εγκαταλείπονται οι πρόσφυγες άστεγοι στο λιμάνι ή οργανώνεται η μαζική μεταφορά τους στον Έβρο και η μυστική απέλασή τους.
Από την άλλη διαρκές πρόβλημα παραμένει ότι οι τοπικές κοινωνίες στα μέρη που αποτελούν πύλες εισόδου μη νόμιμων μεταναστών στη χώρα μας, δεν αντέχουν να σηκώσουν το βάρος της εισροής όλου αυτού του πλήθους. Το βάρος αυτό δεν αντέχει καν να το σηκώσει η χώρα. Χρειάζεται ευρωπαϊκή και διεθνής πολιτική. Χρειάζεται ενίσχυση των χωρών της Νότιας Ευρώπης που αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα αλλά και κατανομή των κέντρων φιλοξενίας-και όχι κράτησης-σε περισσότερες περιοχές της Ελλάδας. Χρειάζεται ενθάρρυνση και παροχή κινήτρων στους μετανάστες για να επιστρέψουν στις χώρες τους. Χρειάζεται ενίσχυση των χωρών αυτών που αιμορραγούν χάνοντας το ανθρώπινο δυναμικό τους. Χρειάζεται εξασφάλιση της διεθνούς ειρήνης. Χρειάζεται ανακατανομή του πλούτου και όχι της φτώχειας.
Με το βλέμμα στραμμένο στην παγανή, θεωρώ απαραίτητο να υπογραμμίσω ότι:
Είναι ανάγκη να ευαισθητοποιηθούν τα όργανα του κράτους, οι τοπικές κοινωνίες, οι κατά τόπους παράγοντες, στην απαράβατη αρχή: Στον κάθε άνθρωπο συμπεριφερόμαστε με ανθρωπιά.
Είναι τόσο απλό…
Κι ακόμη…
Όσο δεν θεσπίζεται και δεν υλοποιείται μια μεταναστευτική πολιτική, όσο ο γνώμονας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν θέτει τις βασικές αρχές στη νομοθεσία και στην κοινωνία, όσο τα αποτελέσματα του φαινομένου της μη νόμιμης μετανάστευσης στη χώρα πλήττουν τους κατοίκους των περιοχών εισόδου προσφύγων, τόσο θα αυξάνονται τα φαινόμενα ρατσισμού.

Ελένη (Τζένη) Λιντζαροπούλου

ΥΓ... Διαβάστε το δημοσίευμα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ που μιλά για το κομφούζιο στα κέντρα κράτησης.







.

Ανηλικοι μετανάστες...


Οι ανήλικοι κρατούμενοι, ακόμη και σύμφωνα με το νόμο, δεν πρέπει να μένουν ούτε μία ώρα σε Κέντρο Κράτησης. Τις τελευταίες μέρες απελευθερώθηκαν δεκάδες από αυτούς, έπειτα από την πίεση που άσκησε κόσμος με καθημερινές συγκεντρώσεις έξω από τη φυλακή.

Παρόλα αυτά, μετανάστες συνεχίζουν να έρχονται και η πρακτική των αρχών δεν αλλάζει. 47 ασυνόδευτοι ανήλικοι μετανάστες, κυρίως από το Αφγανιστάν, αλλά και από τη Σομαλία και την Παλαιστίνη, βρίσκονται, από την 1η Σεπτέμβρη, σε απεργία πείνας, ενώ 4 δεν πίνουν ούτε νερό (το οποίο έτσι κι αλλιώς δεν πίνεται - "αν πιείτε από αυτό το νερό, δεν θα θέλετε ποτέ να ξαναπιείτε νερό στη ζωή σας" μας είπε ένας). Κάποιοι από αυτούς κρατούνται για πάνω από 40 μέρες.

Σήμερα το πρωί, μικρός αριθμός αλληλέγγυων συγκεντρωθήκαμε έξω από τη φυλακή για να μιλήσουμε με τους κρατούμενους.

Αναδημοσίευση από εδώ: http://noborder.socialcenter.gr/el/node/349







Στρατής Μπαλάσκας, εφημερίδα Ελευθεροτυπία
"Ο ξεσηκωμός των αθλίων"

"Χθες και για ακόμη μία φορά οι ανήλικοι που παρά τις συσκέψεις και τις προσπάθειες παραμένουν στο μεγαλύτερό τους αριθμό κρατούμενοι, ξεσηκώθηκαν. Μαζί τους κι όλοι οι άλλοι κρατούμενοι. Ανήλικα παιδιά, άνδρες, γυναίκες, 930 στον αριθμό, κρεμασμένοι στα κάγκελα των παλιών αποθηκών φώναζαν συνθήματα, ζητώντας την απελευθέρωσή τους. Ταυτόχρονα έκαναν γνωστό πως πραγματοποιούν ακόμα μια απεργία πείνας. Την ίδια ώρα έξω από το Κέντρο διαδήλωναν Ελληνες και ξένοι ακτιβιστές που συμμετέχουν στο αντιρατσιστικό κάμπινγκ «Νο border 2009».

«Azadi - Azadi», που στα αφγανικά θα πει «ελευθερία - ελευθερία», φώναζαν χθες οι μετανάστες που κρατούνται στο Κέντρο της Παγανής. Ενα χώρο δυναμικότητας περίπου 300 ατόμων, όπου και οι συνθήκες κράτησης των αλλοδαπών χαρακτηρίζονται τουλάχιστον άθλιες. Μια βιντεοκάμερα, που χθες από τα κάγκελα του Κέντρου της Παγανής πέρασε στους ανήλικους κρατουμένους, κατέγραψε το εσωτερικό του θαλάμου όπου χθες κρατούνταν συνολικά 160 άτομα. Οι εικόνες που κατέγραψε η κάμερα και αναρτήθηκαν χθες στην ιστοσελίδα http:// lesvos09. antira. info/ είναι συγκλονιστικές και κάνουν τον γύρο του κόσμου. Πολυώροφα κρεβάτια μέχρι το ταβάνι του θαλάμου, στρώματα στο πάτωμα πάνω σε κάθε ένα από τα οποία κοιμούνται δυο δυο ή και τρεις τρεις ανήλικοι μετανάστες, σχεδόν παιδιά. Κάποια στιγμή ένας νεαρός δείχνει στην κάμερα το βαριά ανάπηρο πόδι του από τις κακουχίες στην πατρίδα του και ένας άλλος το πρησμένο και πληγωμένο πόδι του για το οποίο όπως λέει έχει διαμαρτυρηθεί, αλλά δεν υπάρχει μέριμνα να εξεταστεί από γιατρούς. Ας σημειωθεί πως οι ανήλικοι κρατούμενοι σε όλη τη διάρκεια της ταινίας φωνάζουν ότι κάνουν απεργία πείνας και ζητάνε την απελευθέρωσή τους...

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΕ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟ, ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Υστατη έκκληση από τη Νομαρχία

Λύση στο ασφυκτικό πρόβλημα της Παγανής αναζητεί η Νομαρχία Λέσβου.

Σε μια αγωνιώδη επιστολή που υπέγραψε ο αρμόδιος αντινομάρχης Σταύρος Ψαρόπουλος προς τον υπουργό Εσωτερικών Προκόπη Παυλόπουλο και τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Παπαθανασίου περιγράφονται αναλυτικά οι συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί λόγω της ασφυκτικής αύξησης του αριθμού των μεταναστών στο κέντρο αλλά και το έντονο οικονομικό πρόβλημα που υπάρχει αφού οι οφειλές στους προμηθευτές ξεπερνούν τα δύο εκατομμύρια ευρώ. «Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, οδηγούμαστε σε κλείσιμο του Κέντρου Υποδοχής» τονίζει μεταξύ άλλων στην επιστολή του ο αρμόδιος αντινομάρχης.

«Περιγράψαμε στα αρμόδια υπουργεία την κατάσταση και περιμένουμε άμεσα, το συντομότερο δυνατό, τις ενέργειές τους. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια και όσο αυξάνεται ο αριθμός των μεταναστών το πρόβλημα διογκώνεται ακόμη περισσότερο» τόνισε χθες με δήλωσή του ο κ. Σταύρος Ψαρόπουλος."


Πέλλη Γιακουμή, εφημερίδα Τα Νέα
"Η εξέγερση των αθλίων"

"Η κατάσταση στο Κέντρο Υποδοχής της Παγανής ήταν εκτός ελέγχου χθες. Οι ανήλικοι που παραμένουν κρατούμενοι και πραγματοποιούν εδώ και μέρες απεργία πείνας ξεσηκώθηκαν, δημιουργώντας παράλληλα ένα κύμα αντίδρασης σε όλους τους θαλάμους του κέντρου. Παιδιά, άνδρες, γυναίκες, κρεμασμένοι από τα κάγκελα του κέντρου κράτησης φώναζαν με όση δύναμη τους έχει απομείνει για την ελευθερία τους. Το κλίμα το τελευταίο διάστημα στην Παγανή είναι εκρηκτικό, λόγω της παράτασης παραμονής των μεταναστών στο κέντρο. Επιπλέον, καθημερινές τείνουν να γίνουν οι κινητοποιήσεις που πραγματοποιούν ξένοι και Έλληνες ακτιβιστές της οργάνωσης Νo Βorder έξω από την Παγανή, οι οποίοι συγκεντρώνονται στο νησί εν όψει του διεθνούς κάμπινγκ διαμαρτυρίας που έχουν προγραμματίσει στη Χαραμίδα από 25 μέχρι 30 Αυγούστου...

Τα πνεύματα οξύνθηκαν όταν ένας ανήλικος, που αντιμετώπιζε από την προηγούμενη μέρα πρόβλημα υγείας, έχασε τις αισθήσεις του και υπήρξε άμεση ανάγκη μεταφοράς του στο νοσοκομείο. Οι αστυνομικοί που βρισκόταν στον χώρο του κέντρου υποδοχής πλησίασαν στο σημείο, ενώ ζητήθηκε από τους ανηλίκους να απομακρυνθούν από τα κάγκελα, προκειμένου να ανοίξει η πόρτα για να βγάλουν από τον θάλαμο τον λιπόθυμο 13χρονο. Οι νεαροί μετανάστες στο στιγμιαίο άνοιγμα έσπρωξαν με δύναμη την καγκελόπορτα, απωθήθηκαν όμως από τους αστυνομικούς και αυτό προκάλεσε τις αντιδράσεις από τους συγκεντρωμένους έξω από το κέντρο. Ο 13χρονος μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης, όπου διαπιστώθηκε κωλικός του νεφρού. Σύμφωνα με πληροφορίες, από το προηγούμενο βράδυ ο ανήλικος είχε διαμαρτυρηθεί στους γιατρούς του κέντρου για τους έντονους πόνους και του χορηγήθηκε ένεση που τον βοήθησε να ηρεμήσει τη νύχτα. Ο νεαρός νοσηλεύεται στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης.

Ως προσωρινή λύση εκτόνωσης της κατάστασης μεταφέρονται από την Τετάρτη ομάδες ανηλίκων στο Κέντρο Ανηλίκων της Αγιάσου. Την Τετάρτη το μεσημέρι μεταφέρθηκαν 20 άτομα και χθες επρόκειτο να μεταφερθούν άλλα 15 άτομα...


Έγκυος αρνείται τη μεταφορά της στο νοσοκομείο.

«ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΕΔΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ. Αφήστε με να πεθάνω», φώναζε στους αστυνομικούς και τους τραυματιοφορείς ασθενοφόρου του ΕΚΑΒ μια νεαρή Σομαλή, η οποία βρισκόταν έξω από τους θαλάμους στο προαύλιο του Κέντρου Κράτησης της Παγανής ξαπλωμένη στο έδαφος. Η νεαρή γυναίκα διανύει τις τελευταίες ημέρες της εγκυμοσύνης της και αρνείται πεισματικά να μεταφερθεί στο νοσοκομείο αντιδρώντας με αυτό τον τρόπο, επειδή, σύμφωνα με πληροφορίες, τα άλλα δύο ανήλικα παιδιά της βρίσκονται κρατούμενα στην Παγανή και δεν θέλει να φύγει μακριά τους. Η γυναίκα είναι εξασθενημένη από τις συνθήκες στην Παγανή και από την αφόρητη ζέστη, με αποτέλεσμα να εκφράζονται φόβοι για την κατάσταση της υγείας της."




Μάκης Νοδάρος, εφημερίδα Ελευθεροτυπία
Επιστολή σε Μαρκογιαννάκη για τα κρατητήρια της ντροπής"

"Τις εικόνες ντροπής και τη δραματική κατάσταση που βιώνουν καθημερινά εκατοντάδες μετανάστες στα κρατητήρια των Αστυνομικών Διευθύνσεων Αχαΐας, Ηλείας και Αιτωλοακαρνανίας, κατήγγειλε χθες με επιστολή του προς τον αναπληρωτή υπουργό Εσωτερικών Χρήστο Μαρκογιαννάκη ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Αχαΐα Νίκος Τσούκαλης.

Οπως καταγγέλλει ο κ. Τσούκαλης, οι συλλήψεις εκατοντάδων μεταναστών και η κράτησή τους στα κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων της περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος έχουν δημιουργήσει δραματικές καταστάσεις τόσο για τους ίδιους τους μετανάστες όσο και για τους εργαζόμενους αστυνομικούς, οι οποίοι δεν κρύβουν την έντονη δυσφορία τους, γι' αυτό και το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει.

Η έλλειψη υποδομών φιλοξενίας των μεταναστών έχει δημιουργήσει απάνθρωπες συνθήκες κράτησης που δυσφημούν τη χώρα μας και τον πολιτισμό μας.

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ επισημαίνει ότι η ίδια απαράδεκτη και τραγική κατάσταση επικρατεί και στα κρατητήρια-τροχόσπιτα του Λιμεναρχείου της Πάτρας, «γεγονός το οποίο επανειλημμένα έχουμε επισημάνει με ερωτήσεις μας και οι οποίες έχουν δημοσιευτεί σε περίοπτη θέση σε όλο σχεδόν τον ευρωπαϊκό Τύπο».

«Επιβεβαιώνονται πλήρως οι θέσεις μας ότι η αποσπασματική δίχως συνολικό σχεδιασμό πολιτική διαχείριση του μεταναστευτικού προβλήματος, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει περιστασιακά έστω το ζήτημα, αλλά αντιθέτως το επιδεινώνει τόσο σε επίπεδο κοινωνικό όσο και ανθρωπιστικό»."

Διαβάστε τις Δηλώσεις του Συνήγορου του παιδιού.

Δηλώσεις του Θ.Δρίτσα μετά την επίσκεψή του στο κέντρο κράτησης μεταναστών.

Ερώτηση του ΚΚΕ προς τους Υπουργούς Εσωτερικών, Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
Διαβάστε για το θέμα στον τοπικό τύπο.
Διαβάστε για το θέμα του Ασύλου στον Συνήγορο του Πολίτη.
Ανακοίνωση του τμήματος Δικαιωμάτων του ΣΥΝ για το ζήτημα των προσφύγων.

Η μεταναστευτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διαβάστε για το θέμα στον προσωπικό κόμβο του Γ. Παπανδρέου.

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

Οι δικοί μας μετανάστες... οι δικοί μας άνθρωποι


Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά… μια εμπειρία ζωής.
Από το ιστολόγιο της Big Mama























 

Μιλάω στά δέντρα περσικά
Ἐγώ εἶμαι ξένος.
Μιλάω στά δέντρα περσικά.
Τά δέντρα μοῦ ἀποκρίνονται.
Μέσα σ' αὐτήν τή συγγένεια
δέν εἶμαι ξένος
Φερεϋντούν Φαριάντ


Φορούσαν και οι δύο μαύρα κοστούμια.
Ο ένας με έντονο πορτοκαλί πουκάμισο κι ο άλλος με μαύρο ριγέ. 
Μελαχρινά πρόσωπα, μεγάλα μάτια, ευγενικό βλέμμα.
Ντυμένοι και οι δύο στην πένα… ο Σοχίλ και ο Ικμπάλ.
Ούτε κόκκος σκόνης δεν είχε ακουμπήσει πάνω τους.
Είχαν φορέσει τα καλά τους γιατί ήταν ημέρα γιορτής, Η γιορτή για το τέλος της Σχολικής Χρονιάς 2008-2009, του Σχολείου Μεταναστών Πειραιά.
Είχαν φορέσει τα καλά τους για να συναντηθούν με τον Ελληνικό Πολιτισμό, με όχημα την γλώσσα και την ποίηση.
Όλοι είχαμε φορέσει τα καλά μας. Οι μετανάστες-μαθητές του Σχολείου, οι δάσκαλοι, οι φίλοι… όλοι.
Στην πόρτα υποδεχόταν τον κόσμο, σπεύδοντας να δώσει σε όλους το πρόγραμμα της γιορτής, ένας Ινδός μαθητής. Στο πρωτόκολλο η Βάσω και κατόπιν εγώ. Στην υποδοχή η Κάτια και ο Γιώργος… γενικών καθηκόντων η Μαλάμω, τελετάρχες, πανέμορφοι και ζεστοί, με δυο γαλάζια χάρτινα καράβια στα χέρια να μας ταξιδεύουν, η Θοδώρα και ο Γιάννης.
Το μουσικό χαλί διακόπτεται για ν’ ακουστεί το καλωσόρισμα σε εννέα γλώσσες…
Αμέσως μετά η Θεοδώρα καλεί τον ποιητή Φαριάντ Φερεϋντούν να μας μιλήσει. Τον προσκαλεί μιλώντας στη γλώσσα του, περσικά, εκείνος της απαντά ελληνικά.
Η στιγμή είναι φορτισμένη… Οι στίχοι του ποιητή επιβεβαιώνονται…
«Δεν είμαι ξένος.»
Αρχίζουμε όπως όλες οι σχολικές γιορτές, με προσευχή. Το «Πάτερ υμών» από τον Ικμπάλ και η «Αλ Φατέχα» από τον Σοχίλ. Ο κόσμος χειροκροτά.
Ποιες είναι αυτές οι δασκάλες που κατάφεραν έναν Μουσουλμάνο να διαβάσει μια Χριστιανική προσευχή; Και με ποιο τρόπο έγινε αυτό;
Η Μαρία και η Μαρώ… θα άξιζε να τις γνωρίσετε… γλυκές και ζεστές, γεμάτες αγωνία για το αν θα κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Η μέθοδος «πειθούς» που εφαρμόζουν είναι η αποδοχή, ο σεβασμός και η αγάπη. Απλή μέθοδος.
Ξαφνικά το προαύλιο πλημμυρίζει από λόγος καθαρό και σταράτο.
«Σκέψεις ενός ξενιτεμένου για τη μετανάστευση.»
Δυο είναι οι ξενιτεμένοι που μιλούν αλλά τους εκφράζουν όλους.
«Πρέπει κάποτε να καταλάβομε πως η ανθρώπινη ζωή χάνει την αξία της, πουλιέται κι αγοράζεται φτηνά, πολύ φτηνά, όταν δεν έχει ελπίδα…»
«Γιατί τελικά μετανάστες είμαστε όλοι, και η χαμένη πατρίδα που ψάχνουμε, είναι η καρδιά μας που αφήσαμε πίσω…»
Η συγκίνηση από τα λόγια τους, η αλήθεια που περιέχουν, γεμίζουν τα μάτια μας δάκρυα που δεν στεγνώσαν ως το τέλος…
Μπρεχτ και Ρίτσος για την συνέχεια από τους μαθητές του Φώτη… Ποιος είναι ο Φώτης που διδάσκει ποίηση; Αυτός ο αποκοτιά…ρης τύπος που είχε την έμπνευση της ίδρυσης του Σχολείου. Έτσι απλά το σκέφτηκε και η σκέψη έγινε πράξη.
Ο Χρήστος επέλεξε ελληνικά παραδοσιακά στιχάκια για τους μαθητές του. Είναι ο πιο έμπειρος από όλους μας στην διδασκαλία της ξένης γλώσσας και είναι αυτός που μας επιμορφώνει τακτικά… να είναι καλά.
Ένα κινέζικο παραμύθι στα ελληνικά από την Τσιν Ιη, μαθήτρια της Κάτιας και ένα παραδοσιακό τραγούδι από το Πακιστάν από τον Μουναβάρ, μαθητή του Σέργιου.
Ω, μην τα νομίζετε απλά πράγματα… Το να διδάξεις σε ανθρώπους, που η γλώσσα τους και η γραφή τους δεν είναι συλλαβικές, την έννοια του σχηματισμού των συλλαβών με γράμματα… είναι άθλος.
Ο Στράτος, η Μαριτίνα, η Ιωάννα, η Τζένη, ο Γιάννης, η Θεοδώρα… συνεργάστηκαν…
Οι μαθητές τους βροντοφώναξαν «δεν είμαι ξένος».
Διάβασαν Ρίτσο και Φερεϋντούν, παραδοσιακά στιχάκια, κείμενα που έγραψαν μόνοι τους…
Οι μαθητές της Ελένης αφηγήθηκαν ιστορίες από τον τόπο τους…
Η Βίβιαν και η Ρόζα παρουσίασαν με τους μαθητές τους-σε διασκευή-το θεατρικό έργο «Ένας στους δέκα» του Λαέρτη Βασιλείου…
Εκεί στην Παλιά Κοκκινιά με τις Προσφυγικές μνήμες, δεν μπορέσαμε να μην ταυτιστούμε με τους νεκρούς των συνόρων, με την γενιά χωρίς ελπίδα…
Έτσι, μ’ αυτή τη φόρτιση του πόνου και της απώλειας, πιαστήκαμε σε κύκλο, με τους μαθητές της Μαρίας…
Οι πακιστανοί και οι Ινδοί μαθητές τη Μαρίας… οι δάσκαλοι κι οι καλεσμένοι… σ’ έναν μακρύ χορό της ξενιτιάς…
«Γιάννη μου το μαντήλι σου…», χορέψαμε, κι η ξενιτιά έπαιρνε άλλο νόημα, γινόταν πατρίδα.
Γινόταν πατρίδα για να στεγάσει το τρελό κέφι, το χορό, το κρασί, τους ατελείωτους μεζέδες…
Έλληνες χόρευαν σε τρελούς πακιστανικούς ρυθμούς από τους «Μπατ και Ματού» και Πακιστανοί χόρευαν ζεϊμπέκικο από τους «Χωρίς Πρόβα»…
Και μη νομίζετε πως δεν είχαμε και «Ενδεικτικά» όπως κάθε σωστή μαθητική γιορτή… Είχαμε.
Ο Αχιλλέας, που όλο το χειμώνα έχει την ευθύνη της Γραμματείας του Σχολείου, έδωσε την χαρά του να έχουν, όλοι όσοι φοίτησαν κανονικά, «ένα χαρτί στα χέρια τους» με «σφραγίδα και υπογραφή»…

Τελείωνε η βραδιά, τελείωνε η χρονιά…
Μαζεύαμε καρέκλες… φεύγαμε…
Ποιος ξέρει αν θ’ ανταμώναμε του χρόνου. Πού θα μας είχε σπρώξει τον καθένα ο άνεμος της ζωής…
Μου ήρθαν στο νου άλλοι μαθητικοί αποχαιρετισμοί, δάκρυσα…
Είχα την ανάγκη ενός φίλου να τα μοιραστώ όλα αυτά.
Να πω με πάθος: Ήθελα να ήσουν εδώ. Ήθελα να το δεις, να το ζήσεις… Να δεις τους Κινέζους να διαβάζουν Ελληνική Ποίηση, τους Πακιστανούς να χορεύουν Ηπειρώτικά, τους Έλληνες να αγκαλιάζονται με όλους…
Είχαμε γίνει όλοι μια φυλή, η Ανθρώπινη…
Μια χώρα… ο Κόσμος.
Είχαμε γνωρίσει ο ένας τον άλλο.
Είχαμε γίνει ένα… με όχημα τον πολιτισμό, την γλώσσα, την μουσική και την ποίηση.
Κανείς δεν ήταν ξένος εκείνο το βράδυ.

Μιλώ στα δέντρα ελληνικά
Τα δέντρα μου αποκρίνονται
Δεν είμαι ξένος





Τζένη (Ελένη Λ.)







.

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

Ξεκινούν οι εγγραφές και τα μαθήματα...




Τα μαθήματα του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά ξεκινούν την Κυριακή 20/9/2009, στις 17.00.
Οι εγγραφές καινούργιων μαθητών, όμως, θα ξεκινήσουν από τις 13/9/2009, 17.00-19.00. Την ίδια μέρα 13/9, στις 19.00, θα πραγματοποιηθεί γενική συνέλευση των διδασκόντων του σχολείου με θέμα τον προγραμματισμό εν όψη της έναρξης των μαθημάτων.

Το Δ.Σ.

Οι φίλοι που ενδιαφέρονται να βοηθήσουν στη λειτουργία του Σχολείου, μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μας με e- mail ή να έρθουν να γνωριστούμε από κοντά την Κυριακή 13/9 στις 18.00.