Με την έμπνευση μιας ζωής που πάντα θα μας ενώνει

Οι πρώτοι ήχοι από το Ya weledi της Natasha Atlas σηματοδοτούν την Έναρξη. Ο Νίκος και η Δήμητρα υποδέχονται τους καλεσμένους τους πάνω στη σκηνή που δεν είναι άλλοι από αυτούς που συμμετέχουν με την παρουσία τους στη γιορτή μας. Οι ίδιοι είναι αυτοί που με τα "δώρα" τους στήνουν και το σκηνικό επί τόπου. Ένα κλασσικό μικροαστικό ζευγάρι όπου ο άντρας είναι αραχτός στον καναπέ και η σύζυγος βλαστημάει την τύχη της. Ρούχα πεταμένα στο πάτωμα , μια λεκάνη που αντί για ρούχα περιέχει τις σημαίες των Χωρών που έχουν εξεγερθεί τα τελευταία χρόνια για τους γνωστούς λόγους και μια ερωτική περιπαιχτική διάθεση μεταξύ τους που όμως διακόπτεται αναπάντεχα από την ξαφνική είσοδο των "επισκεπτών" επί σκηνής.

Ο κόσμος περιμένει να αρχίσει η γιορτή ..

Η Ζαΐρα κάνει την εμφάνισή της σε διασκευή των Astyplaz. Μία εύθραυστη και αέρινη παρουσία που χορεύει με την Υδρόγειο Σφαίρα στα χέρια της. "Κάθε χώρα εξεγερμένη , μια Ζαΐρα σκλαβωμένη.." Η Ιώ ( υπεύθυνη για το Τμήμα Χορού του Ανοιχτού μας Σχολείου ) αποδίδει το ρόλο της υπέροχα.
"Ο κόσμος αλλάζει .. μέχρι το εγώ να γίνει εμείς , ο κόσμος αλλάζει .. Το ακούς Λουκμάν ? Ιζχαρ ? Γκουλζαμάν ? Νικολέττα ? Κεμάλ ? .." Και αυτόματα οι δικοί μας άνθρωποι που χάσαμε την χρονιά που πέρασε γίνονται ένα στο Πάνθεον των Αθάνατων και είναι σαν να ανεβαίνουν και αυτοί στην ίδια σκηνή μαζί μας .. Και να που όντως με ένα μαγικό τρόπο συναντιόμαστε όλοι μαζί ξανά ..
Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ..
Ο κόσμος αλλάζει ?
Η φωνή της Δήμητρας καθηλωτική. Ο Νίκος , η Μαρία , ο Αγιάζ  ο Χαλίμ , ο Μανάβ , ο Γιασέρ και ο Ραούφ επί σκηνής. Περνάνε τα σύνορα για δεύτερη φορά με την μουσική υπόκρουση του Peter Gabriel και κινδυνεύουν το ίδιο. Συνθλίβονται , ποδοπατούνται , προσεύχονται σαν να πετάνε .. προσπαθούν να ενσωματωθούν σε μια κοινωνία που τους έχει ήδη απορρίψει.

 Τα αθώα παιχνίδια της παραλίας γίνονται για αυτούς τρόπος διαφυγής. Προσπαθούν να σωθούν .. Μια ομπρέλα θαλάσσης μετατρέπεται σε αυτοσχέδια βάρκα , οι ρακέτες σε κουπιά και το ταξίδι αρχίζει .. Μια μητέρα με ένα μωρό στην αγκαλιά τρέχει να σωθεί , ρούχα που πετάγονται στον αέρα σε μια κρίση πανικού προκειμένου να βρει ο μετανάστης που έχει βάλει τα χαρτιά του για να τα δείξει στον άνθρωπο που κάνει τον καθιερωμένο έλεγχο και που τελικά τα σκίζει αφού πρώτα κλωτσάει το φαγητό κάποιου άλλου βγαίνοντας ξανά από την σκηνή όπως μπήκε. Στις πρόβες που κάναμε , οι περισσότεροι δεν διστάζουν να το πουν : "Ξέρω τον τρόπο που πρέπει να το κάνω αυτό !! Κατάλαβα τι μου λέτε .. Μου έχει συμβεί και στην πραγματικότητα .. " Καταλήγουν όλοι δεμένοι σε μια κοινή μοίρα, υποταγμένοι με τα χέρια ψηλά να τους σημαδεύουν "απροσδιόριστες" κάννες  και τα χειροκροτήματα του κοινού.

Συγκίνηση ..
Ένας παλιάτσος είμαι εγώ , καλή σας μέρα , με την φωνή της Σεβαστής καθώς όλοι τρέμουν ακόμα επί σκηνής παραδομένοι.
Ένας από αυτούς αποφασίζει να μιλήσει και δεν είναι άλλος από τον Γιασέρ σε ποίηση του Ασίζ Νεσίν και την μουσική της Καραΐνδρου .. Σώπα , μη μιλάς !!
Μα αυτός συνεχίζει :" μέχρι που θα έρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω .. " και το απαγγέλει με όλο το αίμα της φωνής του ..
Οι ήρωες μας - μαθητές - ηθοποιοί του Σχολείου μας αντιστέκονται ακόμα και μας προειδοποιούν ένας ένας ..
"Εγώ δεν ζω γονατιστός , είμαι της Γερακίνας γιος"  και όλοι πέφτουν κάτω για να μείνει όρθιος μόνο ο σόλο χορευτής του Ζεϊμπέκικου , δηλαδή ο Μουντασέρ .. Ένα Ζεΐμπέκικο αφιερωμένο στον Ιζχάρ που χάσαμε από την γνωστή ασθένεια αλλά δεν κατάφερε να τον λυγίσει ποτέ .. Στην αυλή του Σχολείου μας οι κορούλες του ανάμεσά μας ακόμα παίζουνε και γελάνε μαζί με τα άλλα παιδιά , συνομήλικα τους και αυτά που είχανε έρθει στη γιορτή μας ..Ευτυχία ! Και ένας Μουντασέρ επί σκηνής πραγματικά λεβέντης που ξέρει πολύ περισσότερο από τον καθένα μας τι θα πει Ζεϊμπέκικος χορός .. Τον εξυψώνει !!

 Ο Τάσος Λειβαδίτης μας προειδοποιεί : "Το τραγούδι είναι το τέλος αφού όλα αρχίσανε μέσα στη σιωπή .."  Ο τυφλός με τον Λύχνο είναι ήδη επί σκηνής .. Του δείχνει τον δρόμο ο Μουντασέρ .. του πιάνει το χέρι .. του υπαγορεύει τις σκέψεις τους .. Δύο άνθρωποι επί σκηνής αλλά το ίδιο και το αυτό πρόσωπο .. "Αν έριχναν ένα καράβι στο μυαλό μου ακόμα και αυτό θα ναυαγούσε .. εμείς είμαστε αυτοί που πάντα αιώνια θα πηγαίνουν " Εικονικά καίγονται τα διαβατήρια τους καθώς ο Τυφλός με τον Λύχνο παραληρεί : Κάποτε θα ξανάρθω .. το σπίτι μου είναι παντού όπου μπορώ να κοιτάζω " ..
Απομακρύνονται από την σκηνή με την φωνή της Σεβαστής να τους ξεπροβοδίζει. "Το αστέρι του Βοριά θα φέρει ξαστεριά ... μην τον ρωτάς τον Ουρανό .."  Ο Γιάννης και ο Νίκος σε άπταιστα Ουρντού και με παραδοσιακές ενδυμασίες μαγεύουν το κοινό με τον λυρισμό τους. Μεταφρασμένοι οι στίχοι του Γκάτσου και όλοι οι κόσμοι και οι πολιτισμοί συναντιόνται ξανά

στη σκηνή αυτού του Σχολείου. Κάποιοι κλαίνε ακόμα και ξέρουν πολύ καλά το γιατί ..
Μεταφρασμένο και το επόμενο τραγούδι της μουσικής μας παράστασης από τον Νίκο και τον Μουντασέρ. Η υπέροχη φωνή της Σεβαστής συνεχίζει πάνω σε μουσικές του Hamish. To Yeh Viraaniya τραγουδισμένο στα Ελληνικά αποτελεί μια από τις εκπλήξεις - δώρα στους μαθητές μας και το κοινό μας .. Το αγάπησαν πολλοί αυτό το τραγούδι !!
Και ξαφνικά το Sari Sari Raat αρχίζει να δίνει μια άλλη διάσταση στην γιορτή μας. Ένα κλασσικό μουσικό κομμάτι - διαμάντι του Ινδικού κινηματογράφου ντύνει την Γκόλφω και αφήνει άναυδο τον Τάσο επί σκηνής. Μια Γκόλφω αξιώσεων κατά γενική ομολογία !!! Η Μαρία και ο Σαμπέρ σε ένα προσωπικό ρεσιτάλ αυτοσαρκασμού , αθεράπευτου ρομαντισμού και κυνισμού που σπάει κόκαλα στη κυριολεξία ..

 Ακόμα δεν θυμάμαι πόσες φορές σωριάζεται η Γκόλφω στη σκηνή αλλά ο Τάσος παραμένει ανένδοτος μέχρι που υποκύπτει τελικά στις απειλές της αγαπημένης του .. "σου δίνω λοιπόν μια τελευταία ευκαιρία .. Τάσο μου , αν δεν με παντρευτείς θα πάω στην Ινδία " .. Και έρχεται η αποθέωση !! Έξι από τους δάσκαλους του Ανοιχτού μας Σχολείου ( ίσως και οι πιο τολμηροί ) ανεβαίνουν στην σκηνή με παραδοσιακές ενδυμασίες και χορεύουν το Mashallah , γνωστό και αγαπημένο hit του Bollywood ! H Μαρία-Γκόλφω , η Βαρβάρα , η Σεβαστή , η Σόφη , ο Νίκος και ο Μάνος μετά από μέρες και νύχτες μόχθου και ιδρώτα πάνω στο σανίδι καταφέρνουν το ακατόρθωτο και ξεσηκώνουν το κοινό με τις χορευτικές τους ικανότητες !! Πανδαισία !!
Και ο χορός συνεχίζεται με swing και cha cha από τον Γιάννη , την Ιώ και την Ράνια ! Φινέτσα , σκέρτσο και νάζι σε συνδυασμό με το κέφι και την αγάπη αυτών των ανθρώπων για ο,τι και αν αποφασίσουν να κάνουν .. Ντελίριο !! Ας είναι καλά τα παιδιά !!!

Και αμέσως μετά όλοι μαζί ενωμένοι - δάσκαλοι και μαθητές - σε έναν αργό συρτό και μπάλο που ούτε λίγο ούτε πολύ , μας καλεί να "μοιραστούμε αυτή τη Θάλασσα μαζί .. " Στο νου μας πάντα όλοι αυτοί οι άνθρωποι που χάσανε τη ζωή τους στο Αιγαίο και στον δικό μας Gulzaman κάπου στον Έβρο ..

Η Σόφη των Αγγλικών , ο Μουντασέρ και ο Χαλίμ τραγουδάνε τους στίχους των Scorpions :
Maybe I maybe you / can find a key to the stars / to catch the spirit of hope / to save one hopeless heart ..
Αναμμένα τα φαναράκια στα πόδια τους με την φλόγα να τρεμοπαίζει και η Σεβαστή συνεχίζει με την υπέροχη φωνή της κλείνοντας έτσι και την παράσταση : Ίσως εγώ , ίσως εσύ .. μέχρι το εγώ να γίνει εμείς .. μέχρι το εγώ να γίνει εμείς !

Κλείνοντας θέλουμε να ευχαριστήσουμε την Σουλτάνα Πλακάκη για την στολή του Τάσου που μας πρόσφερε σαν δωρεά στη γιορτή του Σχολείου μας , την ομάδα που ήταν υπεύθυνη για το μπουφέ την συγκεκριμένη βραδιά ( Κοσμά , Χριστίνα , Nakam , Adnan και τους συνεργάτες τους ) , την Έλενη Σταματάκη από το Λιμάνι της Αγωνίας για την προσπάθεια που έκανε προκειμένου να μας παραχωρηθεί από τον Δήμο Πειραιά η εξέδρα της γιορτής μας , την Ελένη  Γρηγοριάδου που βιντεοσκόπησε και αρχειοθέτησε όλο το υλικό της παράστασης αφιλοκερδώς , τον Θοδωρή Δρίτσα που πάντα μας τιμάει με την παρουσία του σε κάθε εκδήλωση του Σχολείου μας , την Τζένη Βαμβακά ( βουλευτή Σύριζα ) αλλά και για πολλά χρόνια δασκάλα μαζί μας στο Ανοιχτό μας Σχολείο , τον Θανάση Κούρκουλα από την Κίνηση "Απελάστε τον Ρατσισμό" , όλες και όλους εσάς που με την παρουσία σας και την υποστήριξή σας επιβεβαιώνετε καθημερινά τον τίτλο της φετινής μας παράστασης και το αποδεικνύετε με κάθε δυνατό τρόπο " Μέχρι το εγώ να γίνει εμείς " ...
Κάποιοι το καταφέραμε και είμαστε πραγματικά πολύ περήφανοι για αυτό !!


*Βιντεοσκοπημένα και μονταρισμένα πλάνα της παράστασης
από την φίλη μας Ελένη Γρηγοριάδου που την ευχαριστούμε
ιδιαιτέρως για αυτό και από τα οποία σύντομα αναμένουμε
και το τελευταίο μέρος :
Μέρος Ι   http://youtu.be/jAmjyhNGJlo
Mέρος II  http://youtu.be/Xz5-N9T4YaU
Mέρος ΙΙΙ http://youtu.be/Y9LEtDpgFH0