Στη λήθη του Αιγαίου

Κάποτε οι γονείς μας είχαν περάσει από έναν πόλεμο και μια Κατοχή. Πεινούσαν και θρηνούσαν θύματα κάθε μέρα.

Σχολείο δεν πήγαν ούτε γράμματα πολλά έμαθαν. Ήξεραν όμως να σέβονται την ανθρώπινη ζωή. Και προσπαθούσαν .. 

Η μητέρα μου με μεγάλωσε σε ένα δωμάτιο και μια αυλή όπου την μοιραζόντουσαν περίπου οχτώ άτομα , οι περισσότεροι συγγενείς. 

Ο πατέρας μου όλη μέρα έξω για το μεροκάματο σχεδόν δεν τον έβλεπα ποτέ καθ' όλη την διάρκεια της μέρας. 

Βράδυ γυρνούσε πάντα με μια σοκολάτα και με έβαζε να του ψάχνω τις τσέπες για να βρω που την έχει κρύψει.

Αργότερα ήρθε η τηλεόραση και μαζί με αυτή οι ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες. Οι ήρωές τους  τις περισσότερες φορές ήταν φτωχοί πλην τίμιοι μεροκαματιάρηδες που αγαπούσαν πάντα ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο αλλά πάντα κέρδιζε το φιλότιμο , 

η φιλευσπλαχνία , η τιμιότητα και όλα είχαν ένα ευτυχισμένο τέλος. 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους δήθεν γνήσιους Αθηναίους που κορόιδευαν τους επαρχιώτες που είχαν κατακλύσει το κέντρο. 

Τους πείραζε η μυρωδιά τους , γελούσαν με την προφορά τους και αυτοί συναθροιζόντουσαν γύρω από την πλ. Ομονοίας σε μικρά καφενεία για να βρούνε τους συχωριανούς τους και να ανταλλάξουν καμιά κουβέντα και να μάθουν τα νέα του χωριού τους. 

Εσωτερικοί μετανάστες κι αυτοί .. Εμείς όλοι .. 

Δείτε τώρα τα μάτια αυτού του ανθρώπου και πέστε μου τι σας θυμίζει .. Τον πατέρα σας , ίσως ? Τον αδερφό σας ? 

Πρόσφατα έχασε δυο γιούς , μια κόρη και την γυναίκα του με τον πιο άθλιο και μακάβριο τρόπο. 

Εννέα παιδιά και τρεις γυναίκες που χώρεσαν μόνο πνιγμένοι στα Χωρικά μας Ύδατα επειδή ορισμένοι ξέχασαν από που προέρχονται και οι ίδιοι. Είναι όλοι αυτοί που υπογράφουν και αποφασίζουν τελεσίδικα για την μοίρα χιλιάδων - εκατομμυρίων ανθρώπων 

και δεν ντρέπονται. Οι περισπούδαστοι , οι φτασμένοι και όλοι αυτοί που θα σκότωναν για έναν καλύτερο μισθό. 

Αν ισχύουν οι μαρτυρίες όλων όσων επέζησαν μιλάμε για Φονικό και όχι για πολιτική. Τουλάχιστον όχι έτσι όπως την θέλουν ορισμένοι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αντιπαραθέσουμε στοιχεία , να μιλήσουμε πάλι για Ανθρώπινα Δικαιώματα , να συγκρίνουμε πολιτικές 

και να εξασκήσουμε για άλλη μια φορά την Λογική της Άγνοιας. Αν δεν γνωρίζουμε τι θα πει ανθρώπινος πόνος είναι όλα μάταια 

και αν δεν σκύψουμε όλοι πάνω από αυτό , θα έχουμε χάσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς που υπάρχει μέσα μας. 

Και τότε σίγουρα δεν θα υπάρχει κανένα ευτυχισμένο τέλος στους δέκτες μας. Ούτε για μας αλλά ούτε και για τους υπόλοιπους.
Δεν θα φταίει η οικονομική κρίση , η φτώχεια και όλοι αυτοί οι εκβιασμοί που καθημερινά ανεχόμαστε στην προσωπική μας ζωή 

όπως δεν έφταιξε και για τους γονείς μας η πείνα , η Κατοχή και ο πόλεμος. 

Αλλά αυτοί προλάβανε τουλάχιστον να μεγαλώσουν τα παιδιά τους ..