Η παιδική Φωνή που ξέρει πάντα να επιμένει

Κάπου πίσω μας ο κόσμος συνεχίζει να κοιμάται ήσυχος. Μπροστά μας έχουμε ένα βροχερό ουρανό και τους ψηλούς τοίχους
μιας φυλακής με τα συρματοπλέγματα να διαπερνούν τα αγουροξυπνημένα μας βλέμματα. Ο Φρουρός δίνει εντολή να ανοίξει
η Κεντρική Πύλη για να περάσουμε στα ενδότερα. Η βαριά μεταλλική πόρτα πάλλεται καθώς ανοίγει τρίζοντας μακρόσυρτα .
Το ίδιο τοπίο επαναλαμβάνεται οδηγώντας προς το εσωτερικό της Φυλακής με τη διαφορά οτι πλέον όλες οι πόρτες που συναντάμε
στον δρόμο μας ανοίγουν σχεδόν αυτόματα χωρίς να χρειαστεί να σταματήσουμε μέχρι που φτάνουμε σε ένα κυκλικό σχεδόν πάρκο
με ξύλινες πέργκολες που πολλές από αυτές καλύπτουν και τα παράθυρα του κεντρικού κτιρίου. Ξεφορτώνουμε τα τρία αυτοκίνητα
της αποστολής μας που είναι γεμάτα χαρτοκιβώτια με είδη ρουχισμού , υπόδησης , παιδικά παιχνίδια και φάρμακα ( μία προσφορά
του Αλληλέγγυου Ιατρείου Πειραιά ) για τις 440 γυναίκες κρατούμενες που ζουν εκεί και για τα 20 παιδιά ηλικίας από 2 μηνών
εώς 3,5 ετών που συμβιώνουν στον ίδιο χώρο μαζί με τις μητέρες τους. Σύντομα μας υποδέχονται στο γραφείο του Διευθυντή
των Φυλακών , ο ίδιος , η Ψυχολόγος και η Κοινωνική Λειτουργός, όλοι τους ιδιαιτέρως φιλικοί και εγκάρδιοι.

- Όλοι ερχόμαστε από την Αθήνα κάθε πρωί με ένα λεωφορείο χωρίς θέρμανση που όταν βρέχει μπάζει νερά από παντού ,
μας λέει η Ψυχολόγος και συνεχίζει .. "πολλές φορές δεν υπάρχουν τα χρήματα ούτε και για τα απαραίτητα καύσιμα ή για την συντήρηση και επισκευή του συγκεκριμένου λεωφορείου όταν λόγω βλάβης μας "αφήνει" αρκετές φορές στα μισά της διαδρομής"
- Πως είναι οι σχέσεις σας με τις κρατούμενες ? .. ρωτάω την Κοινωνική Λειτουργό
- Δεν αντιμετωπίζουμε ιδιαίτερα προβλήματα και οι περισσότερες είναι αρκετά συνεργάσιμες. Προσπαθούμε να μειώνουμε στο ελάχιστο τις ανισότητες που πιθανόν να υπάρχουν μεταξύ τους. Έχουμε γυναίκες από Αλβανία , Ρουμανία , Βουλγαρία , Ρομά και Ελληνίδες. Χρειαζόμαστε λογοτεχνικά βιβλία από τις πατρίδες τους. Παράλληλα λειτουργεί κανονικά πλέον και το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας
με εθελόντριες δασκάλες και εκπαιδευτικούς όπου έχουμε ήδη 40 μαθήτριες. Διοργανώνουμε διάφορα θεατρικά παιχνίδια για τα παιδιά και για τις ίδιες προκειμένου να έχουν όσο το δυνατόν γίνεται μια καλή ψυχολογία. Θέλει συνέπεια και σκληρή προσπάθεια για να το πετύχουμε αυτό. Υπάρχουν γυναίκες πρώην χρήστριες , οροθετικές .. δεν είναι πάντα εύκολο.

Οι ερωτήσεις μας πολλές και οι απαντήσεις που παίρνουμε μας κάνουν συχνά να αισθανθούμε εως και αμήχανα. Γυναίκες με χρέη
στο Δημόσιο που δεν ξεπερνούν τις 2.500 ευρώ και προτιμούν να εκτίσουν την ποινή που τους έχει οριστεί παρά να δανειστούν
αυτά τα χρήματα προκειμένου να αποφύγουν τον εγκλεισμό τους επειδή βγαίνοντας από εκεί παραγράφονται τα χρέη βάσει Νόμου.
Γυναίκες άστεγες που δεν αντέχουν να περάσουν δεύτερο χειμώνα στο δρόμο διαπράττουν μικροαδικήματα επίτηδες για να εξασφαλίσουν μια εκ νέου παραμονή στη Φυλακή και επιστρέφουν ξανά εκεί σχεδόν αμέσως μετά από την αποφυλάκισή τους.
- Και με τα παιδιά ? .. με τα παιδιά τους τι γίνεται ? .. ρωτάμε την Ψυχολόγο
- Συνήθως μένουν μαζί τους μέχρι 3-4 ετών. Αν η μητέρα έχει μεγάλο υπόλοιπο ποινής να εκτίσει , τα δίνουμε σε συγγενείς ή φίλους
που εμπιστεύονται και που θα μας προτείνουν οι ίδιες. Αν δεν έχουν κανέναν δυστυχώς αποσπούνται από τις μητέρες τους και καταλήγουν σε κάποιο ανάλογο Ίδρυμα.
( Σε αυτή την περίπτωση είναι εύλογο βέβαια το ερώτημα , με ποια λογική αποχωρίζονται από τις μητέρες τους 
αυτά τα παιδιά προκειμένου να αποφευχθεί η "ιδρυματοποίησή" τους αν είναι να καταλήξουν πάλι σε ένα ίδρυμα ? )

Κάπου εδώ λοιπόν και κατόπιν δικής μας επιθυμίας ξεκινάει και η περιήγηση μας στους χώρους της Φυλακής. Θελήσαμε να δούμε
από κοντά τον "παιδότοπο" και τους χώρους του Σχολείου της Δεύτερης Ευκαιρίας. Πραγματικά οι υπεύθυνοι πολύ ευγενικοί
δεν μας το αρνήθηκαν και μας συνόδεψαν οι ίδιοι μέχρι εκεί. Ατελείωτες πόρτες άνοιγαν και έκλειναν πίσω μας για άλλη μια φορά περνώντας μέσα από ομολογουμένως καθαρούς και φωτεινούς διαδρόμους. Στο πλάι μας τα μεγάλα παράθυρα με τα βαριά κάγκελα , οι ίδιες πέργκολες , ο ίδιος βαρύς ουρανός και ξαφνικά οι πρώτες παιδικές φωνές που φτάνουν στα αυτιά μας είναι σαν να έρχονται πραγματικά μέσα από έναν άλλο κόσμο.

Είναι ο Αουρέλιο και ο μικροσκοπικός Σπυράκος που τρέχουν προς το μέρος μας με απλωμένα τα χέρια για αγκαλιές.
Είναι οι χαμογελαστές φατσούλες που μας κοιτάζουν όλο περιέργεια και έχουν για κάδρο τα έντονα χρώματα του παιδότοπου
να τα πλαισιώνουν. Οι ζωγραφισμένοι τοίχοι με τα παραμυθένια θέματα , οι τηλεφωνικοί θάλαμοι παραταγμένοι στην σειρά
και απέναντί μας τα κελιά των μανάδων που κρατούνται εκεί μαζί με τα παιδιά τους. Είναι οι παιδικές κουρτίνες και η κούνια για τα δίδυμα. Είναι η παιδική φωνή που ρωτάει : μαμά εμάς τι ώρα θα μας φέρουνε το φαγητό μας ?
Να μια ερώτηση που κανένα άλλο παιδάκι εκτός των φυλακών δεν θα την έκανε ποτέ ..
Είναι τα πολύχρωμα ρουχαλάκια που στεγνώνουν πάνω στα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα των κελιών 
μετά από την μπουγάδα που ξεγυμνώνουν τον ένοχο ουρανό. Πως να τους πεις όχι ?

Και φτάνουμε στην Βιβλιοθήκη με την μεγάλη ξύλινη τραπεζαρία στο κέντρο. Η ζωγραφική στους τοίχους και ο χώρος που στεγάζεται το Σχολείο. Ένας χώρος επίσης γεμάτος ζωντάνια και φτιαγμένος με μεράκι από τις ίδιες τις κρατούμενες και τις εθελόντριες δασκάλες. Ο καθένας εκεί μέσα ξεχωριστά δείχνει να κάνει έναν αγώνα για αξιοπρέπεια και με δίψα για μάθηση που φαίνεται να τον έχει κερδίσει στον βαθμό που του αναλογεί. Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως πρόκειται για μια ομαδική προσπάθεια και πως υπάρχει ένα πολύ καλό πνεύμα συνεργασίας από όλους ανεξαιρέτως.
Χαρήκαμε ιδιαιτέρως για αυτό επειδή από την τελευταία φορά που είχαμε επισκεφθεί πάλι τον συγκεκριμένο χώρο έχει πραγματικά μεταμορφωθεί και έχει πάρει ζωή μέσα σε ένα σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα.

Για τέλος αφήσαμε την επίσκεψή μας στο οδοντιατρείο όπου και συνομιλήσαμε με τον υπεύθυνο του Ιατρείου. Μας τόνισε την άμεση ανάγκη που υπάρχει για ένα γιατρό επί 24ωρου βάσεως εντός των Φυλακών. Την προτεραιότητά του για κάποια φάρμακα. Και αυτός όπως και όλοι όσοι συνομιλήσαμε μαζί τους , θεωρούν απαραίτητο να υπάρχει ένας Υπέρηχος εντός των Φυλακών για να μπορούν οι κρατούμενες να κάνουν όποιες εξετάσεις χρειάζονται πάνω σε γυναικολογικά θέματα αλλά αυτό είναι κάτι που δεν έχει γίνει μέχρι τώρα παρ' όλες τις εκκλήσεις τους σε αρμόδιους φορείς.
Ελπίζουμε σύντομα να βρεθεί μια λύση μέσα από την προσφορά και τις πιέσεις όλων μας.

Με αυτή την ευχή και με πολλούς έντονους προβληματισμούς αποχαιρετήσαμε τους ανθρώπους
που μας υποδέχθηκαν για δεύτερη φορά. Όλες οι πόρτες που είχαν κλείσει πίσω μας καθώς μπαίναμε
άνοιξαν για άλλη μια φορά μπροστά μας η μία μετά από την άλλη
μέχρι να βγούμε στον κεντρικό δρόμο για Αθήνα.

Κάπου πίσω μας όμως μια παιδική φωνή συνεχίζει ακόμα να επιμένει :
-Μαμά , εμάς πότε θα μας ανοίξουνε την πόρτα ?
Πόσο λογικό μπορεί να ακούγεται αυτό από το στόμα ενός παιδιού ?
Κάπου πίσω μας ο κόσμος συνεχίζει να κοιμάται ήσυχος ...



Ενημερωτικά :
Η επίσκεψη μας πραγματοποιήθηκε την Δευτέρα 27/1/2014 και ώρα 10:00 πμ-14:00 μμ
Τα μέλη της ομάδας που συμμετείχαν σε αυτή την επίσκεψη ήταν :
Η Τζένη Βαμβακά ( Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ στην Β' Πειραιά και πρώην εθελόντρια εκπαιδευτικός

του Α.Σ.Μ.Π. επί τετραετίας και πλέον )

Ο Γιώργος Ζουγανέλλης ( Διευθυντής του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Φυλακών Κορυδαλλού )
Ο Ανδρεόπουλος Φώτης ( πρόεδρος του Α.ΣΜ.Π. και συνεργάτης της Βουλευτού )

H Quin Minassian ( από το Αλληλέγγυο Ιατρείο Πειραιά και χρόνια εθελόντρια του Α.Σ.Μ.Π )
Ο Αγαπάκης Νίκος ( Εθελοντής Δάσκαλος του Α.Σ.Μ.Π επί σειρά ετών )

Τέλος, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε για άλλη μια φορά όλες τις αλληλέγγυες ομάδες του Πειραιά,
τους ενεργούς πολίτες και φίλους του Α.Σ.Μ.Π , που συνεχίζουν να μας προσφέρουν

όλα αυτά τα είδη που και εμείς με την σειρά μας μπορούμε να τα διαθέτουμε όπου κρίνουμε 

πως είναι απαραίτητο καθώς επίσης και τους μαθητές μετανάστες του Σχολείου μας 

και ειδικότερα την ομάδα ένδυσης και υπόδησης που έχουν αναλάβει το δύσκολο έργο
της ταξινόμησης, καταμέτρησης και φύλαξης αυτών των προσφορών

Και επιμένουμε : Η προσπάθεια μας συνεχίζεται για όσο ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που να την αξίζουν