 |
Από την επίσκεψη του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά
στο Θέατρο "Σημείο" για την παράσταση Under - Κρυμμένες φωνές
|
Πέντε στόματα επί σκηνής ραμμένα. Ασάλευτες φιγούρες με τα βλέμματά τους εγκλωβισμένα σε ένα αδιαπέραστο κενό
που τα νικάει ο φόβος. Ένας καταιγισμός από ριπές, σου γαζώνει την ψυχή και τον εγκέφαλο. Το ανελέητο κυνηγητό αρχίζει.
Τρέχουν να σωθούν, εκβιάζονται, απειλούνται και σπάνε κλαίγοντας τραγουδώντας με ένα όπλο πάντα στραμμένο πάνω τους.
Κάποιοι από αυτούς φυγαδεύονται σε μια άγνωστη χώρα ξεδιπλώνοντας το χάρτη της πορείας τους μπροστά στα μάτια μας.
Δεν είναι πλέον άνθρωποι, είναι προϊόντα προς εκμετάλλευση. Ποδοπατημένες συνειδήσεις με τσαλακωμένα όνειρα που συναθροίζονται
στο σκοτάδι προκειμένου να κρυφτούν για να περάσουν τα σύνορα και εγκαταλείπονται ανίσχυροι στα χέρια της Μαφίας των συνόρων που αν τολμήσεις και μιλήσεις "κόβει δάχτυλα .. κόβει μύτες .. κόβει αυτιά " ...
Τα νερά ενός ποταμού ξεχειλίζουν επικίνδυνα και πλημμυρίζουν τη σκηνή του θεάτρου. Το ύψος της στάθμης το μετράμε πλέον
με τα σώματα που αργά και ανάλαφρα ανεβαίνουν προς την επιφάνεια, αφήνοντας την τελευταία τους πνοή μερικά μέτρα πιο κάτω ..
1 , 2 , 3 , 4 και η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει, όμως εμείς "πρέπει να ζήσουμε .. θα ζήσουμε !! "
Η άφιξη στη νέα χώρα δεν αργεί. Η θέση τους δεδομένη. Ένα τραπέζι που αλλάζει συνεχώς θέση μαζί με τις καρέκλες του,
πάνω - κάτω, δεξιά - αριστερά, μετά τις απαιτήσεις και τις στριγκές φωνές του εντολέα και δεν είναι μόνο ένας ..
Μια νεύρωση που επιμένει να μάθω να προφέρω το όνομά μου σωστά για να μην το ξεχάσω.
"Με λένε Σαβάζ .. Με λένε Σαβάζ !! " - επαναλαμβάνει ο ήρωας, εκλιπαρώντας.
"Ποτέ κανείς δεν με φώναξε με το όνομά μου .."
Το φως της σκηνής αργοσβήνει. Μια γυναικεία φιγούρα που αδυνατεί να ολοκληρώσει τις σκέψεις της σε μια κίνηση ματαιωμένη ανίσχυρη επιστρέφει, αναπολώντας την προηγούμενη ζωή της. Τώρα πια "δεν μου επιτρέπεται να τρώω μαζί τους .. είμαι Under .."
και η ανάγκη για μια νέα ζωή ανατέλλει μέσα από τοίχους προκαταλήψεων, ανταγωνισμού και μισαλλοδοξίας.
Στο λεωφορείο, στη δουλειά, στα Δημόσια Νοσοκομεία, στην αναζήτηση για μια Visa και μιας νέας ταυτότητας.
"Τι είναι η Πατρίδα μου ? .. μην είναι οι κάμποι, μην είναι τα άσπαρτα ψηλά βουνά ?
Όλα πατρίδα μας ! Κι αυτὰ κι εκείνα και κάτι πού ῾χουμε μεσ' την καρδιὰ !! " - δηλώνει περίτρανα ο δάσκαλος σε μια αίθουσα
σχολείου εκμάθησης της Ελληνικής γλώσσας σε μαθητές που ασθμαίνοντας προσπαθούν να προλάβουν να μάθουν,
να αφουγκραστούν και να κατανοήσουν τους χτύπους της ελληνικής καρδιάς και τον τρόπο ζωής μας προκειμένου να ενταχθούν
το συντομότερο στο σώμα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας που μοιάζει ήδη να έχει πέσει σε κώμα.
Και ω του θαύματος (!) μαθαίνουν επιτέλους να μιλούν .. ακατάπαυστα !!
Οι κρυμμένες φωνές εξεγείρονται και ματώνουν. Διακόπτει η μια την άλλη από την ανάγκη τους να εκφραστούν.
Χτυπιούνται αδυσώπητα μέσα από τις εμπειρίες τους. Να προηγηθεί τι ? Να τις σταματήσει ποιος ?
Τώρα πια ξέρουν οτι είναι εδώ !! Τώρα πια κρίνουν και κρίνονται αποκλειστικά και μόνο μέσα από αυτό !
Είναι από τις ελάχιστες φορές που ένοιωσα την καρδιά μου να χτυπάει παράλληλα με τις ανάσες των μαθητών μας,
ακολουθώντας το ταξίδι της φυγής τους σε μια επώδυνη αλλά λυτρωτική επανάληψη.
Είχα πολλούς ενδοιασμούς για το αν θα έπρεπε να υποβληθούν σε αυτή την εμπειρία ξανά και ξανά.
Να επαναφέρω στη μνήμη τους όλα αυτά που κάποτε τους πλήγωναν και άλλοτε τους έκαναν να ντρέπονται
για αυτό που είναι ή για αυτό που κάποιους άλλους τους εξυπηρετεί να παραμείνουν για πάντα under ..
Όταν όμως όλοι τους σηκώθηκαν από τη θέση τους χειροκροτώντας τους συντελεστές και τους ηθοποιούς της παράστασης, κατακλύζοντας την σκηνή για να φωτογραφηθούν μαζί τους και γίναμε όλοι μια αγκαλιά, τότε κατάλαβα πως είχα πάρει
τη σωστή απόφαση !! Ήταν κάτι που έπρεπε να δουν , να το πιστέψουν και να το αγαπήσουν από την αρχή
σαν να πρόκειται για την ίδια τους τη ζωή. Και αυτό ήταν ..
Λυτρωμένοι και εξυψωμένοι μέσα από το δραματουργικό ταλέντο του σκηνοθέτη και των ηθοποιών που πήραν μέρος
σε αυτή την παράσταση και με όλους εμάς δίπλα τους συμπαραστάτες - συμμέτοχους και άλλες φορές συνένοχους - εν αγνοία μας - για όλα αυτά που καλούνται καθημερινά να αντιμετωπίσουν ..
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Θέατρο Σημείο για τη φιλοξενία του,
στο Σκηνοθέτη της Παράστασης Νίκο Διαμαντή ( Under - Κρυμμένες Φωνές )
και σε όλα τα αστέρια επί σκηνής : Έλενα Αρβανίτη, Arash Hamedian,
Χρήστο Σκούρτα, Μικέ Γλύκα και Σταύρο Γιαννακόπουλο για το ήθος που παράγουν
μέσα από το έργο τους , δικαιώνοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο
τη σύγχρονη Ελληνική Δραματουργία.
Μια παράσταση που οφείλουμε όλοι να δούμε
και να την υποστηρίξουμε με όποιο τρόπο μπορούμε !
Θέατρο "Σημείο"
Χαρ. Τρικούπη 4 - Καλλιθέα
Under - Κρυμμένες Φωνές
Κάθε Πέμπτη 9:30 μ.μ
Βίντεο Υλικό από την Παράσταση εδώ :
https://www.youtube.com/watch?v=1WT5D6UJawY
Η Ιστοσελίδα του Θεάτρου :
http://semio-theatre.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου