ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ

Το Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά (ΑΣΜΠ)

και το Χρονικό της Μέρας του Μετανάστη





Την Κυριακή 18।12.2011 ήταν Παγκόσμια Ημέρα του Μετανάστη και της Μετανάστριας. Με αυτή την αφορμή, όπως κάνουμε τα τελευταία 6 χρόνια την ίδια μέρα, το ΑΣΜΠ πήρε την πρωτοβουλία εκδήλωσης στην κεντρική πλατεία του Πειραιά (πλατεία Κοραή), φέτος σε συνεργασία με δεκάδες μαθητές και μαθήτριες του Μουσικού Σχολείου Πειραιά, που έκαναν επί βδομάδες πρόβες για να συνδράμουν με μια 3ωρη συναυλία.



Σκοπός της εκδήλωσης μας μεταξύ άλλων ήταν:
- να αναδειχθεί η κοινή μοίρα των Ελλήνων και Μεταναστών κατοίκων του Πειραιά και η ανάγκη συμμετοχής όλων στη ζωή της πόλης,
- να τονιστεί η ευρύτερη ανάγκη δράσεων αλληλεγγύης και συμφιλίωσης,
- και η συμπαράσταση μας στην ανάδειξη των σοβαρών προβλημάτων σίτισης και μεταφοράς των μαθητών του Μουσικού Σχολείου।



Έχοντας ολοκληρώσει με τις νόμιμες διαδικασίες*1, στήσαμε την Κυριακή 18।12.2011 μια ομπρέλα και δυο τραπεζάκια στα οποία υπήρχαν χειροποίητες, χριστουγεννιάτικες και μη, κατασκευές των μεταναστών/τριών μαθητών/τριών αλλά και των δασκάλων του ΑΣΜΠ, καθώς κι ένα τραπεζάκι με γλυκά και ποτά που προσφέρονταν στον κόσμο. Να σημειώσουμε εδώ ότι η μικροφωνική για την συναυλία ήταν ευγενική χορηγία μέλους μας και συνεθελόντριας, της κας Ρούλας Λιάτσου –τονίζουμε, ότι δεν είχαμε ούτε την υλική ούτε και την οικονομική συνεπικουρία του Δήμου μας σε κανένα επίπεδο. Τι να την κάνεις όμως την μικροφωνική όταν ο δήμος αργοπορούσε με το θέμα της ηλεκτροδότησής μας; Μετά από επανειλημμένα τηλεφωνήματα στο δήμο ήρθε τελικά το ρεύμα με μεγάλη καθυστέρηση και λόγω έλλειψης χρόνου δεν είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε τις ανάλογες δοκιμές για την ποιότητα του ήχου. Η συναυλία των μαθητών, που ήδη ξεπάγιαζαν περιμένοντας, ξεκίνησε με καθυστέρηση και με αρκετά ηχητικά προβλήματα. Παρόλ’ αυτά τα παιδιά δεν «μάσησαν», έπαιξαν απτόητοι με ενθουσιασμό και κέφι!



Όμως… κι ενώ η εκδήλωση ήταν σε εξέλιξη, εμφανίζεται η Δημοτική Αστυνομία με μια μεζούρα στο χέρι, λέγοντας ότι καταλαμβάνουμε περισσότερο χώρο από τα έξι (!) τετραγωνικά που προέβλεπε (ορίστε;) ο Δήμος για μας (γρίφος: πόσα τ.μ. πιάνουν τρία στρογγυλά τραπεζάκια διαμέτρου 60εκατοστών και μια ομπρέλα; Ε, δεν μπορέσαμε να τα βρούμε με τα απλά μαθηματικά που μάθαμε στο σχολείο). Από κοντά και ο υπεύθυνος για την Δημοτική Αστυνομία κος Δαβάκης ζητώντας μας εκτός των άλλων -και με ρητή τηλεφωνική εντολή του ίδίου του Δημάρχου μας- να κατεβάσουμε τα πανό που είχαμε αναρτήσει στον περιβάλλοντα τοίχο του σιντριβανιού, γιατί κατά το γούστο του -και καπέλο του!- πρόσβαλλαν την αισθητική της πόλης. Μετά από απειλές ακόμη και για προσαγωγές, κατεβάσαμε τα πανό και τα κρατήσαμε στα χέρια μας, κάτι που δεν μπορούσαν να μας απαγορεύσουν. Παρόλα αυτά, επέμειναν επιτακτικά στις απαιτήσεις τους. Μη θέλοντας χρονιάρες μέρες να δημιουργήσουμε ένταση, νιώθοντας δε την ευθύνη της πολυπληθούς παρουσίας των μαθητών του Μουσικού και των γονιών τους, υποχωρήσαμε. Και τα δυο από τα τρία πανό κατέβηκαν, και τα τραπεζάκια περιορίστηκαν στα απαιτούμενα τετραγωνικά. Μα μένουν αναπάντητα τα ερωτήματα:

-λογοκρισία στον Πειραιά;
-καταπάτηση δικαιώματος ελεύθερης έκφρασης και κίνησης στις πλατείες;
-κατοχύρωση του αλαλούμ (με δεκάδες τσαντίρια στημένα στη πλ. Κοραή που προσφέρουν υποβαθμισμένη και πανάκριβη «διασκέδαση») ως η νέα γιορταστική μας αισθητική; Όπως επίσης αναπάντητος… κι ο γρίφος της μαθηματικής εξίσωσης με τη μεζούρα.

Οι μετανάστες-στριες και οι πρόσφυγες είναι ισότιμοι πολίτες που ζουν στις ίδιες δυσοίωνες συνθήκες, για να μην πούμε χειρότερες, μαζί με όλους εμάς. Πληρώνουν τα τέλη, τα χαράτσια, βιώνουν την ανεργία, τις περικοπές και τις πάσης φύσεως ταλαιπωρίες. Ενώ είναι υποχρέωση των δήμων μέσω των ΣΕΜ*2, -απ’ όσο γνωρίζουμε δεν έχει καν συγκληθεί ακόμη στον Πειραιά- να αναλάβει τον εορτασμό της Μέρας του Μετανάστη, ο Δήμος Πειραιά επέλεξε να εμποδίσει την πρωτοβουλία του ΑΣΜΠ με σαθρά και ανυπόστατα επιχειρήματα। Αντίθετα ο κόσμος του Πειραιά –επώνυμοι κι ανώνυμοι- μας καλοδέχτηκαν, οι περαστικοί έδειχναν ενδιαφέρον για τις δραστηριότητές μας και την μουσική εκδήλωση.



Φυσικά και καταλαβαίνουμε τις οικονομικές δυσκολίες, και του ίδιου του Δήμου και του εμπορικού κόσμου της πόλης μας, όμως να φτάσει εύκολα κι απλόχερα να παραχωρεί ολόκληρο το κέντρο της πόλης για κάθε είδους εμπορευματοποιημένη δραστηριότητα, συμπεριλαμβανομένης και μιας τερατώδους και ενεργοβόρας πίστας παγοδρομίου, που διατυμπανίζει ως επίτευγμα το ότι «δεν κόστισε ούτε ένα ευρώ στον Δήμο»-, ενώ από την άλλη όχι μόνο να μην καλοδεχτεί την γιορτή του ΑΣΜΠ (εμείς τι του κοστίσαμε δηλαδή;) αλλά και να μας εμποδίσει, πάει πολύ. Οι εθελοντές δάσκαλοι δεν είμαστε αργόσχολοι, αλλά άνθρωποι του καθημερινού μόχθου με πολλαπλές υποχρεώσεις και παρόλ’ αυτά κάναμε τον χρόνο μας λάστιχο και για να συναντήσουμε 3 φορές πρωινά εργάσιμων ημερών τον κο δήμαρχο για την πολυπόθητη άδεια, αλλά και για να προετοιμάσουμε την εκδήλωση। Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Δήμαρχος από την πλευρά του έχει υποσχεθεί και διατυμπανίζει! -πάλι προφορικά- την οικονομική ενίσχυση του ΑΣΜΠ, σε απάντηση πολλαπλών και επαναλαμβανόμενων αιτήσεων μας που είχαν προηγηθεί προς τον Δήμο Πειραιά εδώ και τρία χρόνια (μέχρι σήμερα που βγάζουμε αυτή την ανακοίνωση ενίσχυση δεν έχουμε δει, υποσχέσεις έχουμε ακούσει προφορικά και μόνον και από τον πρώην και από τον νυν δήμαρχο!) Δεν ξεχνάμε βεβαίως, ότι προς τιμήν του είναι ο μοναδικός δήμαρχος Πειραιά, που έχει παρευρεθεί στην ετήσια γιορτή αποφοίτησης του ΑΣΜΠ, τον Ιούνιο του 2011, οπότε αποφοίτησαν 153 μετανάστες ενήλικοι μαθητές, είχε δει τι δουλειά γίνεται και είχε πει τότε χαρακτηριστικά στον χαιρετισμό του: «…εδώ στον Πειραιά, μια πόλη που γνωρίζει από προσφυγιά… (οι μετανάστες) όχι μόνο δεν συμμετέχουν σε πράξεις βίας αλλά ασχολούνται με την γλώσσα και τον πολιτισμό… κι εδώ παράγουν πολιτισμό συνεπικουρούμενοι από ένα επιτελείο εθελοντών δασκάλων». …τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…



Ως Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά πρωτοβουλιακά αναλάβαμε να πραγματοποιήσουμε την εκδήλωση έχοντας στις τσέπες μας μόνο …αλληλεγγύη. Παρά τις παρενοχλήσεις της δημοτικής αστυνομίας και των επικεφαλής του δήμου Πειραιά, η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε περιπετειωδώς μεν, αλλά με επιτυχία. Ο κόσμος ήταν θετικός, παρά το κρύο οι περαστικοί σταματούσαν και μιλούσαν με τους μετανάστες και με τους δασκάλους του σχολείου, παρατηρούσαν τις χειροποίητες κατασκευές, δέχονταν με ευχαρίστηση τα κεράσματα και φυσικά χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό τους νυν και μελλοντικούς μουσικούς της πόλης μας. Όλοι; Όχι όλοι! Όλοι, εκτός από τον ίδιο τον δήμαρχο και την συνοδεία αντιδημάρχων, συμβούλων και συνοδών ασφάλειας, που πέρασαν κατά τις 2:00μμ। από την πλατεία, κι ενώ η συναυλία συνεχιζόταν …όχι, εκείνοι δεν στάθηκαν ούτε χαιρέτισαν την μοναδική μη εμπορευματοποιημένη εκδήλωση της ημέρας και προσπέρασαν βιαστικά…



Το Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά έχει επανειλημμένα αποδείξει ότι βαδίζει στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση του αδιέξοδου της εμπορευματοποίησης και της αλαλούμ αισθητικής। Αλληλεγγύη και συμφιλίωση είναι ο δρόμος μας κι αυτόν θα συνεχίσουμε!



*1 Από μεριάς μας είχε προηγηθεί γραπτή αίτηση από τις 5/12/11 και τρεις συναντήσεις μετά από προσκλήσεις του δήμαρχου και της αντιδημάρχου παιδείας κας Λαουλάκου, με τους συνεθελοντές μας (Φώτη, Κουήν, Ασλάμ). Η έγκριση μας δόθηκε δυο μόλις μέρες πριν την εκδήλωση από την κα Λαουλάκου μόνον προφορικά και ουχί γραπτά.

*2 Τα ΣΕΜ (Συμβούλιο Ένταξης Μεταναστών) κάθε δήμου οφείλουν -κατά το νόμο- να συνδράμουν στο μεγάλο θέμα της Ένταξης Μεταναστών. Ιδού η Ρόδος…