Τίποτα δεν με κυνηγάει στην Ελλάδα. Είμαι από τους τυχερούς που έχουν χαρτιά. Τουλάχιστον τη στιγμή που μιλάμε. Ο δικός μου εχθρός είναι ο χρόνος. Μόνο αυτός με κυνηγάει. Και δεν μπορώ να τον κερδίσω. Έφυγα από το Πακιστάν άλλος άνθρωπος κι εδώ είμαι ένας άλλος. Εκεί ο έρωτας είναι απαγορευμένος. Τιμωρείται αυστηρά όποιος ακούει την καρδιά του. Η δική μου καρδιά εδώ κτύπησε κι εγώ την άκουσα. Μπορώ να την ακούσω. Μα δεν κάνει να γυρίσω πίσω πλέον. Κι αν γυρίσω, δεν πρέπει να πάρω μαζί μου τη καρδιά μου. Κι έτσι πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην πατρίδα μου και την καρδιά μου. Για την ώρα, η καρδιά μου έχει κερδίσει. Κι αυτήν ακούω. Όσο κι αν στη πατρίδα έχω τόσα πράγματα που νοσταλγώ… Είναι τα λόγια ενός νέου μετανάστη στο Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών στον Πειραιά. Εκεί που, εδώ και χρόνια, κόντρα σε δυσκολίες και σε ελλείψεις, σε γραφειοκρατίες και την αναλγησία του κράτους, μια ομάδα ανθρώπων διδάσκει ανθρωπιά. Με αυταπάρνηση και σιδερένια θέληση, προτάσσοντας το ενδιαφέρον τους για τον συνάνθρωπο, χωρίς τη διάκριση του χρώματος και της καταγωγής, επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων, αλλά και απλοί άνθρωποι του μόχθου, έχουν μετατρέψει το εγκαταλελειμμένο κτίριο του 14ου και 15ου Γυμνασίων Πειραιά, σε μια πραγματική κυψέλη γνώσης και κουλτούρας. Βρέθηκα εκεί ένα απόγευμα μετά από κάλεσμα της Κάτιας Γαλοπούλου, η οποία είναι πρόεδρος του Δ.Σ. του σχολείου (με αντιπρόεδρο τον μετανάστη Mohamed Arslan). Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα φανταστεί ποτέ την εικόνα που αντίκρισα. Ενώ περίμενα κάποια σχετική κίνηση και ανάλογο ενδιαφέρον από μερικούς μετανάστες, μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα. Η Κάτια, που τα μάτια της λάμπουν κυριολεκτικά όταν με ξεναγεί από τάξη σε τάξη, έχει αναλάβει να με γνωρίσει με τα παιδιά και με τους καθηγητές. Κι όταν λέμε καθηγητές, μην πάει ο νους σας σε δασκάλους με πτυχία παιδαγωγικών σχολών. Όλοι τους είναι εργαζόμενοι σε διάφορες δουλειές την υπόλοιπη βδομάδα και την Κυριακή διδάσκουν. Διδάσκουν ελληνικά και ανθρωπιά. Εκείνο που εκπλήσσει με την πρώτη ματιά είναι ο μεγάλος αριθμός των μαθητών-μεταναστών. Στην πλειονότητά τους, Πακιστανοί και Μπαγκλαντεσινοί. Νέα παιδιά, μεσήλικες, ακόμα και μερικοί που τους περνάς για εξηντάρηδες. Πριν μπουν στις τάξεις περνάνε από το κυλικείο του σχολείου που οι ίδιοι οι δάσκαλοι τροφοδοτούν με τα απαραίτητα και πιάνουν κουβέντα μαζί τους. Την ώρα εκείνη και πολλοί άλλοι έρχονται και γράφονται. Η αγωνία της Κάτιας είναι να μην τους βοηθάνε οι συμπατριώτες τους να συμπληρώνουν της φόρμες εισαγωγής, διότι από κει θα καταλάβουν οι δάσκαλοι και το επίπεδο γνώσης των ελληνικών τους και αναλόγως θα τους τοποθετήσουν στις τάξεις. Κι όμως, όπως οι μικροί μαθητές στο δημοτικό, αυτοί κάνουν τις “ζαβολιές” και τους βοηθάνε. Και οι δάσκαλοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Σημασία έχει να θέλουν να μάθουν.
Τα προβλήματα αυτού του σχολείου είναι διαφορετικά από αυτά των κανονικών σχολείων που ξέρουμε όλοι. Λόγου χάρη, εδώ λείπει ένα φωτοτυπικό μηχάνημα, διότι το βιβλίο κοστίζει δέκα ευρώ και δεν θέλουν να επιβαρύνουν τους μαθητές με έξοδα. Σε κάποια τάξη, θα αντικρίσεις μαζί με τους μαθητές και μια μεγάλη ποσότητα ρουχισμού που μαζεύουν οι δάσκαλοι και τα μοιράζουν, είτε για αυτούς που έχουν άμεση ανάγκη εδώ είτε για άλλες αποστολές σε άλλα σημεία του πλανήτη. Είκοσι είναι οι δάσκαλοι και 196 οι μαθητές. Ο καθένας τους και μια ξεχωριστή ιστορία. Θα χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα πολύτομο έργων για να μπουν όλες. Διότι όλες οι ιστορίες τους είναι ξεχωριστές. Όλοι τους και μια ξεχωριστή περιπέτεια. Από τον μετανάστη από την Ινδία που είχε έξι μήνες στην Ελλάδα με περίπου δέκα χιλιάδες ευρώ δανεικά κι ακόμα δεν είχε βρει δουλειά, μέχρι τον νεαρό που είναι ερωτευμένος με μια μετανάστρια από την Αλβανία αλλά δεν είναι σίγουρος και για το δικό της αίσθημα. Αυτόν μάλιστα τον συμπάθησα. Αν -του είπα- με ρωτούσε η κοπέλα που αγαπάς για το ποιον πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε σένα κι έναν συμπατριώτη μου, σίγουρα θα της έλεγα εσένα. Και τα μάτια του έλαμψαν από μια αδήλωτη ευτυχία. Ανάμεσα στους διδάσκοντες εκείνο που ξεχωρίζει είναι η ειλικρινής τους διάθεση για προσφορά. Από πού να ξεκινήσει κανείς και ποιον να πρωτοαναφέρει. Ενδεικτική περίπτωση ο αυτοκινητιστής Κώστας Μωυσίδης. Εργάτης της καθημερινότητας, αλλά ο πόθος του για προσφορά τον κανει να είναι κοντά σε αυτούς που τον έχουν τόσο πολύ ανάγκη. Διδάσκει στους μετανάστες οδήγηση. Το 90% μπορεί και να μην πάρουν ποτέ δίπλωμα οδήγησης διότι δεν θα αποκτήσουν άδεια παραμονής, αλλά με ευλάβεια παρακολουθούν τα μαθήματα. Ανάμεσα στους διδάσκοντες και νέα παιδιά, όπως η Ιωάννα και η Ελένη Χαϊμέλη, φοιτήτριες μεταπτυχιακών σπουδών. Ο Φώτης κι ο Στέργιος Ανδριόπουλος, πατέρας και γιος που διδάσκουν μαζί. Ένα ποτάμι ανθρωπιάς που δύσκολα περιγράφεται με λίγες λέξεις. Για το τέλος, λόγια των μεταναστών: Ο Delavil μετράει μία προς μία τις ημέρες που είναι εδώ κι αυτές είναι τρία χρόνια, τρείς μήνες, δεκαέξι μέρες κι οκτώ ώρες. Σε μια τάξη ακούω την δασκάλα να λέει: 1, 2, 3 και να επαναλαμβάνουν οι μαθητές. Και μετά ονόματα: Μαρία, Ιταλία. Στην λέξη Ιταλία, μερικά χαμόγελα. Είναι το επόμενο όνειρο μερικών… Μόνο τρεις ώρες τη βδομάδα είμαι άνθρωπος, μου λέει κάποιος. Σκόρπιες σκέψεις και λέξεις από τους ίδιους και τους δασκάλους. Τρεις ώρες μάθημα και τρεις ώρες παρέα. Εκεί που φυσάει, εκεί ερωτεύεσαι εύκολα, είναι τα λόγια μιας νεαρής από τη Σρι Λάνκα. Παλιότερα οι αστυνομικοί ήταν πιο ήρεμοι, τώρα σε βρίζουν όταν σου κάνουν έλεγχο. Έχω τρέλα να μάθω ελληνικά… Λόγια ανθρώπων γεμάτα αγωνία και ανησυχίες. Εδώ δίπλα μας.
Σήμερα στην Αυγή της Κυριακής
Δημοσιεύθηκε στις 3/5/2009 στην Αυγή
Η αναδημοσίευση είναι από το ιστολόγιο του Niko Ago: http://odromos.wordpress.com/ και έγινε με τον τίτλο “Άνθρωποι και ανθρωπιά”.
Η δεύτερη φωτογραφία είναι από το ιστολόγιο: http://exoaptonkyklo.blogspot.com/.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου