Οτι ωραιοτερο κι οτι πιο ελπιδοφορο ειδα κι εζησα τον τελευταιο καιρο απο την ελληνικη κοινωνια μας ηταν αυτη η συγκεντρωση. Οτι πιο ομορφο και δημοκρατικο στοιχειο της υπαρχει, ηταν εκει. 25000 Ανθρωποι, δημοκρατες, με ψηλα το κεφαλι, νεοι και νεες ατιθασοι κι ωραιοι, οι πιο ανοιχτες συνειδησεις, τα πιο καθαρα βλεμματα, οι πιο μεγαλες καρδιες του τοπου μας ηταν ολοι εκει. Αυτη η αμετανοητη αριστερα της Ελλαδας που περα απο κομματα και πολιτικες συνιστωσες δε συμβιβαζεται και δεν υποκυπτει, ηταν εκει.
Απο που λοιπον αλλου να περιμενει κανεις ενα καλυτερο αυριο, παρα απ αυτο το κομματι της Ελλαδας?
Σε τετοιους κρισιμους καιρους επελασης του συντηρητισμου, της ανασφαλειας και της ξενοφοβιας η απαντηση ηταν εκει. Το δηλητηριο υπαρχει αλλα και το αντιδοτο το ιδιο. Ηταν εκει και το κρατουσαν επι τρεις μερες στα χερια τους δεκαδες χιλιαδες "γιατροι".
Χωρις λογια...
Ηταν η στοργικη αγκαλια του αδρεφου προς τον αδερφο. Ηταν το χαδι στη πλατη του φιλου στο φιλο. Ηταν η δυνατη χειραψια μεταξυ αγνωστων συναγωνιστων. Ηταν η μεγαλειωδης διαδηλωση των πολλων εναντια στην εκμεταλλευση των λιγων. Ηταν τα χαμογελα ανθρωπων καθε εθνικοτητας που κατω απ το ιδιο φως της αγαπης και της αλληλεγγυης ηταν το ιδιο Ενα αστραφτερο χαμογελο της ζωης , της χαρας, της συνυπαρξης, της ισοτητας , της δημιουργιας.
Ηταν το γαργαρο γελιο των μικρων παιδιων απο καθε μερια του κοσμου, που σ εκανε να νοιωσεις ποσο λιγο δικο σου και ποσο πολυ δικο τους ειναι το μελλον αυτου του πλανητη και ταυτοχρονα σου μαθαινε ποσο ανοητη ειναι καθε σου επιφυλαξη σχετικα με το ποσο εφικτο ειναι να ζουν οι ανθρωποι ειρηνικα κι αδελφωμενα τις ουτως η αλλως πεπερασμενες ζωες τους.
Ο EXOAPTONKYKLO γράφει για το Φεστιβάλ...
Η συνέχεια εδώ: http://exoaptonkyklo.blogspot.com/2009/07/14.html
.
Ηταν η στοργικη αγκαλια του αδρεφου προς τον αδερφο. Ηταν το χαδι στη πλατη του φιλου στο φιλο. Ηταν η δυνατη χειραψια μεταξυ αγνωστων συναγωνιστων. Ηταν η μεγαλειωδης διαδηλωση των πολλων εναντια στην εκμεταλλευση των λιγων. Ηταν τα χαμογελα ανθρωπων καθε εθνικοτητας που κατω απ το ιδιο φως της αγαπης και της αλληλεγγυης ηταν το ιδιο Ενα αστραφτερο χαμογελο της ζωης , της χαρας, της συνυπαρξης, της ισοτητας , της δημιουργιας.
Ηταν το γαργαρο γελιο των μικρων παιδιων απο καθε μερια του κοσμου, που σ εκανε να νοιωσεις ποσο λιγο δικο σου και ποσο πολυ δικο τους ειναι το μελλον αυτου του πλανητη και ταυτοχρονα σου μαθαινε ποσο ανοητη ειναι καθε σου επιφυλαξη σχετικα με το ποσο εφικτο ειναι να ζουν οι ανθρωποι ειρηνικα κι αδελφωμενα τις ουτως η αλλως πεπερασμενες ζωες τους.
Ο EXOAPTONKYKLO γράφει για το Φεστιβάλ...
Η συνέχεια εδώ: http://exoaptonkyklo.blogspot.com/2009/07/14.html
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου