.
Καλησπέρα σας.
Εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά, των δασκάλων, των μαθητών και των μαθητριών μας σας καλωσορίζω και σας ευχαριστώ για τη σημερινή σας παρουσία εδώ, στο Κυριακάτικο σπίτι μας.
Καλωσορίζω τον ποιητή Φαριάντ Φερευντούν,γνωστό μεταφραστή του ποιητή μας Γιάννη Ρίτσου στα Περσικά και τον ευχαριστώ για την συμπαράστασή του. Ευχαριστώ όμως κυρίως τον ίδιο τον Γιάννη Ρίτσο για τη θερμή συντροφιά που μας χαρίζει αυτές τις ημέρες μέσα από την έκθεση υλικού του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου για τη ζωή και το έργο του με αφορμή τον φετινό εορτασμό για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του.
Φίλες και φίλοι
Κατά την διάρκεια της προετοιμασίας της αποψινής γιορτής διαπίστωνα συνεχώς πως τα ποιήματα, οι μύθοι, τα τραγούδια, οι ύμνοι, οι προσευχές ήταν όσα επιθυμούσαν οι μαθητές και οι μαθήτριες μας να σας παρουσιάσουν απόψε, άρα σε αυτά είναι η πατρίδα, σκέφτηκα. Πατρίδα είναι αυτό που μιλάμε, αυτό που ζούμε. Η πατρίδα είναι κάτι ζωντανό, είναι το βίωμα, η ανάμνηση αλλά και η αφήγηση, πατρίδα είναι η γλώσσα.
Αυτό θα προσπαθήσουν να κάνουν σήμερα οι μαθητές μας, να μας μιλήσουν και στη γενέθλια γλώσσα τους αλλά ιδιαίτερα στην καινούργια πατρίδα – γλώσσα που τους χαρίζουμε μέσα από τις ελληνικές λέξεις.
Γιατί να μην σας πω λοιπόν και εγώ ένα μύθο του δικού μας λαού, μια ιστορία που έγινε η πραγματικότητα στην ήπειρο που ζούμε; Θα σας πω τον μύθο της Ευρώπης.
Στα πολύ παλιά χρόνια βασίλευε στην Ανατολή, στη ξακουστή Σιδόνα, ο Αγήνορας, γιος του θεού της θάλασσας Ποσειδώνα, που είχε τρεις γιους και μια πανέμορφη κόρη, την Ευρώπη. Μια νύχτα η Ευρώπη είδε στον ύπνο της πως δύο γυναίκες πάλευαν μεταξύ τους για χάρη της. Τη μία την λέγανε Ανατολή και την άλλη Δύση. Αν νικούσε η Ανατολή η Ευρώπη θα έμενε στον τόπο της πλάι στους δικούς της. Μα αν νικούσε η Δύση, θα έφευγε μαζί της μακριά, πέρα από τη γαλάζια θάλασσα, εκεί που κάθε βράδυ δύει ο ήλιος. Στον αγώνα νίκησε η Δύση. Η Ανατολή με μεγάλο σπαραγμό αποχαιρέτησε την κόρη που γεννήθηκε και μεγάλωσε στα χώματα της και που για την σπάνια ομορφιά της υπερηφανευόταν όλη η Ασία. Έτσι έγινε στον ύπνο της, έτσι και στον ξύπνιο της. Ο Δίας, ο βασιλιάς των Θεών και των ανθρώπων που πολύ επιθυμούσε να φέρει την κόρη στην Ελλάδα, την έκλεψε μια ηλιόλουστη μέρα που η Ευρώπη με τις φίλες παίζανε δίπλα στην θάλασσα. Μεταμορφώθηκε σε ταύρο και ξεγελώντας την, την ανέβασε επάνω του, όρμησε την θάλασσα και την έφερε στην Κρήτη, όπου μέσα σε μια σπηλιά στο Δικταίο άντρο, την βίασε παρά τα κλάματα και τις φωνές της. Από τότε η Κρήτη με την Ελλάδα και μ’ όλη την ήπειρο τριγύρω μέχρι τον μεγάλο ωκεανό, πήρε το όνομα της κόρης που άθελα της ήρθε από την Ανατολή. Η προσφυγοπούλα Ευρώπη δεν γύρισε ποτέ πίσω, όσο κι αν τα τρία αδέλφια της την έψαξαν παντού.
Κυρίες και κύριοι, ο μύθος μου δεν έχει αυτυχισμένο τέλος, δεν έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Η Δύση νίκησε κι απο τότε εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την Ανατολή και το Νότο, καταδικάζοντας τους σε αφανισμό κι φτώχεια, προκαλώντας ή έστω κλείνοντας τα μάτια στον υποβιβασμό της ζωής, στους πολέμους και στις φυσικές καταστροφές. Σήμερα βιάζει με τη σειρά της τους ανθρώπους που προστρέχουν σε αυτή εκ-βιασμένοι απο την σύχρονη πραγματικότητα. Το τραγικό μάλιστα είναι πως η ίδια καταπατά τις αξίες της δικαιοσύνης, της ισότητας, της αλληλεγγύης που αναμφισβήτητα αυτή καλλιέργησε και χάρισε σε όλο τον κόσμο. Έκπληκτη τάχα τώρα απο το μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα, δηλώνει αδυναμία να αντιμετωπίσει τις μετακινήσεις των ανθρώπων προς μια οικονομική, ασφαλή Εδέμ, όπου οι μόνες μετακινήσεις που ευλογούνται είναι των καταθέσεων, των σκανδάλων και όχι των ανθρώπων.
Όταν πριν απο 3 εβδομάδες, με προτροπή του συναδέλφου μας Χ. Αλεξανδρίδη, μιλήσαμε στους μαθητές μας για την Ευρώπη και τις ευρωεκλογές και δείξαμε σχετικό υλικό στην τάξη, ένας νεοφερμένος μαθητής απο το Μπαγκλαντές, με δυσκολία μεγάλη να μιλήσει ελληνικά και με τη βοήθεια συμπατριώτη του με ρώτησε: -Τί είναι Ευρώπη δηλαδή; Τί θα πει αυτό; Που είναι; Εγώ δεν ξέρω που είμαι, που μένω εδώ, εμένα με κατέβασε η βάρκα, απο εκεί ήρθα στην Ομόνοια, δεν ήξερα τί λέγανε οι άνθρωποι, λέξη δεν καταλάβαινα κι είπα αυτό σημαίνει να είσαι τυφλός, δεν ξέρεις τη γλώσσα, δεν καταλαβαίνεις τι σου λέει ο άλλος, αυτό σημαίνει να είσαι τυφλός.... με τα δάχτυλα μου το έδειχνε. Η επιβίωση όμως, κυρίες και κύριοι, είναι η καταγωγή του ανθρώπου και ο μετανάστης είναι η μνήμη της επιβίωσης, όπου κλείνει τα αυτιά και τα μάτια, σωπαίνει υποκριτικά.
Στο Α.Σ.Μ.Π. έχουμε αποφασίσει να μην σωπάσουμε αφήνοντας τυφλούς τους μαθητές μας ούτε να κοιμηθούμε νανουρισμένοι απο φωνές ψεύτικης ευθύνης. Εδώ δεν δαγκώνουμε τη γλώσσα μας για να μην μας βρει το κακό, διδάσκουμε τη γλώσσα μας σαν εκπαιδευτικοί αλλά και σαν υπεύθυνοι πολίτες, για να βοηθήσουμε το καλό, την ομαλή ένταξη, την συνεννόηση, την επικοινωνία, τη συνάντηση. Προτείνουμε με άξονα την ελληνική γλώσσα να σκεφτούμε τη διαφορά ως συστατικό στοιχείο του «εμείς» ώστε να δημιουργηθεί στην κοινωνία ένα πλαίσιο ουσιαστικής κατανόησης και αποδοχής των μεταναστών και ματαναστριών μαθητών και μαθητριών μας.
Ο μετανάστης είναι σήμερα ένας πιο πολύ απο ποτέ βολικός αποδιοπομπαίος τράγος, καθώς εισπράττει διπλά την οικονομική κρίση, με την την ανεργία και τη καχυποψία. Η χειρότερη βία όμως προέρχεται από την άγνοια των αιτίων της κατάστασης. Η οικονομική ανασφάλεια, τα σκάνδαλα και η διαφθορά γεννούν το φόβο, τον κυνισμό και η κρίση την απελπισία. Η εξαθλίωση, λέει η ιστορία, γεννά τη βία, η περιθωριοποίηση των μεταναστών γεννα το πρόβλημα, όχι η ύπαρξη τους. Ο φόβος όμως δεν γεννά αποκλειστικά μονοσήμαντες αντιδράσεις, δεν γεννά μόνο σκληρότητα και καχυποψία αλλά και το αντίθετο της, την αλληλεγγύη και την αντίσταση στην υλική και πνευματική εξαθλίωση.
Η Παλιά Κοκκινιά δεν έγινε Άγιος Παντελεήμονας, επειδή δεν γκετοποιήθηκε, ο κόσμος γρήγορα ωσμώθηκε με τουε μετανάστες, τους γνώρισε, είμαστε περήφανοι γιατί και το σχολείο μας συνέβαλε στη γνωριμία των συμπολιτών μας με το άλλο, το διαφορετικό. Κάθε Κυριακή, απο τις 4 μέχρι τις 8, 300 μαθητές και μαθήτριες με βιβλία και τετράδια στο χέρι κατευθύνονται προς τα εδώ και γεμίζουν την αυλή. «Όχι φόβο αλλά περηφάνια νοιώθω – μου είπε ο γείτονας – είναι κι εδώ σήμερα – που ένας Πακιστανός με χαιρετά και μου μιλάει ελληνικά». Και γράφει του απάντησα, και μάλιστα με μεγάλη χαρά για πρώτη φορά στη ζωή του ελληνικά, αφού αρκετοί μαθητές μας είναι αναλφάβητοι στη δική τους γλώσσα.
Αυτή τη σχολική χρονιά, όπως και όλες τις προηγούμενες από το 2005 που ιδρύθηκε ο σύλλογος μας από μια ομάδα ευαισθητοποιημένων συμπολιτών μας, με επικεφαλής τον Φώτη Ανδρεόπουλο, μεταγγίσαμε την Ελληνική στους 300 αλλόγλωσσους μαθητές και μαθήτριες μας από το Πακιστάν, την Ινδία, το Μπαγκλαντές, τη Σρι-Λάνκα την Συρία, την Αίγυπτο, την Κίνα, την Αλβανία, μέσα από μια πολύπλοκη κατάσταση που έχει σχέση με έννοιες και συνθήκες όπως οικογένεια, μοναξιά, κίνδυνος, ελπίδα, σπίτι, φόβος, άντε, κρύο, ξένος, φίλος, φοβάμαι, δικό μου, στίγμα, σύνορο. Διασχίσαμε σύνορα όσο να φτάσουμε εδώ, η μετανάστευση είναι διαρκείς και κοινή στον καθένα μας, υπερβαίνουμε συνεχώς όρια, κάθε Κυριακή, που αφορούν τη σχέση μας με τον εαυτό μας, τον άλλο, με το περιβάλλον μας, με η ζωή μας, καταρρίπτουμε στερεότυπα, διαπιστώνουμε ότι ο ξένος είναι λιγότερο ξένος απ’ ότι νομίζαμε, διακρίνοντας πολλά κοινά σημεία σε όλους μας καθώς όλοι μας είμαστε κατά κάποιο τρόπο μετανάστες. Προσπαθήσαμε λοιπόν να προφέρουμε σωστά όλες αυτές τις λέξεις, να τις μάθουμε ορθογραφία όσο γίνεται, να τις συντάσσουμε σε προτάσεις αλλά και διεκδικούμε, τη σύνταξη και τη γραφή στην τάξη και όποτε χρειαστεί την έμπρακτη συμπαράσταση στα προβλήματα των μαθητών μας, στους δρόμους – η αλληλεγγύη γράφεται με δύο λάμδα στην τάξη και με όσα είμαστε όλοι εμείς στις διεκδικήσεις.
Εκτός από τα μαθήματα βρεθήκαμε κι αυτή τη χρονιά σε κρατητήρια, φυλακές, σε πορείες διαμαρτυρίας και διεκδικήσεων των μαθητών μας. Καταγγείλαμε τους 3 θανάτους και τις απαράδεκτες συνθήκες υποβολής αιτήσεων παραμονής στη γνωστή Πέτρου Ράλλη, διεκδικήσαμε ανθρώπινη διαβίωση για όλους, συμμετείχαμε σε αντιρατσιστικά φεστιβάλ, διδάξαμε ελληνικά στο κρατητήριο του Πειραιά καταγγέλλοντας με επερώτηση στη Βουλή τις εκεί συνθήκες, διεκδικήσαμε το δικαίωμα στη ζωή και τη μόρφωση των μαθητών μας, γιορτάσαμε τη μέρα του μετανάστη στο κέντρο της πόλης όπου επί ένα διήμερο (20-21 Δεκεμβρίου ‘08) ενημερώσαμε τον Πειραιώτικο λαό για την προσπάθεια μας εδώ, καταθέσαμε όταν χρειάστηκε ανακοινώσεις συμπαράστασης, εκδώσαμε έντυπα, εφημερίδα, συναντηθήκαμε με άλλα σχολεία μεταναστών συμμετέχοντας σε σχετικές εκδηλώσεις, φτιάξαμε blog, επιμορφωθήκαμε όσο μας ήταν δυνατό, ανταλλάξαμε απόψεις σε τοπικά ραδιόφωνα, συγκρουστήκαμε, θυμώσαμε αλλά και επισκεφθήκαμε εκθέσεις, παραστάσεις, διασκεδάσαμε χορεύοντας και τραγουδώντας στο στέκι του Λιμανιού της Αγωνίας στον Πειραιά τις Απόκριες, πραγματοποιήσαμε εκπαιδευτικές εκδρομές στο Σούνιο και την Αίγινα όπου ξεναγηθήκαμε και μιλήσαμε για τον πολιτισμό μας, το σπουδαιότερο «γνωριστήκαμε» - να η δικιά μας μικρή επανάσταση.
Από όσα συμπεράναμε κι αυτή τη χρονιά και στο όνομα των μαθητών και μαθητριών μας αλλά και όσων μεταναστών δεν έχουν φωνή, δανείζουμε τη δική μας, τη φωνή του Α.Σ.Μ.Π., και ζητάμε: άδειες νομιμοποίησης, εξασφάλιση αξιοπρεπών συνθηκών ζωής για όσους ήδη ζουν στον τόπο μας, άσυλο στους πρόσφυγες (χθες 20 Ιουνίου – παγκόσμια ημέρα προσφύγων – που μας βρήκε με οξυμμένο το πρόβλημα ασύλου σε όλο τον κόσμο), νομιμοποιητικά έγγραφα και υπηκοότητα στα παιδιά των μεταναστών που ενώ γεννήθηκαν εδώ δεν ανήκουν σε καμιά πατρίδα, γλώσσα ζητάμε και εκπαίδευση σε όλους, γενναίες αποφάσεις στήριξης και αλληλεγγύης από την Ευρώπη του Διαφωτισμού και των μεγάλων Ιδεών – αυτά δεν είναι θέματα φιλανθρωπίας αλλά Δημοκρατίας – να ποιο θα έπρεπε να είναι το τέλος του μύθου της Ευρώπης, ένας άλλος νέος, ισότιμος ανθρωπισμός με ντόπιους και ξένους να απολαμβάνουν μια στοιχειώδη κι αξιοπρεπή ποιότητα ζωής.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους και όλες για τη δημιουργική χρονιά, να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την κυρία Αργίτη, διευθύντρια του 15ου, και τον κύριο Αγγελόπουλο, διευθυντή του 14ου Γυμνασίου Πειραιά για την φιλοξενία και την άψογη συνεργασία, τους αντίστοιχους συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων και τις σχολικές επιτροπές, τις επιστάτριες μας Μαργαρίτα Μακαραίζη και Μαρία Λαζάρου, τους δήμους Αγίου Ιωάννη Ρέντη και Πειραιά για την οικονομική στήριξη που ελπίζουμε να συνεχιστεί και να αυξηθεί ώστε να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε τα πολλά σχέδια μας, τους δημοσιογράφους και φωτογράφους που επισκέφθηκαν το σχολείο και έγραψαν γι’ αυτό, το Κανάλι 1 του Πειραιά και το 105,5 Στο Κόκκινο που πρόβαλλαν τις εκδηλώσεις μας, τις Δημοτικές κινήσεις «το Λιμάνι της Αγωνίας» του Πειραιά, «Κόντρα στο Ρεύμα» της Νίκαιας και «Πάμε Αλλιώς» του Κορυδαλλού για τις ανακοινώσεις στήριξης προ το σχολείο και την έμπρακτη βοήθεια τους, την κυρία Βάνα Μελά που κάθε Κυριακή παρέχει νομικές συμβουλές στους μαθητές μας και αγωνιά μαζί τους στα δικαστήρια, ευχαριστώ τους φίλους που βοηθούν στη συλλογή και την αποστολή ειδών ένδυσης και πρώτης βοήθειας προς το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Σάμο, ευχαριστώ όσους και όσες εργάζονται σκληρά όλη τη χρονιά στη γραμματεία, στις πρακτικές ανάγκες, στη διδασκαλία των σημάτων οδικής κυκλοφορίας, όσους βοήθησαν με 1.000 τρόπους, σας χρειαζόμαστε όλους ακόμα και με την απλή συνδρομή σας των 10 ευρώ το χρόνο.
Εξαιρετικά ευχαριστώ τους διδάσκοντες – όσους αφιερώνουν τις Κυριακές τους στην προετοιμασία και στα μαθήματα, στα σεμινάρια, στα Διοικητικά Συμβούλια. Επιτρέψτε μου να ευχαριστήσω τέλος τους τελετάρχες – δασκάλους Θεοδώρα Τουμανίδου και Γιάννη Μπαβέα για τη δύσκολη προετοιμασία της αποψινής γιορτής, τη Ρόζα Καμπουράκη και τη Βίβιαν Γλένη για τη θεατρική απόπειρα, τον Ασλάμ, τον Πάλ, τον Νάσιρ απ’ το Διοικητικό Συμβούλιο για τη συνεργασία και να συγχαρώ όλους τους μαθητές και μαθήτριες του Α.Σ.Μ.Π. για την προσπάθεια που έκαναν μέσα σε αντίξοες συνθήκες να φθάσουν κι εδώ, να μιλήσουν και να γράψουν ελληνικά, να συμμετέχουν.
Ευχόμαστε σε όλους και σε όλες καλό καλοκαίρι και προτείνουμε την ποίηση του Γιάννη Ρίτσου σαν απάντηση στον δύσκολο καιρό μας, την ποίηση με την έννοια του ποιώ, πράττω δηλαδή παιδιά κάνω, εμείς εδώ κάναμε εμπράγματη ποίηση, αφουγκραζόμενοι τον ποιητή, αυτό τον απαρηγόρητο παρηγορητή του κόσμου, όπως έλεγε ο ίδιος.
Ευχαριστώ και πάλι – συνεχίζουμε.
Καλή διασκέδαση. Ας αφήσουμε τους μαθητές μας να μας μιλήσουν.
Καλησπέρα σας.
Εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά, των δασκάλων, των μαθητών και των μαθητριών μας σας καλωσορίζω και σας ευχαριστώ για τη σημερινή σας παρουσία εδώ, στο Κυριακάτικο σπίτι μας.
Καλωσορίζω τον ποιητή Φαριάντ Φερευντούν,γνωστό μεταφραστή του ποιητή μας Γιάννη Ρίτσου στα Περσικά και τον ευχαριστώ για την συμπαράστασή του. Ευχαριστώ όμως κυρίως τον ίδιο τον Γιάννη Ρίτσο για τη θερμή συντροφιά που μας χαρίζει αυτές τις ημέρες μέσα από την έκθεση υλικού του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου για τη ζωή και το έργο του με αφορμή τον φετινό εορτασμό για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του.
Φίλες και φίλοι
Κατά την διάρκεια της προετοιμασίας της αποψινής γιορτής διαπίστωνα συνεχώς πως τα ποιήματα, οι μύθοι, τα τραγούδια, οι ύμνοι, οι προσευχές ήταν όσα επιθυμούσαν οι μαθητές και οι μαθήτριες μας να σας παρουσιάσουν απόψε, άρα σε αυτά είναι η πατρίδα, σκέφτηκα. Πατρίδα είναι αυτό που μιλάμε, αυτό που ζούμε. Η πατρίδα είναι κάτι ζωντανό, είναι το βίωμα, η ανάμνηση αλλά και η αφήγηση, πατρίδα είναι η γλώσσα.
Αυτό θα προσπαθήσουν να κάνουν σήμερα οι μαθητές μας, να μας μιλήσουν και στη γενέθλια γλώσσα τους αλλά ιδιαίτερα στην καινούργια πατρίδα – γλώσσα που τους χαρίζουμε μέσα από τις ελληνικές λέξεις.
Γιατί να μην σας πω λοιπόν και εγώ ένα μύθο του δικού μας λαού, μια ιστορία που έγινε η πραγματικότητα στην ήπειρο που ζούμε; Θα σας πω τον μύθο της Ευρώπης.
Στα πολύ παλιά χρόνια βασίλευε στην Ανατολή, στη ξακουστή Σιδόνα, ο Αγήνορας, γιος του θεού της θάλασσας Ποσειδώνα, που είχε τρεις γιους και μια πανέμορφη κόρη, την Ευρώπη. Μια νύχτα η Ευρώπη είδε στον ύπνο της πως δύο γυναίκες πάλευαν μεταξύ τους για χάρη της. Τη μία την λέγανε Ανατολή και την άλλη Δύση. Αν νικούσε η Ανατολή η Ευρώπη θα έμενε στον τόπο της πλάι στους δικούς της. Μα αν νικούσε η Δύση, θα έφευγε μαζί της μακριά, πέρα από τη γαλάζια θάλασσα, εκεί που κάθε βράδυ δύει ο ήλιος. Στον αγώνα νίκησε η Δύση. Η Ανατολή με μεγάλο σπαραγμό αποχαιρέτησε την κόρη που γεννήθηκε και μεγάλωσε στα χώματα της και που για την σπάνια ομορφιά της υπερηφανευόταν όλη η Ασία. Έτσι έγινε στον ύπνο της, έτσι και στον ξύπνιο της. Ο Δίας, ο βασιλιάς των Θεών και των ανθρώπων που πολύ επιθυμούσε να φέρει την κόρη στην Ελλάδα, την έκλεψε μια ηλιόλουστη μέρα που η Ευρώπη με τις φίλες παίζανε δίπλα στην θάλασσα. Μεταμορφώθηκε σε ταύρο και ξεγελώντας την, την ανέβασε επάνω του, όρμησε την θάλασσα και την έφερε στην Κρήτη, όπου μέσα σε μια σπηλιά στο Δικταίο άντρο, την βίασε παρά τα κλάματα και τις φωνές της. Από τότε η Κρήτη με την Ελλάδα και μ’ όλη την ήπειρο τριγύρω μέχρι τον μεγάλο ωκεανό, πήρε το όνομα της κόρης που άθελα της ήρθε από την Ανατολή. Η προσφυγοπούλα Ευρώπη δεν γύρισε ποτέ πίσω, όσο κι αν τα τρία αδέλφια της την έψαξαν παντού.
Κυρίες και κύριοι, ο μύθος μου δεν έχει αυτυχισμένο τέλος, δεν έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Η Δύση νίκησε κι απο τότε εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την Ανατολή και το Νότο, καταδικάζοντας τους σε αφανισμό κι φτώχεια, προκαλώντας ή έστω κλείνοντας τα μάτια στον υποβιβασμό της ζωής, στους πολέμους και στις φυσικές καταστροφές. Σήμερα βιάζει με τη σειρά της τους ανθρώπους που προστρέχουν σε αυτή εκ-βιασμένοι απο την σύχρονη πραγματικότητα. Το τραγικό μάλιστα είναι πως η ίδια καταπατά τις αξίες της δικαιοσύνης, της ισότητας, της αλληλεγγύης που αναμφισβήτητα αυτή καλλιέργησε και χάρισε σε όλο τον κόσμο. Έκπληκτη τάχα τώρα απο το μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα, δηλώνει αδυναμία να αντιμετωπίσει τις μετακινήσεις των ανθρώπων προς μια οικονομική, ασφαλή Εδέμ, όπου οι μόνες μετακινήσεις που ευλογούνται είναι των καταθέσεων, των σκανδάλων και όχι των ανθρώπων.
Όταν πριν απο 3 εβδομάδες, με προτροπή του συναδέλφου μας Χ. Αλεξανδρίδη, μιλήσαμε στους μαθητές μας για την Ευρώπη και τις ευρωεκλογές και δείξαμε σχετικό υλικό στην τάξη, ένας νεοφερμένος μαθητής απο το Μπαγκλαντές, με δυσκολία μεγάλη να μιλήσει ελληνικά και με τη βοήθεια συμπατριώτη του με ρώτησε: -Τί είναι Ευρώπη δηλαδή; Τί θα πει αυτό; Που είναι; Εγώ δεν ξέρω που είμαι, που μένω εδώ, εμένα με κατέβασε η βάρκα, απο εκεί ήρθα στην Ομόνοια, δεν ήξερα τί λέγανε οι άνθρωποι, λέξη δεν καταλάβαινα κι είπα αυτό σημαίνει να είσαι τυφλός, δεν ξέρεις τη γλώσσα, δεν καταλαβαίνεις τι σου λέει ο άλλος, αυτό σημαίνει να είσαι τυφλός.... με τα δάχτυλα μου το έδειχνε. Η επιβίωση όμως, κυρίες και κύριοι, είναι η καταγωγή του ανθρώπου και ο μετανάστης είναι η μνήμη της επιβίωσης, όπου κλείνει τα αυτιά και τα μάτια, σωπαίνει υποκριτικά.
Στο Α.Σ.Μ.Π. έχουμε αποφασίσει να μην σωπάσουμε αφήνοντας τυφλούς τους μαθητές μας ούτε να κοιμηθούμε νανουρισμένοι απο φωνές ψεύτικης ευθύνης. Εδώ δεν δαγκώνουμε τη γλώσσα μας για να μην μας βρει το κακό, διδάσκουμε τη γλώσσα μας σαν εκπαιδευτικοί αλλά και σαν υπεύθυνοι πολίτες, για να βοηθήσουμε το καλό, την ομαλή ένταξη, την συνεννόηση, την επικοινωνία, τη συνάντηση. Προτείνουμε με άξονα την ελληνική γλώσσα να σκεφτούμε τη διαφορά ως συστατικό στοιχείο του «εμείς» ώστε να δημιουργηθεί στην κοινωνία ένα πλαίσιο ουσιαστικής κατανόησης και αποδοχής των μεταναστών και ματαναστριών μαθητών και μαθητριών μας.
Ο μετανάστης είναι σήμερα ένας πιο πολύ απο ποτέ βολικός αποδιοπομπαίος τράγος, καθώς εισπράττει διπλά την οικονομική κρίση, με την την ανεργία και τη καχυποψία. Η χειρότερη βία όμως προέρχεται από την άγνοια των αιτίων της κατάστασης. Η οικονομική ανασφάλεια, τα σκάνδαλα και η διαφθορά γεννούν το φόβο, τον κυνισμό και η κρίση την απελπισία. Η εξαθλίωση, λέει η ιστορία, γεννά τη βία, η περιθωριοποίηση των μεταναστών γεννα το πρόβλημα, όχι η ύπαρξη τους. Ο φόβος όμως δεν γεννά αποκλειστικά μονοσήμαντες αντιδράσεις, δεν γεννά μόνο σκληρότητα και καχυποψία αλλά και το αντίθετο της, την αλληλεγγύη και την αντίσταση στην υλική και πνευματική εξαθλίωση.
Η Παλιά Κοκκινιά δεν έγινε Άγιος Παντελεήμονας, επειδή δεν γκετοποιήθηκε, ο κόσμος γρήγορα ωσμώθηκε με τουε μετανάστες, τους γνώρισε, είμαστε περήφανοι γιατί και το σχολείο μας συνέβαλε στη γνωριμία των συμπολιτών μας με το άλλο, το διαφορετικό. Κάθε Κυριακή, απο τις 4 μέχρι τις 8, 300 μαθητές και μαθήτριες με βιβλία και τετράδια στο χέρι κατευθύνονται προς τα εδώ και γεμίζουν την αυλή. «Όχι φόβο αλλά περηφάνια νοιώθω – μου είπε ο γείτονας – είναι κι εδώ σήμερα – που ένας Πακιστανός με χαιρετά και μου μιλάει ελληνικά». Και γράφει του απάντησα, και μάλιστα με μεγάλη χαρά για πρώτη φορά στη ζωή του ελληνικά, αφού αρκετοί μαθητές μας είναι αναλφάβητοι στη δική τους γλώσσα.
Αυτή τη σχολική χρονιά, όπως και όλες τις προηγούμενες από το 2005 που ιδρύθηκε ο σύλλογος μας από μια ομάδα ευαισθητοποιημένων συμπολιτών μας, με επικεφαλής τον Φώτη Ανδρεόπουλο, μεταγγίσαμε την Ελληνική στους 300 αλλόγλωσσους μαθητές και μαθήτριες μας από το Πακιστάν, την Ινδία, το Μπαγκλαντές, τη Σρι-Λάνκα την Συρία, την Αίγυπτο, την Κίνα, την Αλβανία, μέσα από μια πολύπλοκη κατάσταση που έχει σχέση με έννοιες και συνθήκες όπως οικογένεια, μοναξιά, κίνδυνος, ελπίδα, σπίτι, φόβος, άντε, κρύο, ξένος, φίλος, φοβάμαι, δικό μου, στίγμα, σύνορο. Διασχίσαμε σύνορα όσο να φτάσουμε εδώ, η μετανάστευση είναι διαρκείς και κοινή στον καθένα μας, υπερβαίνουμε συνεχώς όρια, κάθε Κυριακή, που αφορούν τη σχέση μας με τον εαυτό μας, τον άλλο, με το περιβάλλον μας, με η ζωή μας, καταρρίπτουμε στερεότυπα, διαπιστώνουμε ότι ο ξένος είναι λιγότερο ξένος απ’ ότι νομίζαμε, διακρίνοντας πολλά κοινά σημεία σε όλους μας καθώς όλοι μας είμαστε κατά κάποιο τρόπο μετανάστες. Προσπαθήσαμε λοιπόν να προφέρουμε σωστά όλες αυτές τις λέξεις, να τις μάθουμε ορθογραφία όσο γίνεται, να τις συντάσσουμε σε προτάσεις αλλά και διεκδικούμε, τη σύνταξη και τη γραφή στην τάξη και όποτε χρειαστεί την έμπρακτη συμπαράσταση στα προβλήματα των μαθητών μας, στους δρόμους – η αλληλεγγύη γράφεται με δύο λάμδα στην τάξη και με όσα είμαστε όλοι εμείς στις διεκδικήσεις.
Εκτός από τα μαθήματα βρεθήκαμε κι αυτή τη χρονιά σε κρατητήρια, φυλακές, σε πορείες διαμαρτυρίας και διεκδικήσεων των μαθητών μας. Καταγγείλαμε τους 3 θανάτους και τις απαράδεκτες συνθήκες υποβολής αιτήσεων παραμονής στη γνωστή Πέτρου Ράλλη, διεκδικήσαμε ανθρώπινη διαβίωση για όλους, συμμετείχαμε σε αντιρατσιστικά φεστιβάλ, διδάξαμε ελληνικά στο κρατητήριο του Πειραιά καταγγέλλοντας με επερώτηση στη Βουλή τις εκεί συνθήκες, διεκδικήσαμε το δικαίωμα στη ζωή και τη μόρφωση των μαθητών μας, γιορτάσαμε τη μέρα του μετανάστη στο κέντρο της πόλης όπου επί ένα διήμερο (20-21 Δεκεμβρίου ‘08) ενημερώσαμε τον Πειραιώτικο λαό για την προσπάθεια μας εδώ, καταθέσαμε όταν χρειάστηκε ανακοινώσεις συμπαράστασης, εκδώσαμε έντυπα, εφημερίδα, συναντηθήκαμε με άλλα σχολεία μεταναστών συμμετέχοντας σε σχετικές εκδηλώσεις, φτιάξαμε blog, επιμορφωθήκαμε όσο μας ήταν δυνατό, ανταλλάξαμε απόψεις σε τοπικά ραδιόφωνα, συγκρουστήκαμε, θυμώσαμε αλλά και επισκεφθήκαμε εκθέσεις, παραστάσεις, διασκεδάσαμε χορεύοντας και τραγουδώντας στο στέκι του Λιμανιού της Αγωνίας στον Πειραιά τις Απόκριες, πραγματοποιήσαμε εκπαιδευτικές εκδρομές στο Σούνιο και την Αίγινα όπου ξεναγηθήκαμε και μιλήσαμε για τον πολιτισμό μας, το σπουδαιότερο «γνωριστήκαμε» - να η δικιά μας μικρή επανάσταση.
Από όσα συμπεράναμε κι αυτή τη χρονιά και στο όνομα των μαθητών και μαθητριών μας αλλά και όσων μεταναστών δεν έχουν φωνή, δανείζουμε τη δική μας, τη φωνή του Α.Σ.Μ.Π., και ζητάμε: άδειες νομιμοποίησης, εξασφάλιση αξιοπρεπών συνθηκών ζωής για όσους ήδη ζουν στον τόπο μας, άσυλο στους πρόσφυγες (χθες 20 Ιουνίου – παγκόσμια ημέρα προσφύγων – που μας βρήκε με οξυμμένο το πρόβλημα ασύλου σε όλο τον κόσμο), νομιμοποιητικά έγγραφα και υπηκοότητα στα παιδιά των μεταναστών που ενώ γεννήθηκαν εδώ δεν ανήκουν σε καμιά πατρίδα, γλώσσα ζητάμε και εκπαίδευση σε όλους, γενναίες αποφάσεις στήριξης και αλληλεγγύης από την Ευρώπη του Διαφωτισμού και των μεγάλων Ιδεών – αυτά δεν είναι θέματα φιλανθρωπίας αλλά Δημοκρατίας – να ποιο θα έπρεπε να είναι το τέλος του μύθου της Ευρώπης, ένας άλλος νέος, ισότιμος ανθρωπισμός με ντόπιους και ξένους να απολαμβάνουν μια στοιχειώδη κι αξιοπρεπή ποιότητα ζωής.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους και όλες για τη δημιουργική χρονιά, να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την κυρία Αργίτη, διευθύντρια του 15ου, και τον κύριο Αγγελόπουλο, διευθυντή του 14ου Γυμνασίου Πειραιά για την φιλοξενία και την άψογη συνεργασία, τους αντίστοιχους συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων και τις σχολικές επιτροπές, τις επιστάτριες μας Μαργαρίτα Μακαραίζη και Μαρία Λαζάρου, τους δήμους Αγίου Ιωάννη Ρέντη και Πειραιά για την οικονομική στήριξη που ελπίζουμε να συνεχιστεί και να αυξηθεί ώστε να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε τα πολλά σχέδια μας, τους δημοσιογράφους και φωτογράφους που επισκέφθηκαν το σχολείο και έγραψαν γι’ αυτό, το Κανάλι 1 του Πειραιά και το 105,5 Στο Κόκκινο που πρόβαλλαν τις εκδηλώσεις μας, τις Δημοτικές κινήσεις «το Λιμάνι της Αγωνίας» του Πειραιά, «Κόντρα στο Ρεύμα» της Νίκαιας και «Πάμε Αλλιώς» του Κορυδαλλού για τις ανακοινώσεις στήριξης προ το σχολείο και την έμπρακτη βοήθεια τους, την κυρία Βάνα Μελά που κάθε Κυριακή παρέχει νομικές συμβουλές στους μαθητές μας και αγωνιά μαζί τους στα δικαστήρια, ευχαριστώ τους φίλους που βοηθούν στη συλλογή και την αποστολή ειδών ένδυσης και πρώτης βοήθειας προς το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Σάμο, ευχαριστώ όσους και όσες εργάζονται σκληρά όλη τη χρονιά στη γραμματεία, στις πρακτικές ανάγκες, στη διδασκαλία των σημάτων οδικής κυκλοφορίας, όσους βοήθησαν με 1.000 τρόπους, σας χρειαζόμαστε όλους ακόμα και με την απλή συνδρομή σας των 10 ευρώ το χρόνο.
Εξαιρετικά ευχαριστώ τους διδάσκοντες – όσους αφιερώνουν τις Κυριακές τους στην προετοιμασία και στα μαθήματα, στα σεμινάρια, στα Διοικητικά Συμβούλια. Επιτρέψτε μου να ευχαριστήσω τέλος τους τελετάρχες – δασκάλους Θεοδώρα Τουμανίδου και Γιάννη Μπαβέα για τη δύσκολη προετοιμασία της αποψινής γιορτής, τη Ρόζα Καμπουράκη και τη Βίβιαν Γλένη για τη θεατρική απόπειρα, τον Ασλάμ, τον Πάλ, τον Νάσιρ απ’ το Διοικητικό Συμβούλιο για τη συνεργασία και να συγχαρώ όλους τους μαθητές και μαθήτριες του Α.Σ.Μ.Π. για την προσπάθεια που έκαναν μέσα σε αντίξοες συνθήκες να φθάσουν κι εδώ, να μιλήσουν και να γράψουν ελληνικά, να συμμετέχουν.
Ευχόμαστε σε όλους και σε όλες καλό καλοκαίρι και προτείνουμε την ποίηση του Γιάννη Ρίτσου σαν απάντηση στον δύσκολο καιρό μας, την ποίηση με την έννοια του ποιώ, πράττω δηλαδή παιδιά κάνω, εμείς εδώ κάναμε εμπράγματη ποίηση, αφουγκραζόμενοι τον ποιητή, αυτό τον απαρηγόρητο παρηγορητή του κόσμου, όπως έλεγε ο ίδιος.
Ευχαριστώ και πάλι – συνεχίζουμε.
Καλή διασκέδαση. Ας αφήσουμε τους μαθητές μας να μας μιλήσουν.
Σε δύσκολους καιρούς όπου ο ρατσισμός και η ξενοφοβία φουντώνουν η δουλειά που κάνετε στο ανοιχτό σχολείο μεταναστών Πειραιά αποδεικνύεται μια όαση ανθρωπιάς και ελπίδας. Κάθε φορά πιο πλούσια και εμπνευσμένη και η γιορτή σας που ενώνει τη γειτονιά με τους "ξένους" της κι εμάς μαζί σας. Ευχαριστούμε για τα πολύτιμα "μαθήματα" που μας δίνετε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι μαθητές σας είναι περήφανοι για σας και αυτό φάνηκε προχτές στην αυλή του σχολείου. Τελικά είναι πολύ σημαντικό να ζεις τη ζωή σου μέσα από τη ζωή των άλλων. Η αγάπη σας, η φροντίδα σας, η έγνοια σας γι' αυτούς κάνουν τις μέρες και τις νύχτες τους πιο ανθρώπινες.
ΑπάντησηΔιαγραφή@
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάνια Χρίστη... Ειρήνη Λιβανού...
Σας ευχαριστούμε για τα καλά σας λόγια.
Στο σχολείο κάνουμε αυτό που θα έπρεπε να κάνει η πολιτεία ως αυτονόητο.
Να είστε καλά
Eυχαριστούμε όλες και όλους για τη συμμετοχή στη γιορτή μας για τη λήξη της φετινής σχολικής χρονιάς.Σας περιμένουμε από τον Σεπτέμβριο κοντά μας.Οι μαθήτριες και μαθητές μας ανυπομονούν να σας γνωρίσουν από κοντά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό καλοκαίρι.