Σχισμένα blue-jean και κόκκινο βελούδο !!

Αυτό που θέλαμε ήταν να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας όχι απαραίτητα σε μια κατάμεστη μεγαλοπρεπή αίθουσα αλλά να ποτιστούμε στο σκοτάδι πίσω από τη σκηνή με την βαριά αυλαία. Να ακούσουμε τις αναπνοές μας και τις καρδιές μας να χτυπούν σε ένα κοινό στόχο .. Συγχρονισμός, ένταση, προσδοκία .. οι ιδρωμένες μας παλάμες - η σκέψη οτι σε λίγο "βγαίνουμε" , τα βλέμματα μας υγρά από τη συγκίνηση να επικοινωνούν σε όλες τις γλώσσες - να μην ξεχάσω τα λόγια μου - η σιγουριά οτι έχεις όλη την ομάδα στο πλευρό σου ... τα φώτα !
Οι τελευταίες οδηγίες στον ηχολήπτη - οι πρώτες νότες ήδη ξεδιπλώνονται και ο Rauf,
o Adil, o Yaseen και ο Ali είναι ήδη πάνω στη σκηνή .. Ολοκληρώνουν την παρουσία τους με τον Rauf γονατισμένο πίσω από τα συρματοπλέγματα να σηκώνει αργά τα μάτια του και να κοιτάζει το κοινό σαν να τους λέει : Μην κάνεις οτι δεν ακούς .. μην κάνεις οτι δεν βλέπεις ..
Και ακολουθεί επι σκηνής όλη η υπόλοιπη ομάδα : Μαρία , Έλενα-Νικόλ, Αλκέτα, Igor, Yaseen, Adil, Rauf και Νίκος .. Η Θαλασσογραφία μας παρασέρνει σε ένα νέο χορό προσδοκιών αλλά ταυτόχρονα μας δένει και σε μια κοινή μοίρα. Είναι ελπιδοφόροι οι νέοι μας ναυαγιστές ? Θα βρουν επιτέλους ένα λιμάνι να τους δεχθεί ή μήπως τελικά ο αυτοσκοπός τους ήταν να γλυτώσουν από εκεί που κατάφεραν να αποδράσουν ?

- Θα μπορούσα να περπατάω ώρες, μέρες, νύχτες, να διασχίσω όλες τις θάλασσες του κόσμου για να μπορέσω να σώσω το παιδί μου, λέει σε μια μαρτυρία του ένας από τους Σύριους πρόσφυγες που έφτασαν πρόσφατα στη Λήμνο ..
Αφιερωμένο, λοιπόν ! 
Υπόκλιση ..
Κάποιοι από αυτούς που σώθηκαν κατάφεραν και έφτασαν μέχρι την αυλή του Σχολείου μας. Αυτοί είναι οι δικοί μας ήρωες ! Κάθονται ήδη στα θρανία μας .. Είναι ο Adil, είναι ο Yaseen και ο Rauf. Είναι όμως η φωνή όσο και η ποίηση της  Rafeef Ziadah από την Παλαιστίνη που μας εμψυχώνει, μας εμπνέει και μας το επιβεβαιώνει καθημερινά :
"Χαμόγελο - Διδάσκουμε Ζωή , κύριε !
Μέχρι να μας πάρουνε και το τελευταίο κομμάτι ουρανού
εμείς θα ξυπνάμε πάντα ζωντανοί για να διδάσκουμε στον υπόλοιπο κόσμο ζωή, κύριε .. 
Θυμήσου να χαμογελάς !!"
Ο Νίκος σε μια προσπάθεια να μάθει τους μαθητές του να μιλάνε καλά Ελληνικά
διδάσκεται από αυτούς, σπάει, λυγίζει και απευθύνεται στο κοινό :
Είναι κανείς εκεί έξω ?
Θα ακούσει κανείς ?

- ΠΑΥΣΗ -  

 Υ.Γ
Οι ήρωες πεθαίνουν πάντα στο χειροκρότημα ..

- Ευχαριστούμε από καρδίας τον Νίκο Διαμαντή που μας έδωσε την ευκαιρία
  και ανεβήκαμε σε αυτήν την Ιστορική σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου
 
- Ευχαριστούμε τον Igor για την επιμέλεια της χορογραφίας στη Θαλασσογραφία,
  πολύ καλός μουσικός και χορευτής από την Μολδαβία,
  μαθητής και δάσκαλος του Ανοιχτού μας Σχολείου

- Ευχαριστούμε επίσης, όλα τα παιδιά της Ομάδας του Καλλιτεχνικού
  και Πολιτιστικού Ενδιαφέροντος του Α.Σ.Μ.Π
  για την υπέροχη ερμηνεία τους όσο και για την σκληρή δουλειά που έκαναν
  προκειμένου να έχουμε αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα σαν "δείγμα γραφής".
  Έτσι κι αλλιώς αποτελούσαν πάντα την ψυχή κάθε δικής μας έμπνευσης. 

- Ευχαριστούμε και όλους εσάς που μας τιμήσατε με την παρουσία σας !!