Ποτέ δεν λέμε αντίο

Ανιχνεύω τα αντικείμενα της καθημερινότητάς σου. 

Τη μοναδική παρουσία σου στο χώρο που μόλις πριν από λίγο αποκαλούσα σπίτι σου. Και ήσουν εσύ μέσα σε όλα αυτά. 

Το γυάλινο μπουκαλάκι με την άμμο της Νισύρου από τα καλοκαίρια σου. Τον εκτυπωτή που πάντα έγερνε πάνω στο μαξιλάρι και όλες τις εκτυπώσεις με τα γράμματα του ελληνικού αλφάβητου να θέλουν να δραπετεύσουν ακριβώς όπως και τώρα. Τα γέλια μας και τις σιωπές μας. 

Όλα αυτά μοιραστήκαμε συν τον παχύ ίσκιο στο κάμπινγκ με τα τσίπουρα και το θαλασσινό αεράκι. Προσπαθώ να μαντέψω όλα αυτά που ήθελες να μου πεις και δεν θα τα μάθω ποτέ. 

Το βλέμμα σου που αποτυπώθηκε στο φωτογραφικό χαρτί 

και την αγάπη σου για το φως. Ζούμε όλοι στην ασφάλεια 

των ημερών που μας στέρησαν μόνο που εσύ είχες ακόμα όλη την αγάπη του κόσμου να μοιραστείς μαζί μας. 

Την βαθιά κατανόηση που έδειχνες σε όλους μας όταν σε απογοητεύαμε και την πρόταση που πάντα σκόνταφτε στο στόμα σου 

πριν ακουστεί από τον φόβο να μην πληγώσει. Ο εχέμυθος ίσκιος που έγερνε πιστός δίπλα μας όταν θέλαμε κάπου να εμπιστευτούμε τους φόβους μας και τις προσευχές μας. Το ιερό μας μπαλάντζο. Αυτοί που σε έζησαν ξέρουν καλά τι εννοώ και εγώ δεν έχω μάθει 

να πενθώ δημόσια. Ελπίζω να μου το συγχωρέσεις. Ποτέ δεν λέμε αντίο. 

Από το Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά
Σε ένα φίλο και μαθητή με βεβαιώσεις σπουδών Ειλικρίνειας
και ο,τι άλλο μπορεί να αντιπροσωπεύει η λέξη Άνθρωπος
στην ακεραιότητα της ύπαρξής του.
Δημήτρη Πασχίδη, Μητσάκο μας ...

Ν.α

Υ.γ
Η οικογένεια και οι φίλοι παρακαλούν όποια ή όποιος επιθυμεί να καταθέσει δωρεά 

στο λογαριασμό του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά (ΑΣΜΠ):
ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΙΒΑΝ : GR530171053000605304003093