Για μια παγκόσμια μέρα στο δρόμο σας ..

Πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί ποιός είναι ο λόγος ύπαρξης όλων αυτών των "Παγκόσμιων ημερών" και αν πραγματικά υπάρχει κάποιο νόημα για να γιορτάζουμε έστω και συμβολικά παρόμοιες μέρες .. Αν είναι ένας τρόπος για να φυγαδεύουμε τις ενοχές μας απέναντι σε όλα αυτά που μπορούμε να νικήσουμε και που απλά ίσως να μην το επιθυμούμε αρκετά ή να μην το πολυπιστεύουμε
ώστε να χρειαζόμαστε κάτι που να επιστρατεύει και να ανασύρει από την μνήμη μας ένα δικό μας λόγο ύπαρξης και όχι όλων αυτών
των ανθρώπων αφού σίγουρα αν δεν υπήρχαν αυτοί δεν θα υπήρχαμε ούτε όλοι εμείς ..  Όπως και να έχει όμως , για ό,τι κι αν ισχύει είναι σημαντική η παρουσία μας, η συμμετοχή μας, η κοινή μας συνεργασία και συνύπαρξη προκειμένου να σταθούμε δυνατοί
και ενωμένοι στις αντιξοότητες που επιβαρύνουν την καθημερινότητα μας και μας υπενθυμίζει όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.
Δεν μας επιτρέπεται να ξεχνάμε, να αδιαφορούμε, να δημιουργούμε συνθήκες που αφορούν αποκλειστικά και μόνο την προσωπική μας "ευτυχία και επίπλαστη ευημερία" χωρίς να παίρνουμε σοβαρά υπόψιν μας πως ό,τι αποτελεί ίσως δική μας "καθημερινότητα"
για κάποιους άλλους αποτελεί ακόμα ένα άπιαστο όνειρο και μια επιτακτική ανάγκη διεκδίκησης και αγώνα ή αγωνίας αν θέλετε,
για τα αυτονόητα .. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως ακόμα και εμείς που προσπαθούμε για όλα αυτά, έχουμε καταφέρει να λύσουμε βασικά προβλήματα της επιβίωσης μας και έχουμε την πολυτέλεια να ασχολούμαστε με τα προβλήματα κάποιων άλλων ..
Απλώς έχουμε έγκαιρα συνειδητοποιήσει πως αυτός ο αγώνας και η αναγκαιότητα διεκδίκησης είναι κάτι που μας αφορά όλους ανεξαιρέτως .. Αφορά εμάς , τους γονείς μας , τα παιδιά μας και εδώ που έχουμε φτάσει ίσως να αφορά ακόμα και τα εγγόνια μας ..
Τα ανθρώπινα και εργατικά δικαιώματα σε όλες τις γωνιές του πλανήτη είναι κοινά για όλους αν θέλουμε να μιλάμε για μια ζωή
με αξιοπρέπεια, αυτοεκτίμηση και ελπίδα για το μέλλον.

Όπως κάθε χρόνο λοιπόν και για άλλη μια φορά , το Ανοιχτό μας Σχολείο
την συγκεκριμένη μέρα βρέθηκε στον πεζόδρομο της πλατείας Κοραή
στον Πειραιά, κεράσαμε  τους περαστικούς τσίπουρο, κρασί, ελιές, χειροποίητα γλυκά και ζεστό ψωμί .. Ακούσαμε τους προβληματισμούς,
την ανησυχία τους και βρήκαμε τη δύναμη να γελάσουμε παρέα με όλα τα παράδοξα που χαρακτηρίζουν την σύγχρονη Ελληνική κοινωνία ..
Άνθρωποι ευφυέστατοι, μοναχικοί, αγουροξυπνημένοι, χαμογελαστοί, σκυθρωποί, παραγκωνισμένοι .. άνθρωποι ευχάριστοι, χαμογελαστοί, διστακτικοί, απορημένοι ..

Ποιοι είμαστε εμείς και τι θέλουμε .. τι θέλουμε να πετύχουμε με όλο αυτό .. ποιο είναι το έργο μας και σε ποιούς  απευθυνόμαστε .. Ποιος είναι ο λόγος που στεκόμαστε μέσα στη βροχή και κρυώνουμε μια τέτοια μέρα
αντί να είμαστε στα σπίτια μας ή στις δουλειές μας ..
Τι περιμένουμε και σε τι ελπίζουμε ..
Αναπάντητα ερωτήματα που κάποιοι τα εκφράζουν ανοιχτά
και άλλοι απλά τα σκέφτονται.
Παράλληλα κάποιοι άλλοι αντί να αναρωτιούνται, έρχονται με τα χέρια φορτωμένα φάρμακα και τρόφιμα για το Κομπάνι ..
Που να τα αφήσουμε ? .. Με τι τρόπο θα φτάσουν ως εκεί ?
Με τους Σύρους πρόσφυγες στο Σύνταγμα τι απέγινε ?
Που τα πήγαν τα παιδιά ? 

Αγνοούνται ακόμα .. 
Αυτοί όπως και άλλες τόσες χιλιάδες άνθρωποι, αγνοούνται ακόμα ..
Εμείς, εσείς και όλοι αυτοί  .. 
Στο κέντρο μιας πόλης .. στην πόλη του Πειραιά και της Αθήνας .. 
σε όλες τις μεγαλουπόλεις και τα χωριά του κόσμου .. 
Εκεί όπως κάθε χρόνο που αγνοούνται όλοι ... 

... εμείς θα βρίσκουμε πάντα τον τρόπο και έναν ακόμα λόγο 
για να είμαστε κοντά Σας ...