Το φρέσκο ρόδο της Άνοιξης

Ήταν μια καθαρά Ανοιξιάτικη ημέρα από εκείνες που σε κάνουν να νιώθεις τυχερός που ζεις και αναπνέεις σε έναν τέτοιο τόπο. Ο ουρανός φωτεινός και η θάλασσα πρόσχαρη ,
μας συντρόφευαν σε όλη την διαδρομή μέχρι να φτάσουμε
στο Λαύριο και στο Κέντρο Προσφύγων όπου ήταν και ο τελικός μας προορισμός. Η ομάδα Ένδυσης & Υπόδησης του Α.Σ.Μ.Π δουλεύοντας απαράμιλλα όλες τις προηγούμενες μέρες
και μέσα από τις προσφορές των φίλων του Ανοιχτού μας Σχολείου κατάφερε να ετοιμάσει 45 κιβώτια με ρούχα , υποδήματα και παιχνίδια για τα παιδιά και τους ενήλικες πρόσφυγες που ζουν εκεί. Φτάνοντας στο Λαύριο ο κόσμος είχε προλάβει και είχε ξεχυθεί στα γύρω στενά όπου οι περισσότεροι έπιναν τον καφέ τους , σχολίαζαν την καθημερινότητα ενώ τα παιδιά τρέχανε και παίζανε στις πλατείες γελώντας και απολαμβάνοντας τον ήλιο.

Δίπλα ακριβώς από το Πολιτιστικό Κέντρο Λαυρίου είναι το κτίριο 

που στεγάζονται περίπου 250 άτομα , οι περισσότεροι Κούρδοι Πρόσφυγες από την Τουρκία και τη Συρία συν άλλα 80 περίπου άτομα από το Αφγανιστάν. O Ζendin , o Muhammad και ο Adnan μας υποδέχτηκαν 

στην είσοδο και μας καλωσόρισαν οδηγώντας μας προς το καφενείο για τα πατροπαράδοτα κεράσματα. Πρώτη μέρα της Άνοιξης και επίσημα η δική τους Πρωτοχρονιά Νewroz άνθιζε μαζί με τις ελπίδες τους για ένα κομμάτι ουρανό σε μια Πατρίδα που δεν θα είναι πια εξόριστη. 

Μας πρόσφεραν τσάι και αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε μαζί τους .. 

Το Κέντρο Προσφύγων Λαυρίου λειτουργεί περίπου 30 χρόνια. Ένα κτίριο που πραγματικά βλέπεις να το τρώει η υγρασία αργά και μεθοδικά ξερνώντας σοβάδες από παντού και χωρίς την απαραίτητη θέρμανση ή την παροχή ζεστού νερού σε όλες τις "πτέρυγες". Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που ζουν εκεί τα τελευταία 23 χρόνια συνέχεια χωρίς να το έχουν εγκαταλείψει ποτέ. Το σέβονται , το προσέχουν και το διατηρούν όσο μπορούν - με τα πενιχρά μέσα που διαθέτουν - σαν να είναι το μικρό δικό τους χωριό. 

Η παρουσία των παιδιών γύρω μας που μας κοιτάζουν με μάτια απορημένα δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. 

Συνολικά ζουν 65 παιδιά σε αυτό το Κέντρο και κάτω από συνθήκες που είναι δύσκολες ακόμα και για τους ενήλικες. 

Τα 15 από αυτά τα παιδιά δεν πηγαίνουν καθόλου σχολείο επειδή οι γονείς τους δεν έχουν τα απαραίτητα ταξιδιωτικά έγγραφα 

ώστε να προσκομίσουν τα πιστοποιητικά υγείας που τους ζητάνε κατά την εγγραφή τους. Ένας εκπαιδευτικός για μια φορά 

την εβδομάδα εντός του Κέντρου παραδίδει μαθήματα Ελληνικών σε όσους το επιθυμούν. Τα υπόλοιπα παιδιά πηγαίνουν Σχολείο 

αλλά δυστυχώς οι γονείς τους δεν μπορούν να τα βοηθήσουν στην εκμάθηση της γλώσσας και ούτε μπορούν να καλύψουν 

τις ελλείψεις τους σε σχέση με τους υπόλοιπους μαθητές της Τάξης τους.

 

Ένας γιατρός επισκέπτεται το Κέντρο καθημερινά για δύο μόλις ώρες την ημέρα. Για την σίτιση τους υπεύθυνος είναι ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός όπως και για τα 15 άτομα που απασχολούνται μόνιμα στο Κέντρο Προσφύγων σε διάφορες αρμοδιότητες. Αρκετά συχνά δέχονται την υποστήριξη σε τρόφιμα και ιματισμό απο αλληλέγγυους πολίτες ή φορείς της ευρύτερης περιοχής. 

"Νοιώθουμε ακόμα οτι παλεύουμε μέσα στα κύματα και στη μέση 

του Πουθενά αποκομμένοι από όλους" ... "τα τελευταία δύο χρόνια δεν μας έχει επισκεφθεί κανένας επίσημος Κρατικός Φορέας ή πολιτικός " .. "κανείς δεν καταλαβαίνει οτι αναγκαζόμαστε να αφήσουμε τον τόπο που γεννηθήκαμε για να μην πεθάνουμε" ..

"εκεί σφάζονται ακόμα παιδιά μπροστά στα μάτια των γονιών τους"  

Εκεί που η σιωπή , η αμηχανία και τα βουρκωμένα βλέμματα συναντούν την Οδύνη ..  

Και όταν τους ρωτήσεις ποια είναι τα όνειρά τους 

ή τι θα ευχόντουσαν για την ζωή τους από εδώ και πέρα , 

σου απαντάνε με ένα στόμα όλοι : 

"Μια ήσυχη και ειρηνική ζωή στον τόπο μας για να μπορέσουμε κάποτε να γυρίσουμε πίσω" 

Φεύγοντας κοιτάζω πάλι τον κόσμο που πηγαινοέρχεται 

στους δρόμους του Λαυρίου. Έχουν κι αυτοί τα βάσανά τους , σκέφτομαι ..  Είναι πια μεσημέρι και τα παιδιά συνεχίζουν να παίζουν στις πλατείες. Πότε θα καταφέρουν να συναντηθούν επιτέλους αυτοί οι δύο κόσμοι όταν το ίδιο κοινό όνειρο 

συντηρεί τις ελπίδες τους για το Αύριο ? 

Ένας σαθρός τοίχος μας χώριζε πάντα 

που ελπίζω σύντομα να πέσει.

"The fresh rose of spring was always 

the blood of our youth" - Piramerd - 1948