Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά και Hope School των προσφύγων εκπαιδευτικών στο Κέντρο Φιλοξενίας του Σκαραμαγκά. Είναι γνωστή η σχέση που έχουν αναπτύξει τα δύο αυτά σχολεία από τον Απρίλιο του 2016 μέχρι σήμερα και το κοινό μας σχολικό πρόγραμμα έτσι όπως έχει διαμορφωθεί από τις ανάγκες των μαθητών μας εκεί. Αυτό που είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος
που δεν το έχει παρακολουθήσει να δημιουργείται αυτό "εκ των έσω", είναι ίσως η αμοιβαιότητα και η εμπιστοσύνη που έχει αναπτυχθεί μεταξύ μας, η αίσθηση οτι η οικογένειά μας μεγάλωσε ανέλπιστα και η ευθύνη που έχουμε αναλάβει όλοι, όταν έχουμε να διαχειριστούμε παιδιά και γονείς που "επέστρεψαν" από τον πόλεμο. Το σίγουρο όμως είναι πως αυτή την προσπάθεια των δύο σχολείων και την κοινή μας πορεία την αγκάλιασε και την υποστήριξε πολύς κόσμος.
Οι άνθρωποι του Cine Doc άκρως ευαισθητοποιημένοι και προβληματισμένοι γύρω από την προσφυγική κρίση, μας επισκέφθηκαν
και μας πρότειναν στα πλαίσια μιας ευρωπαϊκής καμπάνιας υποστήριξης του εκπαιδευτικού μας έργου, να μας προσφέρουν
μια κοινή δράση όπου θα απάλυνε ίσως έστω και για λίγο τις τραυματικές εικόνες που μεταφέρουν στο βλέμμα και στις ψυχές τους όλα αυτά τα παιδιά. Η προβολή στο Γαλλικό Ινστιτούτο ενός ολιγόλεπτου και συνοπτικού ντοκιμαντέρ με κύριους πρωταγωνιστές
τους πρόσφυγες εκπαιδευτικούς μας και η ταυτόχρονη απευθείας μετάδοσή του σε πέντε ευρωπαϊκές χώρες κατάφερε να μας εξασφαλίσει το "ανέλπιστο" ! Μια μονοήμερη εκδρομή στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο μέσα από την επιθυμία των μαθητών μας
έτσι όπως ομόφωνα εκφράστηκε από τους ίδιους όταν τους ενημερώσαμε για την ευγενική προσφορά και χορηγία όλων αυτών
των "ανώνυμων" ανθρώπων. Και ξεκινήσαμε !
Το πρωϊνό εκείνης της Τετάρτης θα μας μείνει αξέχαστο.
Μια ολόκληρη στρατιά 6χρονων εώς και 13χρονων παιδιών παραταγμένα στη σειρά το ένα πίσω από το άλλο, με τις πολύχρωμες τσάντες τους στην πλάτη και φορώντας τα καλά τους ρούχα έτοιμα να επιβιβαστούν στα τέσσερα πενηντάρια πούλμαν που μας περίμεναν στην πύλη του Κέντρου Φιλοξενίας. Χαρούμενα πρόσωπα και νυσταγμένες φάτσες. Κάποια περισσότερα ανυπόμονα και κάποια άλλα με ανεπτυγμένο το αίσθημα ευθύνης απέναντι στα μικρότερα πιασμένα χεράκι - χεράκι. Οι εκπαιδευτικοί μας άψογοι να ηγούνται των ομάδων τους και να τα οδηγούν με ασφάλεια και συντεταγμένα στα πούλμαν. Κάτι που ακούγεται απλό αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο όταν μιλάμε για 213 παιδιά.
Παιδικά τραγούδια στη διαδρομή, μια μάχη για να φορεθούν οι ζώνες ασφαλείας, μια δεύτερη μάχη για τη θέση δίπλα στο παράθυρο και οι μεγαλύτερες "παρεξηγήσεις" να λύνονται εντός δευτερολέπτου με πειράγματα, αστεία και την καλύτερη των διαθέσεων.
Ο ενθουσιασμός τους κατά την είσοδο στο Αττικό Πάρκο δεν περιγράφεται. Ξεχύνονται όλα τρέχοντας στην απορημένη καμηλοπάρδαλη η οποία συνέχισε να μασουλάει νωχελικά τα φύλλα του ημερήσιου μενού της, στα λιοντάρια και τις τίγρεις συνάντησαν ξανά τους μυθικούς τους ήρωες, στους νεο-αφιχθέντες ελέφαντες αντιλήφθηκαν την ειρηνική δύναμη που κρύβεται στην καρδιά ενός γίγαντα, οι φωνές των σπάνιων πουλιών του Πάρκου μπερδεύτηκαν με τις χαρούμενες παιδικές φωνές τους ενώ όταν πρωτο-αντίκρυσαν τα δελφίνια ήταν σαν να ανακαλύπτουν ξανά την αξία ενός παιχνιδιού που οδηγεί προς την ελευθερία. Ο ενθουσιασμός τους μπροστά σε κάθε τους βουτιά και το επικοινωνιακό χάρισμα των μοναδικών αυτών θηλαστικών απογείωσε τα πιτσιρίκια μας (και όχι μόνο). Ό,τι πιο θεραπευτικό και εξαγνιστικό για τα βλέμματα αυτών των παιδιών. Συγκίνηση.
Πολλές φορές στεκόμαστε αμήχανοι και ανίκανοι να κατανοήσουμε ή να διαχειριστούμε όλη αυτή την αθωότητα και τις εκφράσεις της όταν μιλάμε για την τόσο βαθιά και αυθόρμητη επικοινωνία που υπάρχει ανάμεσα στα παιδιά και τα ζώα. Όταν στον κόσμο των ζώων δεν γίνονται αποδεκτές, ούτε καν αντιληπτές οι έννοιες της διαφορετικότητας έτσι όπως τις θέτουν οι "ανθρώπινες κοινωνίες". Τραγικός ο πολιτισμός μας και τις περισσότερες φορές τραυματικός για όλη αυτή την αθωότητα που μας περιβάλει και που αξίζει να προσπαθούμε συνέχεια να την αφουγκραστούμε και να την προστατεύσουμε.
Αυτό είναι που εμείς αποκομίσαμε μετά από την επίσκεψη μας στο Αττικό Πάρκο αλλά και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που αυτό το άρθρο ξεκίνησε με λέξεις όπως : αμοιβαιότητα, εμπιστοσύνη και ευθύνη θέλοντας να περιγράψουμε τη σχέση μας με τους ανθρώπους της Προσφυγικής Κοινότητας στο Κέντρου Φιλοξενίας του Σκαραμαγκά.
Όλοι αυτοί οι γονείς που μας εμπιστεύτηκαν τα παιδιά τους και περίμεναν να τα φέρουμε πίσω ασφαλή. Τους ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη που μας έδειξαν. Για το αίσθημα ευθύνης και συνέπειας που διακατέχει τους εκπαιδευτικούς του Hope School όπως και τους ανθρώπους του Cine Doc που στάθηκαν δίπλα μας καλύπτοντας τα έξοδα μετακίνησης, εισόδου και γεύματος εντός του Αττικού Πάρκου για τα 213 παιδιά που συμμετείχαν σε αυτή την εκδρομή. Το επόμενο στοίχημα για όλους εμάς είναι η ομαλή ένταξη όλων αυτών των παιδιών σε ένα σταθερό και ασφαλές περιβάλλον στα Ελληνικά Δημόσια Σχολεία.
Και αυτό είναι χρέος όλων μας !
Υγ.1
Στη μονοήμερη εκδρομή μας στο Αττικό Πάρκο εκτός από τους εκπαιδευτικούς πρόσφυγες της Κοινότητας του Hope School και τους εθελοντές εκπαιδευτικούς του Α.Σ.Μ.Π που συντόνισαν και συνδιοργάνωσαν την επίσκεψη αυτή, συμμετείχαν επίσης :
Οι δύο συντονίστριες του ΥΠΕΘ για το εκπαιδευτικό έργο στο Κέντρο Φιλοξενίας του Σκαραμαγκά, 4 ψυχολόγοι, 4 κοινωνικοί λειτουργοί και 4 εκπαιδευτικοί από το Δήμο Χαϊδαρίου οι οποίοι επίσης δραστηριοποιούνται εντός του Κέντρου.
Τους ευχαριστούμε πολύ για αυτό !
Υγ.2
Το μοναδικό μελανό σημείο της εκδρομής μας και κάτι για το οποίο σίγουρα δεν ευθύνονται οι άνθρωποι του Cine Doc, ήταν οι υπεύθυνοι του ταξιδιωτικού πρακτορείου που ανέλαβε επί μισθώσει τη μετακίνηση των μαθητών από το Κέντρο Φιλοξενίας Σκαραμαγκά στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο. Αρχικά τα πρώτα δύο πούλμαν παρέλαβαν 109 μαθητές ενώ τα υπόλοιπα δύο πούλμαν εγκατέλειψαν το χώρο επιβίβασης τελείως αδικαιολόγητα και επέστρεψαν για να παραλάβουν τους υπόλοιπους 104 μαθητές σχεδόν μετά από μιάμιση ώρα καθυστέρηση. Οι εθελοντές εκπαιδευτικοί μας απασχόλησαν τα παιδιά με πρωϊνή γυμναστική και τραγούδια όλη αυτή την ώρα αναμονής τους ενώ παράλληλα οι συνοδοί των μαθητών που είχαν ήδη φτάσει στο Αττικό Πάρκο, οδήγησαν τα παιδιά στην Παιδική Χαρά προκειμένου να ψυχαγωγηθούν περιμένοντας τους υπόλοιπους μέχρι να αρχίσει η περιήγησή μας.
Τέλος καλό, όλα καλά !
που δεν το έχει παρακολουθήσει να δημιουργείται αυτό "εκ των έσω", είναι ίσως η αμοιβαιότητα και η εμπιστοσύνη που έχει αναπτυχθεί μεταξύ μας, η αίσθηση οτι η οικογένειά μας μεγάλωσε ανέλπιστα και η ευθύνη που έχουμε αναλάβει όλοι, όταν έχουμε να διαχειριστούμε παιδιά και γονείς που "επέστρεψαν" από τον πόλεμο. Το σίγουρο όμως είναι πως αυτή την προσπάθεια των δύο σχολείων και την κοινή μας πορεία την αγκάλιασε και την υποστήριξε πολύς κόσμος.
Οι άνθρωποι του Cine Doc άκρως ευαισθητοποιημένοι και προβληματισμένοι γύρω από την προσφυγική κρίση, μας επισκέφθηκαν
και μας πρότειναν στα πλαίσια μιας ευρωπαϊκής καμπάνιας υποστήριξης του εκπαιδευτικού μας έργου, να μας προσφέρουν
μια κοινή δράση όπου θα απάλυνε ίσως έστω και για λίγο τις τραυματικές εικόνες που μεταφέρουν στο βλέμμα και στις ψυχές τους όλα αυτά τα παιδιά. Η προβολή στο Γαλλικό Ινστιτούτο ενός ολιγόλεπτου και συνοπτικού ντοκιμαντέρ με κύριους πρωταγωνιστές
τους πρόσφυγες εκπαιδευτικούς μας και η ταυτόχρονη απευθείας μετάδοσή του σε πέντε ευρωπαϊκές χώρες κατάφερε να μας εξασφαλίσει το "ανέλπιστο" ! Μια μονοήμερη εκδρομή στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο μέσα από την επιθυμία των μαθητών μας
έτσι όπως ομόφωνα εκφράστηκε από τους ίδιους όταν τους ενημερώσαμε για την ευγενική προσφορά και χορηγία όλων αυτών
των "ανώνυμων" ανθρώπων. Και ξεκινήσαμε !
Μια ολόκληρη στρατιά 6χρονων εώς και 13χρονων παιδιών παραταγμένα στη σειρά το ένα πίσω από το άλλο, με τις πολύχρωμες τσάντες τους στην πλάτη και φορώντας τα καλά τους ρούχα έτοιμα να επιβιβαστούν στα τέσσερα πενηντάρια πούλμαν που μας περίμεναν στην πύλη του Κέντρου Φιλοξενίας. Χαρούμενα πρόσωπα και νυσταγμένες φάτσες. Κάποια περισσότερα ανυπόμονα και κάποια άλλα με ανεπτυγμένο το αίσθημα ευθύνης απέναντι στα μικρότερα πιασμένα χεράκι - χεράκι. Οι εκπαιδευτικοί μας άψογοι να ηγούνται των ομάδων τους και να τα οδηγούν με ασφάλεια και συντεταγμένα στα πούλμαν. Κάτι που ακούγεται απλό αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο όταν μιλάμε για 213 παιδιά.
Ο ενθουσιασμός τους κατά την είσοδο στο Αττικό Πάρκο δεν περιγράφεται. Ξεχύνονται όλα τρέχοντας στην απορημένη καμηλοπάρδαλη η οποία συνέχισε να μασουλάει νωχελικά τα φύλλα του ημερήσιου μενού της, στα λιοντάρια και τις τίγρεις συνάντησαν ξανά τους μυθικούς τους ήρωες, στους νεο-αφιχθέντες ελέφαντες αντιλήφθηκαν την ειρηνική δύναμη που κρύβεται στην καρδιά ενός γίγαντα, οι φωνές των σπάνιων πουλιών του Πάρκου μπερδεύτηκαν με τις χαρούμενες παιδικές φωνές τους ενώ όταν πρωτο-αντίκρυσαν τα δελφίνια ήταν σαν να ανακαλύπτουν ξανά την αξία ενός παιχνιδιού που οδηγεί προς την ελευθερία. Ο ενθουσιασμός τους μπροστά σε κάθε τους βουτιά και το επικοινωνιακό χάρισμα των μοναδικών αυτών θηλαστικών απογείωσε τα πιτσιρίκια μας (και όχι μόνο). Ό,τι πιο θεραπευτικό και εξαγνιστικό για τα βλέμματα αυτών των παιδιών. Συγκίνηση.
Αυτό είναι που εμείς αποκομίσαμε μετά από την επίσκεψη μας στο Αττικό Πάρκο αλλά και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που αυτό το άρθρο ξεκίνησε με λέξεις όπως : αμοιβαιότητα, εμπιστοσύνη και ευθύνη θέλοντας να περιγράψουμε τη σχέση μας με τους ανθρώπους της Προσφυγικής Κοινότητας στο Κέντρου Φιλοξενίας του Σκαραμαγκά.
Και αυτό είναι χρέος όλων μας !
Υγ.1
Στη μονοήμερη εκδρομή μας στο Αττικό Πάρκο εκτός από τους εκπαιδευτικούς πρόσφυγες της Κοινότητας του Hope School και τους εθελοντές εκπαιδευτικούς του Α.Σ.Μ.Π που συντόνισαν και συνδιοργάνωσαν την επίσκεψη αυτή, συμμετείχαν επίσης :
Οι δύο συντονίστριες του ΥΠΕΘ για το εκπαιδευτικό έργο στο Κέντρο Φιλοξενίας του Σκαραμαγκά, 4 ψυχολόγοι, 4 κοινωνικοί λειτουργοί και 4 εκπαιδευτικοί από το Δήμο Χαϊδαρίου οι οποίοι επίσης δραστηριοποιούνται εντός του Κέντρου.
Τους ευχαριστούμε πολύ για αυτό !
Υγ.2
Το μοναδικό μελανό σημείο της εκδρομής μας και κάτι για το οποίο σίγουρα δεν ευθύνονται οι άνθρωποι του Cine Doc, ήταν οι υπεύθυνοι του ταξιδιωτικού πρακτορείου που ανέλαβε επί μισθώσει τη μετακίνηση των μαθητών από το Κέντρο Φιλοξενίας Σκαραμαγκά στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο. Αρχικά τα πρώτα δύο πούλμαν παρέλαβαν 109 μαθητές ενώ τα υπόλοιπα δύο πούλμαν εγκατέλειψαν το χώρο επιβίβασης τελείως αδικαιολόγητα και επέστρεψαν για να παραλάβουν τους υπόλοιπους 104 μαθητές σχεδόν μετά από μιάμιση ώρα καθυστέρηση. Οι εθελοντές εκπαιδευτικοί μας απασχόλησαν τα παιδιά με πρωϊνή γυμναστική και τραγούδια όλη αυτή την ώρα αναμονής τους ενώ παράλληλα οι συνοδοί των μαθητών που είχαν ήδη φτάσει στο Αττικό Πάρκο, οδήγησαν τα παιδιά στην Παιδική Χαρά προκειμένου να ψυχαγωγηθούν περιμένοντας τους υπόλοιπους μέχρι να αρχίσει η περιήγησή μας.
Τέλος καλό, όλα καλά !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου