"Η αξία των ανθρώπων και των πραγμάτων"... ο λόγος ενός Μετανάστη...

Έφυγα από το σπίτι μου μικρός… πριν προλάβω να καταλάβω την αξία των πραγμάτων και των ανθρώπων μέσα μου…
Την αξία της μάνας , του πατέρα, του αδερφού, του φίλου…
Πριν προλάβω να καταλάβω την αξία που έχουν οι μυρωδιές και τα χρώματα μιας χαμένης πατρίδας…
Το ταξίδι ήταν μεγάλο και δύσκολο…
Και δεν ήταν η πείνα, ούτε η δίψα, που έκανε κάθε μου βήμα πιο βαρύ από το προηγούμενο…
Δεν ήταν η ασταμάτητη πορεία μέσα στη νύχτα, με όλους τους κινδύνους πάνω στα βουνά…
Ήταν που σε κάθε μου βήμα, όλα αυτά που άφησα πίσω, τα έβρισκα μπροστά μου…
Ήταν η αξία να χάνεις και να ανακαλύπτεις τον κόσμο ξανά από την αρχή…
Όταν έφτασα στην Ελλάδα, ξένος μέσα στους ξένους, για ένα μόνο πράγμα ήμουνα σίγουρος πια:
Δεν θα επέτρεπα ξανά στον εαυτό μου να χάσει αυτές τις αξίες…
Κι αυτό είναι ένας πόλεμος που σε τρώει από μέσα…
Τίποτα δεν ήταν εύκολο πια…
Και το να κρατάς τις αξίες σου, στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής σου, αυτό ήταν το πιο σημαντικό και το πιο δύσκολο…
Ήθελα να γυρίσω πίσω νικητής… αλλά νικητής σε ποιον κόσμο;
Στον κόσμο του εύκολου χρήματος και του γρήγορου κέρδους;
Στην μοναξιά που αφήνουν πίσω τους, εμπειρίες που δεν διάλεξα εγώ, αλλά αυτές εμένα;
Έπρεπε να μάθω να ζω ανάμεσα σε δύο κόσμους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους, όσο η νύχτα με την μέρα…
Και αυτό που επίσης έμαθα είναι πως ο άνθρωπος έχει ανάγκη και από τα δύο…
Στην πατρίδα μου η οικογένεια είναι κάτι που σεβόμαστε πολύ… να βοηθάς τον αδελφό, το φίλο…
Εδώ έμαθα πως είναι να ζει κάποιος μόνος, με όλη την Ελευθερία και την Ευθύνη που μπορεί να έχει για τον εαυτό του…
Κι αυτό είναι κάτι, επίσης πολύ σημαντικό, που δεν θέλω να χάσω…
Να μετράω τις δικές μου δυνάμεις κάθε στιγμή απέναντι στο δίκιο και το άδικο…
Ελευθερία χωρίς Αγάπη και Αγάπη χωρίς Αλήθεια, δεν μπορεί να υπάρξει…
Και αυτό είναι μια αλήθεια που ισχύει σε όποιο μέρος του κόσμου και αν ζεις, σε όποιο Θεό και αν πιστεύεις…
Και είναι πολύ εύκολο για κάποιον να συνηθίσει να ζει μέσα στο ψέμα…
Η ανάγκη να μοιάζουμε στο γείτονα για να μη νιώθουμε μόνοι…
Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος…
Και είναι πολύ δύσκολο να ψάχνεις κάθε φορά να βρεις τις δικές σου αλήθειες και τον πραγματικό εαυτό σου, μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν…
Γιατί τελικά, Μετανάστες είμαστε όλοι, και η Χαμένη Πατρίδα που ψάχνουμε, είναι η Καρδιά μας που αφήσαμε πίσω…
Η παιδική μας ηλικία, όλα αυτά που δεν είπαμε και όλα αυτά που δεν προλάβαμε να μοιραστούμε…
Για αυτό το λόγο είμαστε εδώ, μαζί σας…
Γιατί είμαι σίγουρος πως αυτή η Πατρίδα υπάρχει ακόμη μέσα μας και τα σύνορά της είναι ανοιχτά στην Ελπίδα, στην Αλήθεια και στην Δύναμη αυτή που φέρνει τους Ανθρώπους ΚΟΝΤΑ!!
Σας Ευχαριστώ

Ικμπάλ Μουντασέρ

Ο Ικμπάλ Μουντασέρ είναι από το Πακιστάν και είναι μαθητής του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά. Το κείμενό του αυτό διαβάστηκε από τον ίδιο στην εκδήλωση για την λήξη του σχολικού έτους 2008-9.