Τhe Hope School : Μια συνεργασία που μας έχει κάνει περήφανους !

Είναι πολλές φορές αυτό το "αόρατο χέρι" που σε οδηγεί χωρίς να γνωρίζεις το δρόμο αναζητώντας κάθε φορά τον επόμενο τόπο όπου θα μπορούσες να αναμετρηθείς με τις ίδιες σου τις δυνάμεις. Κάπως έτσι μπήκαμε  ένα πρωΐ στο Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων του Σκαραμαγκά θέλοντας να μάθουμε και προσπαθώντας να κατανοήσουμε με ποιο τρόπο θα μπορούσαμε να φανούμε χρήσιμοι για όλους αυτούς τους ανθρώπους. Η πρώτη εικόνα αποθαρρυντική. Σκουπίδια, λύματα, οξειδωμένα σύρματα, μαδέρια πεταμένα στην προβλήτα και ένα σμήνος από παιδιά κάθε ηλικίας να τρέχουν ολόγυρα. Η άσφαλτος να καίει, ο ιδρώτας να τρέχει στο μέτωπό σου και εσύ να προσπαθείς να καταλάβεις αν η γυναίκα με το χιτζάμπ που έρχεται από την άλλη άκρη του δρόμου
είναι προϊόν της φαντασίας σου ή αν όντως υπάρχει ζώντας εκεί.

Προσπαθεί να επικοινωνήσει με όλους τους τρόπους. Θυμωμένη στην αρχή , μετά κλαίγοντας και λίγο αργότερα χαμογελώντας
στην προσπάθειά μας να την καθησυχάσουμε. Ανησυχεί για τα παιδιά της που κοιμούνται νηστικά. Μετά από λίγο μας υποδέχεται στον οικίσκο που διαμένει. Μια οκταμελής οικογένεια με τον πατέρα στη Γερμανία και αυτή εδώ μόνη με τα παιδιά της.
Ένα μωρό γυρνάει από αγκαλιά σε αγκαλιά και συνεχίζει να απλώνει τα χέρια του σε όποιον του χαμογελάει πλήρως ενταγμένο !! 

Ένα από τα πιτσιρίκια της οικογένειας αρχίζει να μετράει στα ελληνικά μέχρι το 200. Δεν σταματάει να μετράει.
Της μαθαίνουμε το ελληνικό αλφάβητο, τα πρώτα γράμματα και αρχίζει να γράφει τα ονόματά μας στα ελληνικά χωρίς καμία καθοδήγηση. Το σχολείο είχε μόλις ξεκινήσει να λειτουργεί και αυτό ήταν το πρώτο μάθημα για όλους μας ! 

1400 παιδιά ζούνε σε αυτό το Κέντρο. Ο μισός πληθυσμός από το σύνολο των Προσφύγων που διαμένουν σε αυτό είναι παιδιά ηλικίας από 0 - 17 χρονών. Τα 500 από αυτά είναι προσχολικής ηλικίας από 0 - 5 χρονών. Από όπου κι αν περάσεις σε αναγνωρίζουν. Τρέχουν κατά πάνω σου, σε αγκαλιάζουν, σου ζητάνε να παίξεις μαζί τους. Πολλά από αυτά όταν μας έβλεπαν να μπαίνουμε στο Κέντρο εξαφανιζόντουσαν τρέχοντας και ερχόντουσαν μετά από λίγο με τις τσάντες τους στην πλάτη και μας ρώταγαν : "Πότε θα αρχίσει το σχολείο, δάσκαλε  ? 
Γιατί δεν έχουμε μάθημα σήμερα ?"

"Εγώ θα αρχίσω τα μαθήματα από αύριο και δεν περιμένω κανέναν" ήταν τα πρώτα λόγια του Luaay όταν τον συναντήσαμε, αρχαιολόγος από το Χαλέπι της Συρίας." Έχω όσους εκπαιδευτικούς χρειάζομαι και δεν μπορούμε να καθυστερούμε άλλο" .
Γεωλόγοι , Φυσικοί , Μαθηματικοί , Μηχανικοί Η/Υ και Επικοινωνιών, καθηγητές Αγγλικής Φιλολογίας, Δάσκαλοι Σωματικής Αγωγής και Αθλοπαιδιών ! Ένας κρυμμένος θησαυρός από την ίδια την κοινότητα των Προσφύγων περίμενε μέσα από την αυτο-οργάνωσή του να δραστηριοποιηθεί όσο πιο άμεσα γινόταν. Πρόσφυγες και οι ίδιοι από τη Συρία, το Αφγανιστάν, το Κουρδιστάν και το Ιράκ. Παραμερίζοντας τα προσωπικά τους προβλήματα και αδιέξοδα, δουλεύοντας κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες,  είχαν κάνει ήδη την πρώτη καταγραφή των παιδιών που ζούσαν εντός του Κέντρου ανά οικίσκο , ηλικία , εθνικότητα , και πόσα χρόνια είχαν μείνει εκτός εκπαιδευτικού προγράμματος στις χώρες τους . Πρώτη συνάντηση μαζί τους στο Σκαραμαγκά , δεύτερη συνάντηση στα γραφεία του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά. Μαζί μας και όσοι από τους Έλληνες εθελοντές είχαν ανταποκριθεί στο κάλεσμα που είχαμε κάνει προκειμένου να ξεκινήσουμε τα μαθήματά μας εκεί το συντομότερο δυνατόν.

Μέσα από καθημερινή δουλειά και επίβλεψη στήθηκε το αρχικό μας σχολικό πρόγραμμα σε απόλυτη συνεργασία μαζί τους. Περίπου 600 εγγραφές στα πρωϊνά τμήματα 09:00 - 17:00 για παιδιά ηλικίας από 5 - 13 χρονών. Άλλες 300 εγγραφές για παιδιά από 13-17 χρονών όσο και για τους ενήλικες καθημερινά 17:00 με 20:00.  Διδακτέα ύλη : Μητρική γλώσσα ( Αραβικά , Φαρσί, Κουρδικά ) - Μαθηματικά - Φυσική - Αγγλικά από τους ίδιους τους Πρόσφυγες δασκάλους ( 10 Σύριοι, 5 Αφγανοί και 5 Κούρδοι από το Ιράκ ). Ελληνικά , Αγγλικά , Γαλλικά , Ισπανικά από όλους εμάς του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά καλύπτοντας έτσι τα απογευματινά τμήματα. Οι αίθουσες μόλις δύο , χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και ίσα ίσα να χωράνε 20 παιδιά στην κάθε μία απ' αυτές. Θα ήταν θαύμα αν κάθε παιδί του Σχολείου θα μπορούσε να περάσει έστω για τρεις φορές την εβδομάδα από τις αίθουσες μας. Θρανία ? Πίνακες ? Εκπαιδευτικό υλικό ? Το όνομα του Σχολείου των Προσφύγων ? Τhe Hope School , μας απάντησαν με ένα στόμα όλοι μαζί , 
"γιατί μόνο αν μπορέσουμε κάποτε να βρούμε την ελπίδα θα μπορέσουμε να βρούμε ξανά τη ζωή" !

Την ίδια στιγμή στην άλλη πλευρά του πλανήτη το Χαλέπι βομβαρδιζόταν ξανά.  Η ανησυχία για τις οικογένειές τους ζωγραφιζόταν στα πρόσωπά τους. Ο Αhmed έχει να δει τον αδερφό του τρία χρόνια."Θα πρέπει να είναι 16 χρονών σήμερα αν ζει". Ο Basel, o Deyaa, o Safwan, ο Αbdallah, η Esra, η Rania, η Αyshen, ο Zamir , ο Aimal , ο Μamoun, ο Huseen, ο Abood, ο Robeen , o Seydo. Τόσοι και άλλοι τόσοι από τους εκπαιδευτικούς που βρήκαμε στο Κέντρο. Ο καθένας να σέρνει πίσω του και από μια διαφορετική τραγική προσωπική ιστορία τόσο που σταμάτησα να τους ρωτώ αν έχουν αδέρφια , γονείς ή φίλους .
Δεν έχω πλέον το κουράγιο να ακούσω.


Αυτοί όμως συνεχίζουν να έχουν το κουράγιο κάθε μέρα να είναι συνεπείς στα μαθήματά τους
και οι μαθητές τους επίσης είναι εκεί κάθε πρωΐ και τους περιμένουν. Μας περιμένουν !

Τα πρώτα θρανία και ο πίνακες ήρθαν από αλληλέγγυους και δραστήριους ανθρώπους που κινητοποιήθηκαν από την πρώτη στιγμή. 800 σχολικές τσάντες γεμάτες με σχολικά είδη, τετράδια, στυλό, ξυλομπογιές, γόμες, ξύστρες ή μικροδωράκια για κάθε νέα εγγραφή. Οι αίθουσες διακοσμήθηκαν με αριθμητικά και γραμματικά σύμβολα σε όλες τις γλώσσες . Όλα τα βιβλία και το εκπαιδευτικό υλικό είναι το ίδιο ακριβώς που ακολουθούσαν και στις Πατρίδες τους. Κάθε μέρα έξω από το γραφείο μας στο Σκαραμαγκά όλο και περισσότερα παιδιά από μόνα τους ή μαζί με τους γονείς τους έρχονται και μας δηλώνουν : Ι want to register, sir ! I want to register !

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αυξάνεται και η ομάδα της τεχνικής μας υποστήριξης όσο και η ομάδα των εκπαιδευτικών που δραστηριοποιούνται μαζί μας στο Κέντρο. Ο Βασίλης , ο Khaled , η Νεφέλη, η Λουκία, η Μαρία, ο Παναγιώτης, ο κ. Κώστας, η Πόπη, ο Γιάννης, ο Νίκος, η India Louise από την Αγγλία, η Sarah και ο Μο από την Καλιφόρνια, η Κrystelh από το Λίβανο, ο Ramon  και η Aurora από την Ισπανία που απασχολούν παιδιά προσχολικής ηλικίας με μουσική και παιχνίδια. Ατομική υγιεινή, σεβασμός στο Περιβάλλον, αθλητικές δραστηριότητες, ώρες δημιουργικής απασχόλησης, μουσική και ζωγραφική .. Άνθρωποι από όλο τον κόσμο μαζί με τους ίδιους τους πρόσφυγες εκπαιδευτικούς σε ένα μικρό γραφείο στο Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων στο Σκαραμαγκά σε κοινή συνεργασία και με εβδομαδιαίες συνελεύσεις αλληλοσυμπληρώνουμε  ο ένας τα κενά του άλλου βελτιώνοντας έτσι το σχολικό μας πρόγραμμα και προχωράμε !
Τι καλύτερο θα μπορούσαμε να περιμένουμε ? Τι πιο όμορφο θα μπορούσαμε να φανταστούμε ?


Μια συνάντηση με τους γονείς των μαθητών προκειμένου να τους πληροφορήσουμε για την εξέλιξη των παιδιών τους ! Ένα δώρο από την Κοινότητα των Αφγανών που θα το θυμόμαστε για μια ολόκληρη ζωή. Άνθρωποι ταλαιπωρημένοι, με σκαμμένα πρόσωπα αναζητώντας κάποια ψήγματα ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας για να βρουν το κουράγιο να συνεχίσουν να ελπίζουν. Τα πρώτα μας λόγια έβγαιναν δύσκολα από τη συγκίνηση : ''Είμαστε περήφανοι για τους μαθητές μας.. Τα παιδιά σας είναι πανέξυπνα και ευγενικά . Σε όποιον τόπο τελικά κι αν ζήσετε θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Θα είμαστε δίπλα σας όπου μας χρειαστείτε. Πάρτε κουράγιο και έμπνευση από τους ίδιους τους εθελοντές δασκάλους. Είναι από την Κοινότητά σας και έχουν τα ίδια προβλήματα με εσάς αλλά επιμένουν να κάνουν αυτό που αγαπούν και να προσπαθούν.. Αυτό είναι το Hope School και για αυτό το υποστηρίζουμε !"  Κάποιες από τις γυναίκες στα μπροστινά θρανία δάκρυσαν. Οι πατεράδες στεκόντουσαν περήφανοι κι αμίλητοι. Η αξιοπρέπεια τους απίστευτη ! Μας πρότειναν μαθήματα και για τους ίδιους ! Οι γυναίκες μας ζήτησαν μαθήματα χορού και γυμναστικής ! Έχουν ήδη ενταχθεί και αυτά στο Σχολικό μας Πρόγραμμα ! Το σχολείο παραμένει πλέον ανοιχτό από τις 9:00 το πρωί μέχρι τις 10:00 κάθε βράδυ !

Είναι αλήθεια οτι από τα γραφεία του Hope School και του Ανοιχτού μας Σχολείου εδώ και τέσσερις μήνες που βρισκόμαστε εκεί , έχουν περάσει διεθνείς οργανισμοί, ΜΚΟ , ανεξάρτητοι αλληλέγγυοι , Πανεπιστημιακοί , παιδοψυχολόγοι, σκηνοθέτες,  δημοσιογράφοι, μέχρι και κλόουν από την Ισπανία τρέχοντας ξοπίσω τους ένα τσούρμο από παιδιά. Ελπίζουμε να τους ξαναδούμε και να μείνουν πιστοί στις υποσχέσεις που δώσανε σε όλους αυτούς τους ανθρώπους
με τον ίδιο τρόπο που το κάναμε και εμείς. Τις προθέσεις τους τις γνωρίζουν καλύτερα από εμάς,  οι ίδιοι.  Η δική μας υποχρέωση παραμένει πάντα η ίδια από την αρχή της ίδρυσης μας και δεν είναι άλλη από την ενίσχυση της ζωής των Μεταναστών και των Προσφύγων μέσα από την επιμόρφωση, τον Πολιτισμό και την αλληλέγγυα δράση.  Όλοι ευπρόσδεκτοι από τη στιγμή που δεν προσβάλλουν ή δεν αλλοιώνουν το έργο μας και επιθυμούν να το ενισχύσουν.

Η παρουσία μας στο Κέντρο εκτός από την αναγκαιότητα του εκπαιδευτικού μας έργου έπαιξε καταλυτικό ρόλο στις ζωές των προσφύγων, τόνωσε την αυτοπεποίθησή τους, βελτίωσε τις μεταξύ τους σχέσεις, τους έδωσε όραμα, έμπνευση και τη δύναμη να συνεχίσουν, έμαθαν να διεκδικούν αυτά που δικαιούνται, να συνεργάζονται μεταξύ τους ανεξαρτήτως θρησκείας ή εθνικότητας, να θέτουν τους όρους τους και να μην εγκαταλείπουν την προσπάθεια τους για ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ωστόσο πως το εκπαιδευτικό και επιμορφωτικό έργο των Μεταναστών και των Προσφύγων είναι ευθύνη της Πολιτείας όπως και υποχρέωση της η ομαλή ένταξη όλων αυτών των ανθρώπων στην Ελληνική κοινωνία ή έστω η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης τους για όσο καιρό παραμείνουν εδώ μέχρι να προχωρήσουν στην Ευρώπη. Αισθανόμαστε όμως και περήφανοι που είχαμε  την ευελιξία ενός υγιούς συλλόγου προκειμένου να δραστηριοποιηθούμε άμεσα. Και στο συγκεκριμένο έργο δεν χωράνε προσωπικές, πολιτικές ή άλλου είδους "αγκυλώσεις" όταν μιλάμε για την τύχη 1400 παιδιών και όταν γνωρίζουμε το ήθος και τις αρχές που διέπουν το Ανοιχτό μας Σχολείο.  Το έργο μας συνεχίζει να είναι απόλυτα εθελοντικό και ουδέποτε χρηματιστήκαμε για οποιεσδήποτε "παραχωρήσεις".  Πολιτικές ή οικονομικές ! Είμαστε εδώ επειδή θεωρούμε οτι το "σύμπτωμα" οφείλουμε να το καταπολεμάμε στη βάση του και όχι μόνο με αφορισμούς ή εύκολα συμπεράσματα αλλά με πολλή δουλειά και με το αίσθημα της συνυπευθυνότητας που μας χαρακτηρίζει όλα αυτά τα χρόνια σε θέματα που αφορούν τις ζωές μας και την κοινωνία που ζούμε. Περίπου 1400 ώρες διδασκαλίας για τέσσερις μήνες - από τον Απρίλιο μέχρι σήμερα και η καθημερινή μας παρουσία στο Κέντρο το αποδεικνύουν περίτρανα. 
Η αναγνώριση και η εμπιστοσύνη που μας δείχνουν οι ίδιοι όταν μας βλέπουν να μπαίνουμε στο Κέντρο είναι για όλους εμάς η πιο έγκυρη πιστοποίηση της προσπάθειας που κάνουμε όλους αυτούς τους μήνες μαζί τους !

Τώρα πλέον η ζωή στην προβλήτα του Σκαραμαγκά με τα υπαίθρια μαγαζάκια των προσφύγων, η φλόγα που καίει ασίγαστη στο βάθος από τον πυρσό των διυλιστηρίων του Ασπρόπυργου σαν τον πόθο τους για την χαμένη τους πατρίδα, τα απέναντι βουνά και η θάλασσα που βάφεται κόκκινη κάθε δειλινό από τα βλέμματά τους, έχουν σαν μοναδική τους διέξοδο τα όνειρα όλων αυτών των ξεριζωμένων ανθρώπων και τη δίψα τους για μια νέα ζωή !

Y.Γ1
Οι δύο μοναδικές αίθουσες διδασκαλίας για τα 1400 παιδιά του Κέντρου
είναι πλέον κλιματιζόμενες
Η ποιότητα του φαγητού συνεχίζει να είναι απαράδεκτη
Η εικόνα του Κέντρου από τα λύματα και τα σκουπίδια έχει βελτιωθεί σημαντικά
αλλά όχι στο βαθμό που θα όφειλε.
Οι οικίσκοι που διαμένουν αξιοπρεπέστατοι ως προς τις παροχές που διαθέτουν
Η προστασία και η φύλαξη του Κέντρου ελλιπέστατη για την ασφάλεια των Προσφύγων,
των επισκεπτών και των εθελοντών που δραστηριοποιούνται εντός.
Η ιατροφαρμακευτική κάλυψη των καθημερινών αναγκών τους παρουσιάζει επίσης σημαντικές ελλείψεις.

Υ.Γ2
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους όσους έχουν συνδράμει είτε με υλικοτεχνικό εξοπλισμό
είτε με τη φυσική τους παρουσία και προσφορά στην τόσο σημαντική προσπάθεια
και στο εκπαιδευτικό έργο που έχει υλοποιηθεί αυτούς τους μήνες στο Κέντρο Φιλοξενίας του Σκαραμαγκά
και ελπίζουμε να συνεχισθεί αμείωτα χάρη σε όλους εσάς !